Αέναη επΑνάσταση: Τί κάνουν τα πλήθη στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις; Όποιος ξεχνάει χάνεται… ραγίζει όποιος θυμάται…

Τί κάνουν τά πλήθη στίς σύγχρονες μεγαλουπόλεις;
Τά πλήθη τά φωτισμένα, τά διαβασμένα, τά ἐνημερωμένα,
τά κινητοποιημένα, τά συνειδητοποιημένα, τά είδοποιημένα.

Σέ πιάνει φρίκη καί φόβος καθώς τά βλέπεις
νά ἒχουν ὁμοιωθεῖ μέ τά πλήθη τῶν τερμιτῶν
μέσα στούς ἀσφαλεῖς χωμάτινους πύργους των.

Περιδινοῦνται ὁλημερίς στό μαγνητικό πεδίο τῆς πόλεως καί τό βράδυ γονιμοποιοῦνται γιά τήν παραγωγή καί ἂλλων τερμιτῶν. Ὣστε νά πληθυνθοῦν καί νά κατακυριεύσουν τή γῆ. Πυκνή ματαιότητα σταλάζει στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τῶν πόλεων καί τίς καθιστᾶ διάβροχες. Οἱ ἂνθρωποι τῶν πόλεων, οἱ κακόμοιροι, μέ τό κακό πού τούς βρῆκε.

Αὐτό δέν εἶναι ξυπνημός˙ εἶναι καταβύθιση στό πλέον χυδαῖο ὂνειρο πού ὀνειρεύτηκε ποτέ ἡ ἀνθρωπότητα. Καί πού ἀργά ἀλλά σταθερά πάει νά μετατραπεῖ σέ ἐφιάλτη. Καί νά καταντήσει ὁ ξυπνημός ἓνα ἐπιχείρημα χαμένο.

Ὁ ἂνθρωπος πεθαίνει ἒξω ἀπό τόν φράχτη τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ. Ἀφοῦ ὁδοιπόρησε τήν θαυμασιότερη καί τραγικότερη πορεία πρός αὐτόν. Ὁ ὓπνος ὁ λυσίπονος. Ὁ ξύπνος ὁ ἐπίπονος. Καί ἡ μακρινή ἡμέρα τοῦ Θεοῦ στούς κήπους τούς ὀνειρευτούς. [Χ. Μαλεβίτσης]

Ο Χρήστος Μαλεβίτσης (Καλοσκοπή Φωκίδας, 18 Δεκεμβρίου 1927 - Φιλοθέη Αττικής, Μάρτιος 1997) ήταν Έλληνας στοχαστής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων. Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1978.

Κατά τον φιλόσοφο Χρήστο Μαλεβίτση, η βυζαντινή ορθόδοξη παράδοση διαδέχεται ομαλά την αρχαιοελληνική, σε μια γραμμική εξέλιξη, που επέτρεψε την αφομοίωση της προγενέστερης από τη διάδοχή της εν είδει απορρόφησης της ετερότητας της μιας στην ταυτότητα της άλλης.

φώτο: Πανσέληνος στην Ιερά Μονή Ιβήρων

Ὃποιος ξεχνάει χάνεται… ραγίζει ὃποιος θυμᾶται…

Ὃποιος ξεχνάει χάνεται… ραγίζει ὃποιος θυμᾶται…

Αν μιά ὑπόσχεση ἀθετηθεῖ, δέν κάνει ἦχο, ἀλλά πολύ πόνο.
Πόνο κατ᾽ ἂμφω, δηλαδή καί στήν ψυχή καί στό σῶμα.
Θά μείνει ὁ πόνος ἀνεπίστρεπτο λάφυρο τοῦ χρόνου;

Ὑπάρχει κάτι πιὸ χαρούμενο ἀπὸ μιὰ συνάντηση,
μιὰ “ὑπαπαντὴ” μὲ κάποιον πού ἀγαπᾶς;
Πόσες ἀναμονές τῆς καρδιᾶς γιά τό ἂριστο πού δέν
στέριωσε καί βαραίνει μέ τήν πυκνή του σιωπή τή ζωή μας;

Ἒχει κάτι τό ἀπόλυτο ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὃπου στραφεῖ, παίρνει τή μορφή ἀφιέρωσης,
πού ἀφήνει ἀνεξίτηλα σημάδια στίς ποιότητες τῆς ψυχῆς,
στίς ἀντοχές της, στά θέματα τῶν ἀναζητήσεών της.

Δημιουργεῖ ἓνα εἶδος δέσμευσης στήν ὓπαρξη, πού
μπορεῖ νά φτάσει νά πάρει τή μορφή πεπρωμένου.

Ἒρχονταν εἰκόνες ἀπό παλιά, κρυπτογραφημένες ἀλήθειες
τῆς ζωῆς πού ἀκολούθησε. Δέν ζητοῦσε τόσο νά ξαναγυρίσει
στό ἀνεξερεύνητο γλυκόπικρο παρελθόν, ὃσο νά τοῦ δοθοῦν
οἱ σημασίες καί οἱ προεκτάσεις πού εἶχαν τά πράγματα
πού συνάντησε. Κάποτε σηκώνεται τό πέπλο.

Οἱ φωτισμένες πέτρες, τά χόρτα πού ἒτρεμαν, οἱ μυρωδιές τοῦ Ἀπρίλη,
μαζεύτηκαν καί πῆραν τή θέση τους σέ ἓνα μυστικό ἒργο τέχνης,
ἀπείραχτο μέσα στό βουητό τοῦ κόσμου, μή παλαιούμενον, μή φθῖνον.

Τά πράγματα σ᾽αὐτόν τό ρευστό κόσμο χαλᾶνε
μέ πολλούς τρόπους, ἀλλά, σώζονται μόνον μέ ἓναν.

Εἶναι ἡ ἀρχέγονη μουσική τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ
πού προσπαθοῦμε, μέσα ἀπό μουσικές τοῦ κόσμου, νά ἀκούσουμε.