Ermolaeva Anna. Enchanted by Gold, 2015: χρυσοί τόνοι που ντύνουν
τη «Φθινοπωρινή παλέτα μνήμης» με φως και νοσταλγία.
Φθινόπωρο 🍂 παλέτα μνήμης: ποίημα και
στοχασμός για την εποχή των χρωμάτων
Βροχή που προλογίζει τη σιωπή, φως που μικραίνει, ίχνη στην άμμο· φθινόπωρο ως δεύτερη άνοιξη της μνήμης: ποίημα και στοχαστικό πεζό για χρώματα, μνήμη, φως και ήσυχες αρχές.
Το φθινόπωρο μάς ξαναδιδάσκει τον ρυθμό της γης: το φως μαλακώνει, οι μέρες διπλώνουν, τα φύλλα βάφουν τους δρόμους. Στην ανάρτηση θα βρείτε ένα ποίημα που συλλαμβάνει αυτή τη μετάβαση -τη «δεύτερη άνοιξη» όπου κάθε φύλλο ανθίζει μόνο του- και ένας μικρός στοχασμός σημείωμα για το πώς η εποχή γίνεται παλέτα μνήμης, ευγένειας και ανασύνταξης.
Είναι μια πρόσκληση για ήσυχους περιπάτους, για μικρές τελετουργίες καφέ και βιβλίου, για να ακούσουμε τη βροχή να μετρά τον χρόνο και να αφήσουμε την καρδιά να ξεχωρίσει όσα θέλει να κρατήσει.
Φθινοπωρινή παλέτα μνήμης
Φθινόπωρο, η εποχή με τα ωραιότερα χρώματα
Τα φυλλοβόλα γδύνουν ήσυχα τα κλαδιά,
η παλέτα της φύσης αλλάζει
και οι πρώτες βροχές
σημειώνουν ρυθμό στα πεζοδρόμια.
«Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη»,
ψιθυρίζει ο Καμύ...
«όταν κάθε φύλλο ανθίζει μόνο του
και γίνεται λουλούδι».
Το φως μικραίνει σαν ανάσα σε τζάμι·
οι μέρες διπλώνονται.
Αναμνήσεις: νεκρά, χρωματιστά φύλλα
που γυαλίζουν στο χώμα.
Τις παρασέρνει ο βοριάς στην παγωμένη νύχτα,
ενώ η θάλασσα σβήνει στην άμμο
τα χνάρια των καλοκαιρινών εραστών
που κάποτε υπήρξαν παράλληλα.
Στοχασμός για το φθινόπωρο 🍂
Κάθε φθινόπωρο μας δίνεται η ευκαιρία να ανασάνουμε αλλιώς. Ο αέρας καθαρίζει, το φως αποσύρεται μισό βήμα, κι εκεί που το καλοκαίρι μιλούσε δυνατά, τώρα αρχίζει ο χαμηλόφωνος διάλογος με τον εαυτό. Τα φύλλα δεν πέφτουν για να τελειώσουν τα πράγματα· πέφτουν για να φανούν οι γραμμές του κορμού, ο σκελετός που κρατά το δέντρο όρθιο ...η δική μας αντοχή.
Ένα φλιτζάνι αχνίζει δίπλα σε ανοιχτό βιβλίο, το περπάτημα βρίσκει ρυθμό, η μνήμη ξεχωρίζει όσα αξίζει να μείνουν. Φθινόπωρο δεν είναι μόνο το τέλος μιας εποχής• είναι ένα ήσυχο «αρχίζω ξανά» με λιγότερα, μα αληθινά. Στο τέλος της μέρας, ο ήχος της βροχής πάνω στα περβάζια δεν μετρά απώλειες· μετρά ευγνωμοσύνη για όσα ακόμη ανθίζουν, έστω κι ένα-ένα, όπως ένα φύλλο που γίνεται λουλούδι.
✍️ Σοφία Ντρέκου
Δείτε επίσης: Το μπαλκόνι του κόσμου με χρώματα και αρώματα στα Αναφιώτικα της Πλάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου