Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης στην εικόνα αγάπης,
φωτός και προσευχής μέσα στη γιορτινή θαλπωρή του Δεκεμβρίου.
🟢 Η ποιητική ματιά ως πνευματικός δρόμος
Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης συχνά συνόψιζε ολόκληρη την πνευματική πορεία σε μία μόνο φράση: «Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής». Δεν μιλούσε για την τέχνη των στίχων, αλλά για τη λεπτή εσωτερική ευαισθησία που χρειάζεται για να βλέπει κανείς πίσω από την εξωτερική πραγματικότητα.
Η ποίηση, για τον Άγιο, είναι τρόπος όρασης: η ικανότητα να συλλαμβάνεις τη χάρη μέσα στο απλό, το ταπεινό, το αθέατο. Είναι η πνευματική λεπτότητα της καρδιάς που μεταμορφώνει τη ζωή σε προσευχή και τον άνθρωπο σε φορέα φωτός. Η φράση του παραμένει σήμερα μια βαθιά πρόσκληση σε εσωτερική μεταμόρφωση, σε έναν χριστιανισμό που δεν επιβάλλεται αλλά αποκαλύπτεται μέσω της αγάπης και της ποιητικής ματιάς
⛪ Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητήςΗ ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ' άπειρο, μες στ' άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάς. Ν' αγαπάς και να πονάς. Να πονάς γι' αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δε λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς το Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.
Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ' αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδιά προς το Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της στην αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της. Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει το αγγελούδι της. Όλ' αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στο Θεό μου, στο Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι πρέπει ν' αγαπήσουμε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με την χάρι του Θεού.
Εμείς, όμως, έχουμε φλόγα για το Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγαρεία και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω προσευχή και κανόνα»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.
Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δε θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λες, «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λπ., αλλά μπορείς να λες, «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δε ζούσα κοντά στο Θεό». Και στη δική μου τη ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουνα δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού. Τόσα πολλά χρόνια!
Ακούστε τι λέει ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ στο βιβλίο του «Υιέ μου δος μοι σην καρδίαν»:«Κάθε εργασία σωματική και πνευματική, η οποία δεν έχει πόνο ή κόπο, ουδέποτε καρποφορεί γι' αυτό που την καταπιάνεται. Επειδή η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και «βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και λέγοντας βία εννοεί τη συνεχή επίπονη άσκηση του σώματος».
Όταν αγαπήσεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ' αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγαρεία, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυση. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ' την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του *Βερίτη που μ' αρέσει:
«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω,
ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».
Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού. Ο έρωτας θέλει προσπάθεια. Με την κατανόηση των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου», όπως λέει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;
Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν' ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ' αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ' έναν ακόμη ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Ού γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».
► Δείτε: Γιατί διαβάζουμε ποίηση;
🟥 Η Ποιητική Καρδιά ως Κοσμική ΑντήχησηΗ φράση του Αγίου Πορφυρίου δεν μιλά μόνο για τον χριστιανό, αλλά για τον άνθρωπο που αναζητά βάθος: εκείνον που μπορεί να σταθεί μπροστά στο μυστήριο του κόσμου χωρίς φόβο.
Η «ποιητική καρδιά» γίνεται τότε μια μορφή κοσμικής ευαισθησίας· ο τόπος όπου το άπειρο συναντά το προσωπικό, όπου το φως και το σκοτάδι δεν αντιμάχονται αλλά αλληλοεξηγούνται.
Όπως στο σύμπαν καμία γέννηση δεν γίνεται χωρίς κατάρρευση και καμία λάμψη χωρίς προηγούμενη σκιά, έτσι και στην ψυχή η ποιητική ματιά μεταμορφώνει τις ρωγμές σε πηγές νοήματος.
Ο άνθρωπος που γίνεται «ποιητής» δεν αποδρά από τον κόσμο... τον διαπερνά. Δεν αποφεύγει την οδύνη... την μεταστοιχειώνει. Δεν αναζητά έναν Θεό μακριά... Τον ανακαλύπτει ως ρυθμό, ως παλμό, ως ακτίνα μέσα στην ίδια τη συνείδηση.
Κι ίσως τότε καταλαβαίνουμε τι εννοούσε ο Άγιος: ότι ο χριστιανισμός δεν είναι απλώς δόγμα, αλλά μια κοσμική πράξη ευαισθησίας. Ένα βλέμμα που αγγίζει το βάθος των πραγμάτων. Μια διάθεση να ζήσεις με τέτοια λεπτότητα, ώστε κάθε ψίθυρος του κόσμου να μπορεί να γίνει αποκάλυψη. Γιατί μόνο ένας ποιητής -ένας αληθινά ποιητής της καρδιάς- μπορεί να δει τον Θεό να περνά μέσα από το απλό, το ταπεινό, το καθημερινό.
✍🏻 Σοφία Ντρέκου
Aπόσπασμα από το βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι». Εκδότης: Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής - Χρυσοπηγής, έτος 2003. Το περιεχόμενο του βιβλίου προέρχεται από το αρχείο σημειώσεων και μαγνητοφωνήσεων δύο πνευματικών του τέκνων, σημερινών αδελφών της Μονής μας, των μοναχών Θεολήπτης και Θεοφρόνης, οι οποίες έζησαν κοντά στον Γέροντα επί τρεις δεκαετίες. Οι δύο αδελφές, ήδη από την αρχή της πνευματικής επικοινωνίας μαζί του και έχοντας συνειδητοποιήσει την αγιότητα του προσώπου του και τη μοναδικότητα της διδασκαλίας του, διέσωσαν με μεγάλη επιμέλεια και με τη δική του ευλογία τα λόγια του. Δημιουργήθηκε έτσι ένα ανεκτίμητο αρχείο με αυθεντικό και πρωτότυπο υλικό, που δίνει πιστή την εικόνα του προσώπου του οσίου Γέροντος. (Η Καθηγούμενη της Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Μοναχή Θεοξένη)
Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, 7 Φεβρουαρίου 1906 - 2 Δεκεμβρίου 1991), ήταν ιερομόναχος που έζησε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και έγινε ευρέως γνωστός για το βίο και το έργο του, από νεαράς ηλικίας. Αγιοκατατάχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 27 Νοεμβρίου 2013. (Βλ. εδώ) Για τον άγιο βίο του βλ. εδώ.
Ἰχνηλάτης τῶν πάλαι πατέρων γέγονας,
Ἁγιωνύμου τοῦ Ὄρους ἀσκήσας Σκήτῃ σεπτῇ,
Τριάδος τῆς Ζωαρχικῆς, τῶν Καυσοκαλυβίων,
ἄβυσσος θείων δωρεῶν, λυτήρ δεινῶν ἀσθενειῶν,
ἐδείχθης ὦ θεοφόρε. Πορφύριε οἰκουμένης, πάσης,
ποιμήν ἡμῶν καί στήριγμα. Το Απολυτίκιο στις 2 Δεκ.
Εισαγωγή των ερωτήσεων για τους αναγνώστες / στριες
Ο Άγιος Πορφύριος μάς θυμίζει ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μόνο πίστη, αλλά τρόπος θέασης. «Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής».
Είναι μια πνευματική πρόσκληση η φράση του Αγίου Πορφυρίου: να καλλιεργήσουμε την ποιητική ευαισθησία της καρδιάς. Όχι ως τέχνη, αλλά ως τρόπο ζωής, προσευχής και διάκρισης.
Δεν μπορείς να πλησιάσεις τον Θεό χωρίς μια καρδιά ικανή να συγκινείται, να βλέπει βαθύτερα, να αγαπά. Η ποίηση της καρδιάς είναι η λεπτότητα που βλέπει το φως εκεί όπου άλλοι βλέπουν σκοτάδι.
Ο Άγιος Πορφύριος μιλά για τη μυστική λεπτότητα της καρδιάς... για την ποίηση ως εσωτερική όραση: τη δεξιότητα να διακρίνεις νόημα, φως, προοπτική. Μια προσέγγιση που αγγίζει την πνευματική ζωή, αλλά και την ψυχολογία, την παιδεία, την ανθρώπινη ανάπτυξη.
Ο Άγιος Πορφύριος μιλά για την καρδιά που βλέπει βαθύτερα. Ένα κείμενο για όσους πιστεύουν στη δύναμη της ευαισθησίας. Η ποίηση ως τρόπος ύπαρξης και ως μυστική θεολογία.
Ας συζητήσουμε το βάθος αυτού του λόγου.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
1. Πώς κατανοείτε την «ποιητική ματιά» στην πνευματική ζωή; Είναι χάρισμα ή άσκηση καρδιάς;
2️. Μπορεί η ποίηση να λειτουργήσει ως γλώσσα θεραπείας για τον σύγχρονο άνθρωπο;
3️. Πώς επηρεάζει η ευαισθησία την πνευματικότητα; Μας δυναμώνει ή μας εκθέτει;
4️. Η χριστιανική πίστη προϋποθέτει φαντασία; Και πώς ξεχωρίζουμε τη φαντασία από την αποκάλυψη;
5️. Ο λόγος του Αγίου Πορφυρίου μπορεί να αποτελέσει γέφυρα ανάμεσα στη θεολογία και την τέχνη; Πώς το βλέπετε;
ΕΙΔΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ
Ο Άγιος Πορφύριος μιλά για μια «ποιητική καρδιά» που βλέπει το φως πίσω από τα φαινόμενα. Πιστεύεις ότι αυτή η ποιητική ευαισθησία μπορεί να λειτουργήσει ως κοσμική μνήμη της ψυχής... μια μορφή εσωτερικής ανάμνησης που μας συνδέει με το πρωταρχικό φως
✰¸.✰*¨`*✰.✰.✰¸.✰*¨`*
1. Μπορεί η «ποιητική καρδιά» να θεωρηθεί μια μορφή εσωτερικής νοημοσύνης, ικανής να συλλαμβάνει νοήματα που ο ορθός λόγος αδυνατεί να δει;
2. Στην ψυχανάλυση, η δημιουργικότητα θεωρείται τρόπος υπέρβασης του τραύματος. Μήπως ο Άγιος Πορφύριος προτείνει κάτι παρόμοιο, όταν μιλά για ποίηση ως δρόμο θεραπείας της καρδιάς;**
3. Αν το σύμπαν γεννιέται μέσα από κύκλους κατάρρευσης και αναγέννησης, μπορεί και η ανθρώπινη ψυχή να ακολουθεί έναν αντίστοιχο «ποιητικό ρυθμό» εσωτερικών Big Bang;
4. Είναι η ποίηση μια μορφή πνευματικής μνήμης; Δηλαδή ένας τρόπος να θυμόμαστε εσωτερικά κάτι που η λογική έχει ξεχάσει;
5. Μπορεί η «ποιητική ευαισθησία» να λειτουργήσει ως άμυνα απέναντι στη σκληρότητα του κόσμου ή, αντίθετα, να είναι ο πιο αληθινός τρόπος προσωπικής γενναιότητας;
ΕΡΩΤΗΣΗ ΕΙΔΙΚΑ
Αν η ψυχή έχει -όπως συχνά υπονοείς- μια «προαιώνια ευαισθησία», πιστεύεις ότι η ποιητική καρδιά του ανθρώπου είναι ο τρόπος με τον οποίο το ον αναγνωρίζει το αρχέγονο φως του; Μια ανάμνηση που δεν είναι μνήμη αλλά παλμός;
2η Σειρά Εισαγωγή ερωτήσεων (από εδώ)
Ο Άγιος Πορφύριος υπήρξε μια από τις πιο φωτεινές μορφές της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Η απλότητά του, η αγάπη του και το βαθύ του χάρισμα συνεχίζουν να εμπνέουν, να θεραπεύουν και να καθοδηγούν. Μάς άφησε πολύ περισσότερα από θαύματα και διδαχές. Μας άφησε έναν τρόπο να κρυβόμαστε ταπεινά στο θέλημα του Θεού, με αγάπη που δεν επιβάλλεται αλλά φωτίζει. Πέρα από το πνευματικό του βάθος, υπήρξε μια εξαιρετική προσωπικότητα με βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής. Ο λόγος του συνδέει πνευματικότητα, ψυχολογία και ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Ο Άγιος Πορφύριος της αγάπης, της διάκρισης και της λεπτότητας της καρδιάς, δεν δίδασκε με θεωρίες, αλλά με καρδιά. Η ζωή του ήταν ένα αδιάκοπο άνοιγμα αγάπης, λεπτότητας και χάριτος. Ένας Άγιος της εποχής μας, τόσο κοντινός στον άνθρωπο όσο και στο φως. 👉 Ας συζητήσουμε τον βίο και τη μαρτυρία του.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ Αναγνωστών και Αναγνωστριών
1️. Ποιο στοιχείο του βίου του Αγίου Πορφυρίου θεωρείτε πιο επίκαιρο για τον σημερινό άνθρωπο;
2️. Η αγάπη και η διάκριση του Αγίου είναι τρόπος ζωής. Πώς μπορούν να εφαρμοστούν στη σύγχρονη καθημερινότητα;
3️. Μπορεί η πνευματική απλότητα να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο άγχος και στην υπερφόρτωση της εποχής μας;
4️. Η χαρά του Αγίου Πορφυρίου συνδεόταν με τη θυσία και τη δοτικότητα. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για τον άνθρωπο του σήμερα;
5️. Ποια διδασκαλία του Αγίου Πορφυρίου θεωρείτε πιο θεραπευτική για την ψυχή και γιατί;
ΕΙΔΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ
Ο Άγιος Πορφύριος μιλούσε για μια «λεπτότητα της καρδιάς» που ανοίγει δρόμους σε άρρητες πραγματικότητες. Πώς το αντιλαμβάνεσαι αυτό; Πρόκειται για πνευματική εμπειρία ή για μια μορφή υπαρξιακής ευαισθησίας που αγγίζει τα όρια του μυστηρίου; (από εδώ)
Οι Αναγνώστες και Αναγνώστριες σχολιάζουν
Ερώτηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, ο Άγιος Πορφύριος μιλά για μια «ποιητική καρδιά» που βλέπει το φως πίσω από τα φαινόμενα. Πιστεύεις ότι αυτή η ποιητική ευαισθησία μπορεί να λειτουργήσει ως κοσμική μνήμη της ψυχής... μια μορφή εσωτερικής ανάμνησης που μας συνδέει με το πρωταρχικό φως; 2 Δεκ 2025
Απάντηση Ιφιγένεια Γεωργιάδου: Sophia, αν μιλάς για το περιπόθητο άκτιστο φώς... το φώς της Αναστάσεως το κυριαρχικό το μόνιμο το λυτρωτικό τι να σου πώ ...μόνο το Αγιο Πνεύμα καθοδηγεί και ορίζει τις ελλάμψεις τις φωτιστικές και εκείνους που με γενναιοδωρία κατευθύνει...αν θέλεις να μιλήσουμε για την υπερβατική οριοθέτηση της ανθρώπινης φιλοδοξίας να ορίζει το μέλλον να το προδιαγράφει να το κυβερνά με ένα αποκλειστικά υπερφίαλο ανατρεπτικά εξεζητημένο λόγο ...να ένα παράδειγμα που διερευνά τον βαθύτερο επικά διαμορφωμένο τρόπο...Beyond Boundaries: Redefining Humanity in the Age of Innovation | Yuval Noah Harari https://www.youtube.com/watch?v=7qhHzQSjwuQ //// 2 Δεκ 2025
Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, το άκτιστο φως δεν είναι αναμνηστική ικανότητα της ψυχής, αλλά χάρισμα... μια επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος που δεν χωρά σε ανθρώπινους υπολογισμούς. Και ακριβώς γι’ αυτό με ενδιαφέρει η διάκριση που κάνεις ανάμεσα στη θεία ελλάμψη και στην ανθρώπινη φιλοδοξία να «ορίσει» το μέλλον.
