Με την Ελλάδα Καραβοκύρη, όλη η ιστορία της Ελλάδας σε 10 Λεπτά (Videos)

Καλλίτερο μουσικό πάντρεμα δεν θα μπορούσε να γίνει. Λόγος, μούσα και τραγουδοποιός. Μια σπουδαία συνάντηση. Ένα άγγιγμα που «ανασταίνει», που γλυκοχαράζει το Είναι ...και που οδηγεί στην πραγματική απόλαυση. Η χαρισματική ερμηνεύτρια Φλέρυ Νταντωνάκη, η μούσα του Μάνου Χατζιδάκι που έφυγε από τη ζωή 18 Ιουλίου 1998, υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες φωνές, σαγηνευτική και αέρινη.

Ο Χριστιανός μπροστά στο θάνατο

Φώτο: Η φωτογραφία είναι από ατύχημα στην Ουάσιγκτον (ΗΠΑ) και ελήφθη είκοσι χρόνια μετά το πρώτο αυτοκινητιστικό τροχαίο, και μάλιστα θανατηφόρο, που αναφέρεται στην Ελλάδα, την Κυριακή 4 Μαρτίου 1907.Την επομένη οι εφημερίδες έγραψαν: «Επτά αυτοκίνητα κυκλοφορούν και θρηνούμε θύματα. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν γίνονταν εβδομήντα»!

Η φιλαργυρία σε μικρές διδακτικές ιστορίες

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Αρρώστια η φιλαργυρία. Πάθος που αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον ρίχνει στα δεσμά των πιο φρικτών παθών. Για να διαπιστώσει ο καθένας μας το μέγεθος του κακού που μας οδηγεί η φιλαργυρία θα αναφέρουμε 4 μικρές ιστορίες.

Καππαδοκία: Λαξευμένες στις σπηλιές της ιστορίας και Αέρηδες που κόβουν την ανάσα (αφιέρωμα videos)

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Αέρηδες που κόβουν την ανάσα δημιουργούν εξωπραγματικούς, γεωλογικούς σχηματισμούς και κρύβουν στο εσωτερικό τους πολύτιμες εικόνες και θρησκευτικούς θησαυρούς.

Ο Φώτης Κόντογλου για τον Σταυρό το ζωηφόρον φυτόν και την ιστορία του

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος

«Δεῦτε ἅπαντα τὰ ἔθνη, τὸ εὐλογημένον ξύλον

προσκυνήσωμεν, δι᾿ οὗ γέγονεν ἡ αἰώνιος δικαιοσύνη.»

(δοξαστικό του εσπερινού της εορτής του Σταυρού).

Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1).

Παραβολή Σπορέως και λύση στην κατανόηση και μετάφραση Λειτουργικών Κειμένων - π. Κων. Στρατηγόπουλος

ΝΗΠΤΙΚΗ ΛΥΣΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

π. Κων/νος Στρατηγόπουλος, Δρ. Θεολογίας και Οικονομικών

Η Παραβολή του Σπορέως...

Η τόσο γνωστή και η τόσο άγνωστη...

Τόσο μυστήριο και τόσο φανερούμενο...

Όλα εξαρτώνται από μας.

Πρώην προτεστάντης γράφει για την μεταστροφή του στην Ορθοδοξία

Ευχαριστώ τον φίλο και αδελφό Μαρίνο, για την δημοσίευση της μεταστροφής του στην «Αέναη επΑνάσταση». Ο Χριστός, η Κυρία Θεοτόκος και οι Άγιοι Πατέρες Μαρίνο, να φωτίζουν αενάως τον αγωνιστικό σου δρόμο. 

Σοφία Ντρέκου

«Ποτέ μην καταφρονήσεις πηγούλα 

από την οποία έχεις πιει νερό» 

(Παραίνεση του πνευματικού μου πατέρα)

Η ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

★ Γράφει ο Μαρίνος στην «Αέναη επΑνάσταση»

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι είμαι ευγνώμων στο Θεό για την από νηπιακή ηλικία πορεία μου μέσα στην διαμαρτυρόμενη ευαγγελική εκκλησία καθώς πήρα πολλά μαθήματα και ευλογίες και είδα πολλές φορές το χέρι του Θεού στη ζωή μου.

Να πουληθεί η Ακρόπολη; Μα, πόσο κοστίζει επιτέλους ο Παρθενώνας;

Πρόβατα κάτω από την Ακρόπολη, 1903 (εδώ) από τον 

φιλέλληνα φωτογράφο Φρεντ Μπουασονά (1903-1920)

Παρθενώνας

της Σοφίας Ντρέκου

Πόσο κοστίζει ο Παρθενώνας

Ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος για την Ευγένεια

*Φωτογραφία από τον Ιούνιο του 2011 στο Σύνταγμα.

Αν δεν μπορείς να είσαι χριστιανός, να 'σαι τουλάχιστον ευγενής.

Σοφία Ντρέκου

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

• Μεγάλο κεφάλαιο η ευγένεια για τον πιστό άνθρωπο. 

Νοσταλγώντας την ευγένεια με αξιοπρέπεια στην Νοσταλγία της ευγένειας

Σκηνή από την ταινία του 1931 ''Τα Φώτα της Πόλης

(City Lights)'', του Τσάρλι Τσάπλιν (Charlie Chaplin)

Νοσταλγία της ευγένειας

της Σοφίας Ντρέκου

Η ευγένεια συνιστά συχνότατα

τον πιο επιδέξιο οπορτουνισμό:

Αυτοκτονία ή Αυτοχειρία: ο ορισμός, οι πνευματικές ποινές, στην Ορθοδοξία, στην αρχαία Ελλάδα, στις άλλες θρησκείες, Ευθανασία και οι Ιδανικοί Αυτόχειρες

Η αυτοκτονία: ορισμός, αρχαία Ελλάδα, άλλες θρησκείες,

ορθόδοξη εκκλησία, πνευματικές ποινές, ευθανασία

της Σοφίας Ντρέκου (Sophia Drekou)

Αρθρογράφος (BSc in Psychology)

«Η αυτοκτονία είναι το μόνο φιλοσοφικό πρόβλημα», διακηρύσσει ο Νομπελίστας φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ στην πραγματεία του και καταλήγει πως η μοναδική λύση απέναντι στην εγγενώς παράλογη και χωρίς ελπίδα ζωή μας δεν είναι η αυτοκτονία, αλλά μία αενάως επαναστατημένη στάση. [Ο Μύθος του Σίσυφου, 1942]

Τι είδους κόσμος είναι αυτός;

«Είτε δεχθούμε την ορμή προς θάνατο (Todestrieb) του Freud είτε όχι, είτε επίσης δεχθούμε την αυτοσυντήρηση και αυτοκαταστροφή ως δύο πλευρές του ίδιου φυσικού φαινομένου, είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά στην πραγματικότητα ότι οι άνθρωποι αφανίζουν τη ζωή τους με φρικτό, ανόητο και αφύσικο τρόπο, τόσο αφύσικο όσο και ο θάνατος.

Ο κόσμος άλλαξε, οι θεσμοί δεν είναι πια σαφείς. Απέναντι στην ορμή για αυτοσυντήρηση, στη βούληση για αγάπη και ζωή, στέκεται η ασθένεια και ο θάνατος, το έγκλημα και η αυτοκτονία.

Ακόμη και αν υπάρχει η περίπτωση υπεύθυνης ηθικά αυτοκτονίας, αυτή δεν προέρχεται από αδιατάρακτη ελευθερία, αλλά από πραγματικές ή φανταστικές ακραίες καταστάσεις, από εσωτερικές ή εξωτερικές στενοχώριες. Αποτελεί η πράξη της απογοήτευσης στον αυτοκτονούντα μόνο ένα μεμονωμένο σύμπτωμα για την πραγματική κατάσταση της ζωής, ως ανόητης παρεκτροπής στο θάνατο; Τι είδους κόσμος είναι αυτός όπου είναι δυνατή η ύπαρξη του θανάτου, του εγκλήματος και της αυτοκτονίας;»[4]

Η αυτοκτονία και η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Ενότητες

1. Ορισμός της αυτοκτονίας.
2. Στην αρχαία Ελλάδα
3. Οι άλλες θρησκείες
4. Η Ορθόδοξη Εκκλησία
5. Αυστηρές πνευματικές ποινές - επιτίμια
6. Ευθανασία = φόνος + αυτοκτονία

1.  Ορισμός της αυτοκτονίας.

Αυτοκτονία ονομάζεται η ανθρώπινη εκείνη πράξη, κατά την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος τερματίζει την ζωή του.

Κατά κυριολεξία αυτοκτονία είναι η ολοκληρωμένη εκείνη ανθρώπινη πράξη, η οποία έχει ως επισφράγισμα τον θάνατο του αυτόχειρα. Και αυτό σε σχέση πάντοτε με την λεγόμενη απόπειρα αυτοκτονίας, που είναι πράξη ανολοκλήρωτη, δεν έχει δηλαδή ως αποτέλεσμα τον θάνατο αυτού ο όποιος αποπειράται να αυτοκτονήσει.

Διάκριση επίσης γίνεται μεταξύ αυτοκτονίας και της τάσης προς αυτοκτονία, μιας ενέργειας δηλαδή που μόλις έχει εκδηλωθεί ή και της ιδέας της αυτοκτονίας που είναι μια απλή νοητική αφετηρία, μια επιθυμία για να πεθάνει κανείς, άλλοτε έντονη και άλλοτε όχι.

Η αυτοκτονία είναι «φόνος», και είναι «εκ προαιρέσεως αφαίρεσις υφ' ημών της ιδίας ημών ζωής» γι' αυτό και διαφέρει από τον κοινό φόνο, την αφαίρεση δηλαδή της ζωής του άλλου από κάποιον. Και ακόμη, η αυτοκτονία διακρίνεται σε άμεση και έμμεση. 

Άμεση αυτοκτονία καλείται η εκ προαιρέσεως βίαιη, με φονικό όργανο η κίνηση, αφαίρεση της ίδιας μας της ζωής, ενώ έμμεση είναι η αυτοκτονία που πραγματοποιείται εν γνώσει μας μεν, αλλά και εκ προθέσεως βαθμιαία, σιγά-σιγά, αφαίρεση της ζωής μας (π.χ. η άρνηση τροφής, η λήψη ναρκωτικών ουσιών ενώ γνωρίζουμε το τέλος της πράξεως αυτής, η ευθανασία, η εκ προθέσεως δηλαδή διακοπή της ζωής του ασθενούς όταν αυτή ζητηθεί από τον ίδιο τον ασθενή ή τον ιατρό ή από τους συγγενείς του, η συνειδητή και χωρίς κανένα λόγο έκθεση της ζωής μας σε κίνδυνο, όπως η παράλογη ταχύτητα με μηχανές ή αυτοκίνητο κ. α.).

Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί τι εννοούμε όταν λέμε προαίρεση για την αυτοκτονία. Αναλύοντες τον όρο προαίρεση πρέπει να πούμε πως αυτός δηλώνει την πηγή και το κριτήριο των πράξεων του ανθρώπου, τη γενική κατεύθυνση της σκέψης, και του θυμικού (= το σύνολο των συναισθημάτων και των διαθέσεων) του ανθρώπου, βάσει της οποίας ο ίδιος ο άνθρωπος κρίνει τις πράξεις του αλλά και τις πράξεις των άλλων από ηθικής απόψεως. Πρόκειται δηλαδή, για το σύνολο των εσωτερικών κινήσεων του ανθρώπου ή καλύτερα για το σύνολο των βουλητικών του προδιαθέσεων, οι οποίες του υπαγορεύουν το τι πρέπει να κάνει σε κάθε περίπτωση, χωρίς όμως πολλή και μακρά σκέψη και έρευνα. 

2. Στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε νόμος σύμφωνα με τον όποιο οι αυτόχειρες δεν τύχαιναν της ίδιας ταφής όπως οι άλλοι, των όποιων η ζωή τελείωνε φυσιολογικά, αλλά εθάπτονταν εκτός του κοινού νεκροταφείου και μάλιστα χωρίς το χέρι τους, το όποιο κράτησε το φονικό όργανο και επέφερε τα βίαια και θανάσιμα κτυπήματα και τελικά τον θάνατο τους, που εθάπτετο χωριστά από το άλλο σώμα. Και ακόμη, ο αυτόχειρας εθεωρείτο και ανάξιος να έχει σήμα (= ταφόπλακα) που να αναγράφει το όνομα του, ώστε κανένας να μη γνωρίζει ποιος κείται στον συγκεκριμένο τάφο. Και τούτο γιατί οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν μέγα παράπτωμα την αυτοκτονία και για λόγους θρησκευτικούς και για λόγους πολιτικούς (Πυθαγόρειοι, Πλάτων, Αριστοτέλης κ. α.). Ανάλογη.ταν η στάση προς τους αυτοκτονούντες και των άλλων λαών της αρχαιότητας. 

Όταν όμως αμβλύνθηκαν οι ηθικές και οι πολιτικές ιδέες στην αρχαιότητα, οι Κυνικοί και αργότερα οι Στωικοί φιλόσοφοι άρχισαν να διδάσκουν πως «ἴδιον τοῦ σοφοῦ εἶναι ἡ πρός τήν ζωήν ἀδιαφορία, ὁ δέ θάνατος, ὅστις εἶναι ἁπλοῦς χωρισμός, εἶναι τό μέσον πρός σωτηρίαν τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς ψνχῆς» (Κ. Ι. Δυοβουνιώτου, «Αυτοκτονία - [ΘΡΗΣΚΕΥΤ.]» Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Στ', σελ. 274). 

Η στωική αυτή διδασκαλία και θεώρηση της αυτοκτονίας, διαδόθηκε, ευρύτατα μάλιστα στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Σενέκας) και οι αυτοκτονίες κατά την εποχή εκείνη πολλών επισήμων ανδρών υπό την πίεση της ρωμαϊκής δεσποτείας ήταν συχνές, όπως μας πληροφορούν ο Τάκιτος και ο Πλίνιος. Οι αντιλήψεις αυτές των αρχαίων σοφών, με διάφορες τροποποιήσεις έγιναν αποδεκτές και από μεταγενέστερους φιλοσόφους και εμφανίσθηκαν στη φιλοσοφική σκέψη των νεωτέρων χρόνων.

3. Οι άλλες θρησκείες

Την αυτοκτονία την καταδικάζουν ανέκαθεν όλες οι θρησκείες ως έγκλημα βαρύτατο. Έτσι η Ιουδαϊκή θρησκεία θεωρεί την αυτοκτονία ως δειλία και ασέβεια προς τον Θεό όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ιώσηπος: «Ἡ αὐτοχειρία καί τῆς κοινῆς τῶν πάντων φύσεως ἀλλότριον καί πρός τόν κτίσαντα Θεόν ἐστιν ἀσέβεια... Ὅσων καθ' ἑαυτῶν ἐμάνησαν αἱ χεῖρες, τούτων ὁ μέν Ἁδης δέχεται τάς ψνχάς σκοτιώτερος, ὁ δέ τούτων πατήρ Θεός εἰς ἐκγόνου τιμωρεῖται τούς τῶν πατέρων ὑβριστής» (Ἰουδαϊκός Πόλεμος, Γ, 8. 5). Ενώ η Παλαιά Διαθήκη εντάσσει την αυτοκτονία στην εντολή του Θεού «οὐ φονεύσεις» (Εξοδος κ', 15) και την καταδικάζει.

Και το Ισλάμ καταδικάζει την αυτοκτονία αφού σύμφωνα με την διδασκαλία του ως ύψιστη αρετή θεωρείται η απόλυτη υποταγή του ανθρώπου στη θεία βούληση, προς την όποια η αυτοκτονία ως εκούσια (θεληματική) καταστροφή της ζωής είναι παντελώς ασυμβίβαστη. Το ίδιο καταδικάζουν την αυτοκτονία και τα ιερά βουδιστικά κείμενα.

4. Η Ορθόδοξη Εκκλησία

Πίνακας ζωγραφικής «Η αυτοκτονία» του Εντουάρ Μανέ (1877–1881) 

Edouard Manet - Le Suicidé - The Yorck Project (2002) 

Η χριστιανική διδασκαλία θεωρεί την αυτοκτονία ως ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα, η δε Ορθόδοξη Εκκλησία στηριζόμενη στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση θεωρεί την αυτοκτονία ως έγκλημα εναντίον της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής και ως κλονισμό και απώλεια της πίστεως και της ελπίδας του αυτόχειρα προς τον Θεό. Κατά την Καινή Διαθήκη ο άνθρωπος τη ζωή δεν την έχει από τον εαυτό του, αλλά την έλαβε ως δώρο από τον Θεό και ως δώρο του Θεού οφείλει να την εκτιμά και ανάλογα με τον σκοπό της πρέπει να την μεταχειρίζεται.

«Οὐδείς γάρ ἡμῶν ἑαντῷ ζῇ καί οὐδείς ἑαυτῷ ἀποθνήσκει. Ἐάν τε γάρ ζῶμεν, τῷ Κυρίω ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῶ Κνρίω ἀποθνήσκωμεν. Ἐάν τε ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμ. ιδ', 7 - 8). Δηλαδή «κανείς από μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό τον, διότι, εάν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο, και εάν πεθαίνομε, πεθαίνομε για τον Κύριο. Είτε λοιπόν ζούμε είτε πεθαίνουμε ανήκουμε στον Κύριο, στον όποιο ανήκει η ζωή μας» και μόνος Εκείνος έχει απόλυτη κυριότητα επάνω σε αυτή, αφού Αυτός μας εξαγόρασε εκ της κατάρας του Νόμου και μάλιστα με το μεγάλο τίμημα της ίδιας της ζωής Του: «οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς» (Α' Κορινθ. στ', 19).

Κάθε ένας δε, ο οποίος οικειοθελώς καταστρέφει την ζωή του γιατί ακρίτως κρίνει ότι τη βρίσκει αφόρητη, οικειοποιείται δικαιώματα του Θεού και τα παραβιάζει μάλιστα κατάφωρα, και ασεβεί προς τον Θεό, γι' αυτό και θεωρείται ασυγχώρητος.

Η ζωή, ως δώρο του Θεού, έχει συγκεκριμένο και υψηλό μάλιστα σκοπό, αφού ο Θεός τίποτε δεν έκαμε και δεν κάνει χωρίς σκοπό. Και είναι ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, σύμφωνα προς τη χριστιανική διδασκαλία, η πνευματική τελείωση του ανθρώπου, δηλαδή, η αγιότητα, η όποια θα έχει ως τελική επιβράβευση τη Βασιλεία των Ουρανών. Η ορθή πίστη, η συνειδητή συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας και η τήρηση των εντολών του Θεού οδηγούν τον άνθρωπο στην απαλλαγή από τα πάθη και εν συνεχεία στην ένωση με τον Θεό, στην κατά χάρη δηλαδή, θέωσή του, δια της μετοχής στις άκτιστες ενέργειες του Τριαδικού Θεού. Και αυτόν τον σκοπό ο άνθρωπος, ως παιδί του Θεού και «υἱός τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ» (Ματθ. η', 12), οφείλει να υπηρετεί «περιπατῶν ἀξίως τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθη» (Έφεσ. δ', 1) πάντοτε (Γαλάτ. δ', 19), σκοπό, τον οποίο παραβιάζει κατάφορα και ματαιώνει η πρόωρη και με βίαιο τρόπο έξοδος από αυτή τη ζωή, δηλαδή η αυτοκτονία ή αυτοχειρία «ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός ἐν αὐτῷ».

Ο όλος άνθρωπος, ο όποιος αποτελείται από σώμα και ψυχή, έχει για τον Θεό μεγάλη αξία, διότι είναι ναός του ίδιου του Θεού «ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (Β' Κορινθ. στ', 16) και εφ' όσον είμαστε ναός του Θεού, είμαστε και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος «ὅτι ναός Θεοῦ ἐστε καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν» (Α' Κορινθ. γ', 17).

Γι' αυτό και από αυτή τη σκοπιά της χριστιανικής πίστεως και διδασκαλίας η Εκκλησία καταδικάζει διπλά την αυτοκτονία, από τη μια μεριά ως ασέβεια και επανάσταση κατά του Θεού, και από την άλλη ως φθορά και καταστροφή του ναού του Θεού, και την χαρακτηρίζει και την κολάζει ως θανάσιμο αμάρτημα, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Απόστολος Παύλος: «εἴ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τούτον ὁ Θεός- ὁ γάρ ναός τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς» (Α' Κορινθ. γ', 17).

5. Αυστηρές πνευματικές ποινές - επιτίμια

Η συνείδηση της Εκκλησίας κατέταξε την αυτοκτονία στα θανάσιμα και φοβερά πνευματικά παραπτώματα και γι' αυτό καθιέρωσε και αυστηρές πνευματικές ποινές-επιτίμια για τους αυτοκτονούντας, για να τονίσει έτσι την ανάγκη σεβασμού της ιερότητας και της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Επομένως, ο χριστιανός άνθρωπος και ιδιαίτερα ο Ορθόδοξος, δεν μπορεί να διαθέτει κατ' αρεσκείαν το σώμα του.

Γνωρίζοντας μάλιστα τον αληθινό σκοπό της ζωής του, όπως σημειώθηκε παραπάνω είναι η κατά χάρη θέωσή του, κανένα πάθημα ή πλημμέλημα δεν μπορεί να τον οδηγήσει στην απόγνωση και την απελπισία. Ο χριστιανός άνθρωπος γνωρίζει και πιστεύει ότι οφείλει να υπομείνει αγόγγυστα τις δυσκολίες και τις πικρές καταστάσεις αυτής της ζωής, ως επιτρεπόμενες από τον Θεό, για το πνευματικό μας συμφέρον. Και ακόμη, ο χριστιανός άνθρωπος γνωρίζει πως κανένα αμάρτημα δεν είναι τέτοιο και τόσο βαρύ (πλην της αυτοκτονίας, η οποία γίνεται εν συνειδήσει και εν επιγνώσει), το όποιο να μη συγχωρεί ο Θεός (π.χ. το παράδειγμα του προδότη Ιούδα).

Η Εκκλησία απορρίπτει την άνευ θελήσεως του Θεού διακοπή της ζωής γι' αυτό και απαγορεύει οποιαδήποτε εκκλησιαστική Ακολουθία και Τελετή (Κηδεία, Ταφή σε Κοιμητήριο πιστών, Μνημόσυνο, Τρισάγιο, Θεία Λειτουργία) για αυτούς που αυτοκτονούν, γιατί με την πράξη τους αυτή, σύμφωνα με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, πρόσβαλαν τη θεία δωρεά της ζωής και αποκόπηκαν από το σώμα της Εκκλησίας. Αιτία δηλαδή της απαγορεύσεως της εκκλησιαστικής κηδεύσεως είναι το μέγεθος του αμαρτήματος, το όποιο διαπράττεται από τον αυτόχειρα που αποστερεί έτσι τον εαυτό του από τη ζωή, το θείο αυτό δώρο, και καταδικάζει τον εαυτό του στον δι' αυτοχειρίας θάνατο, πράξη την οποία ούτε οργή, ούτε φτώχεια, ούτε θλίψη, ούτε διάψευση ελπίδων, ούτε δειλία, ούτε οποιαδήποτε άλλη αποκαρτέρηση μπορεί να δικαιολογήσει.

«Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλονσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι.. τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλίψις ἡ στενοχώρια ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα.. ἀλλ ' ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς - πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῷ ἡμῶν» (Ρώμ­. η', 18 - 39).

Μόνο όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό μπορεί να επιδοκι­μάζουν την αυτοκτονία ως ηρωική πράξη και πιθανόν να επαινούν τη βίαιη έξοδο από αυτή τη ζωή, όταν κρίνουν πως κανένα καλό δεν τους δίνει η ζωή τους.

Όμως, οι Χριστιανοί πιστεύοντες στο Θεό και στην αθανασία της ψυχής σε καμμιά τραγική περίπτωση οικονομική, κοινωνική, ηθική κ.λπ. και σέ καμμία αδυσώπητη κατάσταση δεν θα οπλίσουν το χέρι τους για να θέσουν βίαιο τέλος στη ζωή τους για δήθεν απελευθέρωση, γιατί αυτό είναι δειλία. Στην πραγματικότητα, η αυτοκτονία είναι η έσχατη έκφραση άκρατου εγωισμού και αμετανοησίας. 

Ο πιστός χριστιανός δεν απελπίζεται, δεν χάνει την πίστη του στο έλεος και τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Θεού. Γνωρίζει να υπομένει. Η αυστηρότητα αυτή της Εκκλησίας, η οποία επιθυμεί την πρόληψη των αυτοκτονιών, δεν είναι άσχετη και προς τον σκοπό της διδασκαλίας των επιζώντων (συγγενών, φίλων, γνωστών κ.λπ. του αυτόχειρα) για την ιερότητα του θείου αγαθού της ζωής, αλλά και τη βαρύτητα του αμαρτήματος της αυτοκτονίας, γι' αυτό και τονίζει ότι οι Κανονικές κυρώσεις - επιτίμια που επιβάλλει στους αυτόχειρες προϋποθέτουν ότι αυτός όταν έλαβε την απόφαση να αυτοκτονήσει είχε σώες τις φρένες και η πράξη αυτή έγινε με ελεύθερη βούληση του. Με άλλα λόγια, ο αυτόχειρας «είχεν εαυτόν» και δεν βρισκόταν σε κατάσταση ψυχοπάθειας. 

Δείτε: Η ζωή και η αυτοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ και της Εύα Μπράουν

6. Ευθανασία = φόνος + αυτοκτονία

Στη σελ. 7 της εργασίας αυτής σημειώθηκε από τον γράφοντα ότι στην «έμμεση» αυτοκτονία που πραγματοποιείται εν γνώσει μας μεν, αλλά και εκ προθέσεως βαθμιαία, σιγά - σιγά, αφαίρεση της ζωής μας, κατατάσσεται και η «ευθανασία», η εκ προθέσεως δηλαδή διακοπή της ζωής του ανθρώπου όταν αυτό ζητηθεί από τον ίδιο τον ασθενή ή από τον ιατρό ή από τους συγγενείς του ασθενούς για να μην «ταλαιπωρείται ο άρρωστος». Η «ευθανασία» είναι μία σύγχρονη κοινωνική αντίληψη για «αξιοπρεπή θάνατο», η δε νομική της κατοχύρωση στηρίζεται στο «δικαίωμα θανάτου» που έχει κάθε άνθρωπος σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, η όποια πηγάζει από τις ιδεολογίες της ευδαιμονίας που, στον προηγούμενο (20ο) αιώνα τουλάχιστον, προκάλεσαν γενοκτονίες και αναρίθμητες σφαγές.

Μέχρι τώρα καμία Χώρα δεν είχε προβεί σε νομιμοποίηση της «ευθανασίας» γιατί εθεωρείτο από όλες τις κυβερνήσεις των Κρατών ως συνδυασμός «φόνου και αυτοκτονίας». 

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας το «κοινωνικό φρούτο της ευθανασίας» θεσμοθετήθηκε από τη Βουλή της Ολλανδίας στις 28 Νοεμβρίου 2000 και νομιμοποιήθηκε με τις ψήφους (104 υπέρ, έναντι 40 κατά) των βουλευτών του Ολλανδικού Κοινοβουλίου! Με την ψήφιση του Νόμου αυτού η Ολλανδία έγινε το πρώτο Κράτος της Ευρώπης που, παρά τους Νόμους του που καταδικάζουν τον φόνο και την αυτοκτονία, νομιμοποιεί το δίδυμο του θανάτου, την ευθανασία δηλαδή που όπως και ανωτέρω σημειώθηκε είναι συνδυασμός φόνου και αυτοκτονίας!

Με αφορμή την ψήφιση του Νόμου αυτού από την Κυβέρνηση της Ολλανδίας και λόγω της σοβαρότητος του θέματος, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, στις 14 Δεκεμβρίου 2000, με ανακοινωθέν της ενημερώνει τους Ορθοδόξους Έλληνες για το τί είναι «ευθανασία» αφ' ενός και αφ' ετέρου ποιες είναι οι θέσεις της Εκκλησίας επί του θέματος αυτού.[2]

Ο Fannius, θέλοντας να γλυτώσει από τον εχθρό, έδωσε τέλος στη ζωή του. Και ερωτώ: δεν είναι τρέλα να πεθαίνεις επειδή φοβάσαι μην πεθάνεις; Μαρτιάλης, 43-104 μ.Χ., Ισπανός ποιητής επιγραμμάτων

Ιδανικοί Αυτόχειρες

Κώστας Καρυωτάκης

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για 'κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.[3]

Βιβλιογραφία
1. Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus 1913 - 1960) H.filosofiki.skepsi.albert-camus

2. «Η αυτοκτονία και η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας» Σπυρίδωνος Κοντογιάννη καθ. θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα 2001, σελ. 9-15. apostoliki-diakonia.gr

3. Κώστας Καρυωτάκης: Στις 21 Ιουλίου 1928, σε ηλικία μόλις 32 ετών, ο σημαντικότερος ποιητής της Γενιάς του ’20, ο «μεγάλος ποιητής» όπως τον αποκάλεσε ο άλλοτε αρνητής του Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Κώστας Καρυωτάκης δίνει τέλος στη ζωή. Το ποίημα ''Ιδανικοί Αυτόχειρες'' περιέχεται στη συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες, που εκδόθηκε το 1927, κι έχει ενταχθεί στην ενότητα Σάτιρες.
4. της θεολόγου Νικολίτσας Λιαντίνη Γεωργοπούλου, απόσπασμα από τη μελέτη, Αυτοκτονία και Ενοχή, Αθήνα 1995

πηγή: sophia-ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση

Μπροστά στο τέλος. Υπάρχει «ευθάνατος» θάνατος;

Georgios Kranidiotis | TEDx University of the Aegean

Από την ομιλία δεν πετάς ούτε μία λέξη από τα λεγόμενα του εισηγητή. Είναι μια ελεύθερη και απροκατάληπτη ομιλία, οφειλόμενη στην ευρύτατη παιδεία του κ. Κρανιδιώτη.

19:02 Υπάρχει «ευθάνατος» θάνατος;

Η Αυτοκτονία ή Αυτοχειρία: ο ορισμός, οι πνευματικές
ποινές, στην Ορθοδοξία, στην αρχαία Ελλάδα, στις
άλλες θρησκείες, Ευθανασία και «Ιδανικοί Αυτόχειρες»

i-aytoktonia-kai-i-thesi-tis-orthodoksis-ekklisias

Οι Αναγνώστες και Αναγνώστριες σχολιάζουν στο Facebook

Σοφία Ντρέκου 15 Μαρτίου 2015 στην μνήμη του κυνηγημένου Βαγγέλη Γιακουμάκη
Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 30 Απριλίου 2014 άλμπουμ: Σχόλια της ομάδος μας 30 Απριλίου 2014 Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία
Ο Σαλός Πάντα Αυτοκτονία: οι Ιεροί Κανόνες και η Παράδοση της Εκκλησίας 29 Απριλίου 2014
Σοφία Ντρέκου 17 Νοεμβρίου 2013 στις 7:02 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Αλέξανδρος Βέλιος / ευθανασία
Αλέξανδρος Βέλιος / ευθανασία

Άγχος: Ψυχοδυναμικά δρώμενα υπό το πρίσμα της Χριστιανικής ανθρωπολογίας

Το άγχος υπό το πρίσμα της Χριστιανικής ανθρωπολογίας

Το άγχος είναι αναμφιβόλως ένα πληθωρικό ψυχολογικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς του ανθρώπου της εποχής μας.

Οι χαρακτηρισμοί· αγχώδης αντίδραση, αγχογόνος κατάσταση ανθρώπινης ζωής, αγχωτικός τύπος και άλλοι παρόμοιοι και σχετικοί με την έννοια του άγχους χαρακτηρισμοί, ακούγονται συχνά στην καθημερινή μας ζωή.

Ο ζεόλιθος της δικαιοσύνης και η επανάσταση του Μαχάτμα Γκάντι - Ν. Λυγερός

το Άγαλμα του Μαχάτμα Γκάντι στην πρεσβεία της Ινδίας στην Αθήνα

Ο ζεόλιθος της δικαιοσύνης και τα όρια

της πηγής του Ελληνισμού - Ν. Λυγερός

Συλλογή, επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Ο ζεόλιθος της δικαιοσύνης 

Σε όσους θέλουν μέσω γραφειοκρατικών διαδικασιών να μπλοκάρουν τον ελληνικό ζεόλιθο για να διατηρήσουν μερικά προνόμια και μονοπώλιο που καταπατά τα δικαιώματα της Ελλάδας και των Ελλήνων, θέλουμε να υπενθυμίσουμε διακριτικά βέβαια την επανάσταση του Ghandi* ενάντια στο μονοπώλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, όσον αφορά στη χρήση του αλατιού.

Όσο οι Ινδοί δεν είχαν καταλάβει την αξία του αλατιού, η Αυτοκρατορία ήταν ήσυχη, γιατί μπορούσε να ελέγχει τα πάντα λόγω της ανάγκης που έχει ο ανθρώπινος οργανισμός.

Όταν όμως με τις ενημερώσεις που έκαναν οι οπαδοί του Ghandi κατάλαβαν όλοι οι Ινδοί ποια ήταν η πραγματικότητα από την αναμονή που ήταν, πέρασαν στην ετοιμότητα.

Κι όταν η Βρετανική Αυτοκρατορία επέμενε ώστε να μην αλλάξει την νομοθεσία, οι Ινδοί χάρη στον Ghandi αποφάσισαν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους, δίχως να περιμένουν την αλλαγή του νόμου που τους καταπατούσε.

Έτσι ο καθένας πήγε στη θάλασσα να μαζέψει το δικό του αλάτι ακόμα κι αν αυτή η πράξη ήταν απαγορευμένη από το καθεστώς.

Και ο λόγος είναι απλώς γιατί αυτό το αλάτι είχε γίνει σύμβολο κι είχε μετατραπεί σε αλάτι της δικαιοσύνης.

23 Αυγούστου 1933 - Στην Ινδία αποφυλακίζεται κάτισχνος μετά από 8 ημέρες απεργίας πείνας ο Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος είχε ξεκινήσει την απεργία, διαμαρτυρόμενος για τη νέα σύλληψή του από τις βρετανικές αρχές.

Για το άλμα της Μυτιλήνης

πρέπει να ξέρεις

ότι είναι μόνο

η προετοιμασία

για τη συνέχεια

κι ήδη υπάρχει

η Πέργαμος

ως όραμα

γι’ αυτό το λόγο

επειδή ξέρεις

να παλεύεις σκληρά

από την αρχή

ετοιμάσου κι εσύ

για τις κοινές μας μάχες

διότι θα χρειαστούν

όλοι οι μαθητές

για τη μέθοδο

του Μαχάτμα Γκάντι

και κάθε χέρι

θα είναι πολύτιμο

για την πατρίδα

και τα δικαιώματά της.

ο Γκάντι στον παραλιακό οικισμό του Ντάντι στις 5 Απριλίου 1930.

Παρασκευάζει αλάτι και παρακούει τους βρετανικούς νόμους

παραγωγής και φορολογίας αλατιού. Photo: Gandhi at Dandi 5 April 1930.

Gandhi making saltand disobeying the British salt production and tax laws.

ΔΕΙΤΕ: Ελληνικός Ζεόλιθος: Η πατρίδα μας θέλει ζεόλιθο, η απελευθέρωση, η καινοτομία και τα θαύματα του Ελληνικού Ζεόλιθου - Nikos Lygeros Zéolithe

Ο περίπατος δεν αρκεί ακόμα και αν είναι

αυτός που έμαθες στην παλιά σχολή

διότι ο αγώνας μας χρειάζεται πορεία

όταν αντιστέκεται σ' ένα βάρβαρο σύστημα

που θέλει να καταπατά τα δικαιώματά μας

κι από ανθρώπους να μας μετατρέψει

σε σκλάβους που δεν ορίζουν

ούτε στιγμή της ζωής τους γιατί δεν μπορούν

να δουν το μέλλον μέσα στο παρόν,

γι' αυτό το λόγο σήκω κι εσύ

και περπάτα μαζί μας για την πατρίδα.

Το έργο της πηγής

Ο Σεφέρης έλεγε: οτιδήποτε με ενοχλεί για να δω στην Ελλάδα τον Ελληνισμό πρέπει να αφαιρεθεί. Γιατί, μερικοί νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι απλώς ένας χώρος και δυστυχώς στην καλύτερη περίπτωση την αντιμετωπίζουμε μόνο ως χώρα. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι πηγή γνώσης. Δεν καταλαβαίνουμε την έννοια της πηγής.

Ποια είναι τα όρια της πηγής; Έχετε μία πηγή, έχετε νερό, αναρωτιέστε ποτέ ποια είναι τα όρια της πηγής; Αυτό που πρέπει να αναρωτηθείτε είναι ποιο είναι το έργο της πηγής. Γιατί, τα όρια, αν θέλετε να τα καθορίσετε, θα είναι η θάλασσα.

Και εδώ μπαίνουμε σε ένα άλλο: ύδωρ και άλας. Έχει μεγάλη σημασία ότι η έννοια της φιλοξενίας για τον Ελληνισμό βασίζεται σε αυτά τα δύο στοιχεία, το νερό και το αλάτι, που φαίνονται και τα δύο ανούσια, εκτός αν έχετε διαβάσει λίγο Γκάντι και καταλαβαίνετε τι είναι η πορεία του αλατιού.

Όταν λοιπόν παίρνετε το νερό και το αλάτι, άμα το σκεφτείτε, εμείς αποτελούμαστε από νερό και αλάτι. Όταν φιλοξενούμε, στην πράξη της φιλοξενίας, το πρώτο πράγμα που δίνουμε στον ξένο είναι νερό και αλάτι. Προσέξτε, όμως, εκείνη τη στιγμή δεν του δίνουμε αυτό που έχουμε, του δίνουμε αυτό που είμαστε. 

Η μεγάλη πράξη γενναιοδωρίας δεν είναι να δίνεις αυτό που έχεις -γιατί το έχεις αποκτήσει -, αλλά είναι να δίνεις αυτό που είσαι. 

Ο Ελληνισμός δεν δίνει αυτό που έχει αποκτήσει. Είναι αυτό που έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Ο Ελληνισμός, όταν παρέχει όλες αυτές τις γνώσεις που αναλύουμε, είναι δικές του. Δεν τις πήρε. Τις δημιούργησε.

• Και έχει μεγάλη σημασία στην αιμοδοσία, όταν δίνεις το αίμα σου - όχι το αίμα που έχεις αγοράσει και δίνεις. Όταν ξαφνικά σε μια οικογένεια σου λένε «μπορείς να δώσεις ένα νεφρό»; Εκεί πέρα να δεις τι είναι γενναιοδωρία. 

Μπορείς να δώσεις εκατό χιλιάδες ευρώ; Βέβαια. Το νεφρό σου; Η διαφορά λοιπόν είναι η γενναιοδωρία: γιατί - είναι αυτό που βλέπουμε τώρα και με τον Προμηθέα - είναι να δίνεις αυτό που είσαι.

Αν το καταλάβουμε όλοι αυτό ως Έλληνες, ότι ο Ελληνισμός μάς έχει διδάξει ότι δίνουμε μόνο αυτό που είμαστε, τότε πρέπει να παράγουμε έργο. Γιατί αλλιώς δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα.

Μάθε περισσότερα για τον Γκάντι

για να δεις πώς βοήθησε

τον λαό του να βρει επιτέλους

την ελευθερία του

μετά από τόσους αγώνες

για να δεις κι εσύ ότι το αδιανόητο

είναι εφικτό όταν το βάζεις

στόχο για το μέλλον

κι αποτελεί παράδειγμα

προς μίμηση από άλλους λαούς

που δεν ήξεραν πώς να τα βγάλουν πέρα

με τη βαρβαρότητα που δεν έλεγε

να σταματήσει τα βάσανα τους.

Ο Νίκος Λυγερός είναι μαθηματικός,

στρατηγικός αναλυτής και γεννήθηκε...
Διαβάστε την συνέχεια του βιογραφικού »

Η Διεθνής Ημέρα Μη Βίας εορτάζεται στις 2 Οκτωβρίου,

την ημέρα γενεθλίων του Μαχάτμα Γκάντι.

Ο Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι (2 Οκτωβρίου 1869 - 30 Ιανουαρίου 1948) ήταν Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης ακτιβιστής. Γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1869 στο Πορμπαντάρ της υπό αγγλική κυριαρχία Ινδικής επαρχίας Γκουτζαράτ.

Υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία και εμπνευστής της μεθόδου παθητικής αντίστασης χωρίς τη χρήση βίας έναντι των καταπιεστών.

Η διδασκαλία του επηρέασε το διεθνές κίνημα για την ειρήνη και μαζί με τον ασκητικό βίο του συνέτειναν στο να καταστεί παγκόσμιο σύμβολο και ορόσημο της φιλοσοφικής και κοινωνικοπολιτικής διανόησης του 20ού αιώνα. Έγινε ευρύτερα γνωστός με την προσωνυμία Μαχάτμα, που φαίνεται να του απέδωσε στα 1915 ο Ινδός νομπελίστας ποιητής και φιλόσοφος Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ και στα σανσκριτικά σημαίνει Μεγάλη Ψυχή.

Η Γενέθλιος Ημέρα του Γκάντι στις 2 Οκτωβρίου, εορτάζεται στην Ινδία ως Γκάντι Τζαγιάντι (μια από τις σημαντικότερες εθνικές αργίες) και παγκοσμίως ως η Παγκόσμια Ημέρα μη Βίας. 

Θεωρείται από πολλούς ότι είναι, αλλά επίσημα δεν θεωρείται εθνοπατέρας στην Ινδία. Ο Γκάντι είναι γνωστός και ως Μπαπού (στα γκουτζαράτι σημαίνει πατέρας, μπαμπάς). Κέρδισε το δημοφιλές παρωνύμιο Μαχάτμα (στα ινδικά σημαίνει «μεγάλη ψυχή»).

Η Διεθνής Ημέρα Μη Βίας καθιερώθηκε στις 15 Ιουνίου 2007 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Οκτωβρίου, ημερομηνία γέννησης του Μαχάτμα Γκάντι. Στόχος της γιορτής είναι να περάσει το μήνυμα της μη χρήσης βίας σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις μέσα από την εκπαίδευση και την ενημέρωση της κοινής γνώμης.

Ο Γκάντι με πολιτική και πνευματική στάση του πυροδότησε τρεις από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ου αιώνα: την επανάσταση κατά της αποικιοκρατίας, των φυλετικών διακρίσεων και της βίας. Μεταξύ των προσωπικοτήτων που επηρεάστηκαν από τη δράση του αξίζει να αναφέρουμε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις ΗΠΑ και τον Νέλσον Μαντέλα στη Νότιο Αφρική.

Αποκαλυπτήρια ανδριάντα του Μαχάτμα Γκάντι στην Αθήνα
EΛΛΆΔΑ / Κυριακή 27 Ιουνίου 2021 / Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΕΡΤ

Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Μαχάτμα Γκάντι πλησίον της πρεσβείας της Ινδίας στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκαν το απόγευμα παρουσία των υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας Νίκου Δένδια και της Ινδίας Σουμπραχμανιάμ Τζαϊσχανκάρ και του δημάρχου Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη. Στην τελετή παραβρέθηκε, μεταξύ άλλων, και ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ελλάδας-Ινδίας, πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου. 

Αποκαλυπτήρια ανδριάντα στην Αθήνα

by Sophia-Ntrekou.gr

Περισσότερα: N. Lygeros Zéolithe, Ν. Λυγερός

• 11852 - Ο ζεόλιθος της δικαιοσύνης - Ν. Λυγερός April 11, 2013
• 14331 - Για το άλμα της Μυτιλήνης. Ν. Λυγερός: January 28, 2014
• 15695 - Το έργο της πηγής. Ν. Λυγερός June 25, 2014
• 30257 - Μάθε περισσότερα - Ν. Λυγερός: January 11, 2017
• Διεθνής μέρα Μη Βίας Διεθνής Ημέρα Μη Βίας – Μαχάτμα Γκάντι.
Κοινωνική Μέριμνα Πανεπιστημίου Πατρών - socialwelfare.upatras.gr

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Τι είναι Χριστιανισμός; Σε τι μάς χρειάζεται η Ενσάρκωση;

Τι είναι Χριστιανισμός; - π. Νικόλαος Λουδοβίκος*

Καθ. Δογματικής και Φιλοσοφίας, πρώην Ψυχαναλυτής

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
Από εδώ η απομαγνητοφωνημένη ομιλία

Είναι η περίοδος των ευαγγελίων του Ιωάννη και ο Ιωάννης, ξέρετε πόσο πλούσιος θεολογικά είναι... έτσι ένας μεγάλος, είναι ο Θεολόγος, Ιωάννης ο Θεολόγος ο πρώτος της εκκλησίας και μάλιστα ονομάστηκε έτσι ακριβώς διότι υπήρξε ακριβώς μαθητής της αγάπης, «πλήρης ον αυτής της αγάπης, πλήρης γέγονε και της θεολογίας» λέει γι αυτόν η υμνογραφία, όποιος είναι πλήρης αγάπης γίνεται και πλήρης θεολογίας.

Το Γενέσιο ή Γενέθλιο της Θεοτόκου ήτοι, η Γέννηση της Παναγίας (αφιέρωμα)

Το Γενέθλιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου

εορτάζει τη Γέννηση της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.

της Σοφίας Ντρέκου

Η άνω Τοιχογραφία με την Γέννηση της Θεοτόκου βρίσκεται στο μεγαλύτερο βυζαντινό μοναστήρι της Αττικής, την Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, γνωστή ως Μονή Δαφνίου, στις παρυφές του άλσους Χαϊδαρίου, επί της Λεωφόρου Αθηνών. Το κατατάσσουν στα σημαντικότερα μνημεία της βυζαντινής εποχής και το χαρακτηρίζουν ως μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Τοποθετείται χρονικά στα τέλη του 11ου αιώνα, πιθανώς γύρω στο 1080. Είναι μνημείο προστατευόμενο από την UNESCO.

Η ωραιότητα και η ασχήμια στην διάσταση του «Σήμερον»!

Ο έρωτας μπορεί να αφορά κι ένα βιβλίο. Το χάρισμα των βιβλίων του π. Ανανία Κουστένη μέσα από Aγιολόγια και Συναξάρια

της Σοφίας Ντρέκου

«Ίσως και να είναι φυσικό. Ακριβώς όπως στον έρωτα. Στην αρχή, θέλεις τον ερωτευόμενο δικό σου, αποκλειστικά δικό σου. Μετά από λίγο όμως, -και εφόσον καταφέρεις να μετουσιώσεις τον προσωπικό σου έρωτα σε συμπαντικό-, θέλεις να τον κοινωνήσεις σε όλους. Αφού άξιζε τον έρωτά σου, σίγουρα αξίζει να γνωριστεί και από άλλους, όσο γίνεται περισσότερους.

Ορθόδοξη θεολογία και επιστήμη: Ο θεολόγος και ο επιστήμονας σέ σχέση με τον Θεό και τον κόσμο

Η πάλη με τον Θεό ...μέσα σε κάθε σκέψη περί Θεού ...είναι ο Θεός

Μέσα σε κάθε σκέψη περί Θεού, είναι ο Θεός

Βίντεο: ο εκφραστής της ομορφιάς του Θεού

Η Πάλη με τον Θεό - Παύλος Ευδοκίμωφ 

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

«Μέσα σε κάθε σκέψη περί Θεού είναι ο Θεός, που σκέφτεται τον εαυτό του μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα και συνιστά αμέσως το βίωμα της παρουσίας του.» (Παύλος Ευδοκίμωφ, Η πάλη με τον Θεό, Εκδόσεις Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών). Ο Παύλος Ευδοκίμωφ παραπέμπει στο ρητό του Αγίου Βαρσανουφίου: «Οι Άγιοι ουκ αυτοί εισίν οι λαλούντες αφ' εαυτών, αλλ' ο Θεός εν αυτοίς λαλεί».

Η πολιτική σκέψη στα έργα του Παπαδιαμάντη - ο πολιτικός κυρ-Αλέξανδρος και η Ρωμηοσύνη

Εργασία της Σοφίας Ντρέκου

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας και η κορυφή των κορυφών κατά τον Κ.Π. Καβάφη,  υπήρξε ο βαθύτερος μελετητής της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής. Κανείς δεν σατίρισε τόσο καυστικά, με τέτοια εκπληκτική περιγραφική γλαφυρότητα, την ευτέλεια του πολιτικού μας βίου, κανείς δεν πρόβαλε όσο αυτός τις παθογένειες του ελληνικού κράτους: τον δικομματισμό, την εξαγορά των ψήφων, τις πελατειακές σχέσεις, το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά.