Για την διαπάλη μεταξύ γυναικείας παρουσίας και γυναικείου παραγκωνισμού, με αφορμή την Κυριακή των Μυροφόρων. Και σχόλιο στο φαινόμενο, τα ανατρεπτικά που δεν αντέχονται από τους «διαχειριστές» τους, να μην απορρίπτονται ευθέως, αλλά να ξεδοντιάζονται.
Οι Μυροφόρες του Μιχαήλ Νεστέροφ (The Myrrh bearers 1901)
Πάνε πολλές δεκάδες αιώνων όταν στην ανθρώπινη ιστορία κυριάρχησε το πατριαρχικό ανθρωπολογικό πρότυπο. Πριν απ’ αυτό, εξ όσων αποδεικνύουν οι ανθρωπολόγοι, κυριάρχησε η γυναίκα. Το σύστημα ήταν μητριαρχικό αφού στα τότε πρωτόλεια κοινόβια σ’ αυτήν σε πρώτο επίπεδο και στο κοινόβιο σε δεύτερο αναγνωρίζονταν τα παιδιά.
Ο Παλαμάς στο ποίημά του «Θυγατέρες της Σιών» από την ποιητική συλλογή «Η ασάλευτη ζωή (δημοσιεύτηκε το 1904)», εμπνέεται από το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, όπου η Μαγδαληνή, η Μαρία, η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή και η Σαλώμη, που «μακρόθεν θεωρούσαι» έγιναν μάρτυρες όλων των περιστατικών που αναφέρονται στην Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού.
Επιτέλους ας καταλάβουμε ότι η Παγκόσμια Ημέρα της ΓυναίκαςΔΕΝ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΗ ΓΙΟΡΤΗ, όπως θέλει να μάς περνάει το κάθε πολιτικό σύστημα και οι εξουσίες, για να μην αγωνίζεται ο λαός και δη οι γυναίκες σήμερα, που θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε για κάποιο θέμα που καίει την σημερινή κοινωνία της Ελλάδας και όλης της Ανθρωπότητας.
Μία από τις Μυροφόρες, σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Μάρκο (ιστ’,1), αδελφή ή εξαδέλφη της Θεοτόκου, σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα των αποστόλων Ιωάννη και Ιακώβου. Η μνήμη της τιμάται από την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία στις 3 Αυγούστου και την Κυριακή των Μυροφόρων. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσες φέρουν το όνομα Σαλώμη. Στην Δύση τιμούν τη μνήμη της Αγίας Σαλώμης στις 22 Οκτωβρίου.