Ο λόγος σου αγγίζει κάτι βαθύτερο: ότι η αληθινή πνευματική ευαισθησία δεν είναι υπέρβαση με τη βία, αλλά άνοιγμα χωρίς έπαρση. Ενώ η σύγχρονη τεχνολογική αφήγηση... όπως την αποτυπώνει ο Harari, συχνά μετατρέπει την υπέρβαση σε κυριαρχία, την πρόοδο σε εξουσία και την ελπίδα σε μηχανισμό.
Μου δημιουργείς έτσι έναν στοχασμό: ότι ίσως η «ποιητική καρδιά», όπως την εννοεί ο Άγιος Πορφύριος, είναι ακριβώς το αντίθετο από την υπερφίαλη βούληση ελέγχου. Είναι ο χώρος όπου ο άνθρωπος επιτρέπει στο φως να τον επισκεφθεί, χωρίς να επιχειρεί να το κατασκευάσει. 2 Δεκ 2025
Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, αυτό που λες με οδηγεί σε μια ακόμη σκέψη: αν το άκτιστο φως είναι δωρεά και όχι κατάκτηση, πιστεύεις ότι η αληθινή πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου μοιάζει περισσότερο με «παραχώρηση» παρά με «επέκταση»; Δηλαδή όχι με προσπάθεια να υπερβούμε τα όρια, αλλά με την ταπεινή ικανότητα να τα ανοίγουμε στον Θεό; 2 Δεκ 2025
Sophia Drekou: Πώς κατανοούμε την «ποιητική ματιά» στην πνευματική ζωή; Είναι χάρισμα ή άσκηση καρδιάς; 2 Δεκ 2025
Απάντηση Ιφιγένεια Γεωργιάδου: Sophia, ταπείνωση είναι η υπέρβαση της περιοδικής μερικότητας του επαναλαμβανόμενου καθημερινού περιορισμού της γήϊ νης αναφορικότητας σε εξωγενείς επηρεασμούς και ψυχικούς εναγκαλισμούς με την ουρανόδοτη φωτόσφαιρα μας... 2 Δεκ 2025
Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, αν η ταπείνωση είναι αυτό το άνοιγμα προς την «φωτόσφαιρα» της ψυχής, λειτουργεί και ως αντίστροφη έλξη; Ότι δηλαδή δεν ανεβαίνουμε μόνο προς το φως, αλλά και το φως «κατέρχεται» προς εμάς όταν βρίσκει χώρο; 2 Δεκ 2025
Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, το θέτεις με τρόπο που αγγίζει όχι μόνο τη θεολογία αλλά και την ίδια τη δομή της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό που ονομάζεις «υπέρβαση της περιοδικής μερικότητας» μοιάζει με την κίνηση της ψυχής που διαφεύγει από τον κλειστό κύκλο του εγώ και στρέφεται προς την πηγή της. Η ταπείνωση, τότε, δεν είναι συρρίκνωση αλλά απελευθέρωση από τις βαρυτικές δυνάμεις της καθημερινότητας.
Και η «ουρανόδοτη φωτόσφαιρα» που αναφέρεις, αυτή η λεπτή, αόρατη ζώνη γύρω από την ψυχή, μοιάζει να λειτουργεί σαν το εσωτερικό της κέντρο βάρους· εκεί όπου το φως δεν είναι συναίσθημα αλλά προσανατολισμός.
Έτσι, η ταπείνωση δεν είναι αυτομείωση, αλλά επιστροφή. Μια κίνηση που μας επιτρέπει να κατοικούμε αληθινά την προέλευσή μας. 2 Δεκ 2025
KEYWORDS Άγιος Πορφύριος, ποιητής, χριστιανός, ποίηση καρδιάς, ορθόδοξη πνευματικότητα, Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, πνευματική όραση, θεογνωσία, λόγοι Αγίου Πορφυρίου, ποιητική ματιά.
Facebook: Σοφία Ντρέκου 20 Νοεμβρίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου