Ρεμπέτικο: Μάνα μου Ελλάς... Καίγομαι (video ολόκληρη η ταινία και το soundtrack)


Η Ιστορία επαναλαμβάνεται... 

Όλη η ταινία «Ρεμπέτικο» μια σπουδή 
στην Μικρασιατική Καταστροφή 
έως τα νεότερα χρόνια της Ελλάδας.

Δύο φορές στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου η ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου), έχει επιλέξει τις «καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών». Το 2006 και το 1986. Η ταινία «Ρεμπέτικο» κατέχει την 7η θέση.

της Σοφίας Ντρέκου

Η ταινία του Κώστα Φέρρη και της 
Σωτηρίας Λεονάρδου «Ρεμπέτικο» 1983

Το Ρεμπέτικο είναι μια ελληνική βιογραφική ταινία του 1983 σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη και σε σενάριο του ιδίου και της Σωτηρίας Λεονάρδου. Την παραγωγή την ανέλαβε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ. 

Ο Κώστας Φέρρης έχει πει για την ταινία: «Το Ρεμπέτικο είναι μια έντεχνη απόδοση της λαϊκής ελληνικότητας. Από το 1958 το σχεδίαζα, που μου πρότεινε ο Καζάκος ως ιδέα το φινάλε με την κηδεία της Νίνου. Ήθελα να κάνω μια ταινία με την περιοδεία του Τσιτσάνη με τη Νίνου, τη σχέση τους στο φόντο και σε πρώτο πλάνο την Ιστορία. Στην πορεία μεσολάβησε ο Θίασος του Αγγελόπουλου, που είχε παρεμφερές θέμα, μπροστά το ιστορικό κομμάτι και στο φόντο το στόρι, έτσι διαπίστωσα ότι ήταν λάθος. Όταν ήρθε η ώρα να κάνω το Ρεμπέτικο, αποφάσισα να κάνω το ανάποδο, αφενός να φέρω σε πρώτο πλάνο την ιστορία μιας Μαρίκας και της οικογένειάς της και την Ιστορία στο φόντο και αφετέρου να μετατοπιστώ χρονικά, δηλαδή από την περίοδο από το '36 έως το '53, που υπολόγιζα και κάλυψε τελικά ο Αγγελόπουλος, να πάω πίσω στη Σμύρνη του '17. Επίσης, αποφάσισα να ακυρώσω τα πραγματικά ονόματα και να χρησιμοποιήσω συμβολικά, δηλαδή μυθικά πρόσωπα.»

Το Ρεμπέτικο έκοψε 98.492 εισιτήρια και κατατάχθηκε στην 9η θέση ανάμεσα σε 33 ταινίες της ίδιας σεζόν. Πάνω στην ταινία βασίστηκε η ομότιτλη τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ.

Σμύρνη, 1919: Η ιστορία μιας μεγάλης τραγουδίστριας του ρεμπέτικου, που γεννιέται το 1919 στη Σμύρνη, και καταλήγει το 1956 στην Αθήνα. Οι περιπλανήσεις, οι έρωτες, οι επαγγελματικές επιτυχίες και οι προσωπικές καταστροφές της ηρωίδας, αλλά και μια ξεχωριστή ματιά στα γεγονότα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ελλάδας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. 

Παίζουν:
Σωτηρία Λεονάρδου - Μαρίκα
Νίκος Καλογερόπουλος - Μπάμπης
Μιχάλης Μανιάτης - Γιωργάκης
Θέμις Μπαζάκα - Αντριάννα
Νίκος Δημητράτος - Παναγής
Κωνσταντίνος Τζούμας - Χουάν
Βίκυ Βανίτα - Ρόζα
Σπύρος Μαβίδης - Φώντας

Storyline: The story of a group of Rembetes, singers and musicians of the Greek equivalent to the blues, in the early decades of the 20th century, seen through the eyes of a young female singer. (Video full movie with EN subs)

Δείτε ολόκληρη την ταινία. Καλή θέαση!












Μια ιστορική τοιχογραφία της νεότερης Ελλάδας

Η αναπαράσταση της εποχής, η ανάκληση του χαμένου ήθους των μουσικών του παλιού καιρού, και όλα τα στοιχεία ενός λαϊκού μουσικού δράματος, ολοκληρώνουν αυτό το επικό αριστούργημα που έγραψε ιστορία. Παράλληλα με την ζωή μιας γυναίκας-ρεμπέτισσας, της Μαρίκας, παρουσιάζει τα ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα, από το 1920 έως και το 1960

Η αφήγηση των καίριων πολιτικών γεγονότων, που σημάδεψαν την ελληνική ιστορία τα κάπου σαράντα αυτά δύσκολα για τον ελληνισμό χρόνια, αρχής γενομένης με τη Μικρασιατική Καταστροφή, και τον ξεριζωμό του ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας, τα χρόνια του Μεσοπολέμου, ο Πόλεμος, η Ναζιστική Κατοχή, η Απελευθέρωση, ο Εμφύλιος, μέχρι τον Παπάγο και την έλευση της Δεξιάς.

Ο τρόπος αφήγησης, σε αντίθεση με πολλές άλλες βιογραφικές ταινίες, είναι απόλυτα γραμμικός και τα ιστορικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα την περίοδο αυτή, τα παρακολουθούμε μέσα από ασπρόμαυρα φιλμάκια που παρεμβάλλονται μεταξύ των σκηνών.

Το όνομα της ηρωίδας δεν είναι τυχαίο καθώς η κεντρική ιδέα του σεναρίου είναι παρμένη από την ζωή της αείμνηστης, μεγάλης τραγουδίστριας, Μαρίκας Νίνου, της οποίας η γέννηση και ο θάνατος, ήταν γεγονότα που συνέβησαν στα ίδια χρονικά σημεία που συμβαίνουν και στην Μαρίκα της ταινίας.

Από κει και πέρα τα κοινά σημεία στη ζωή της ηρωίδας και της τραγουδίστριας, είναι ελάχιστα. Έτσι, το γεγονός ότι πολλοί αναφέρουν το «Ρεμπέτικο» ως βιογραφία της Μαρίκα Νίνου, αποτελεί μια εντελώς λανθασμένη άποψη

Η σχέση του σκηνοθέτη με το Ρεμπέτικο

Η δυνατή και συναισθηματική σχέση του Κώστα Φέρρη με το ρεμπέτικο και την ιστορία του, χρονολογείται από τα παιδικά του χρόνια. Έζησε πολλές στιγμές κοντά σε δημιουργούς, μίλησε μαζί τους για γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή τους και το τραγούδι, μελέτησε στοιχεία και ντοκουμέντα.

Έτσι διαμόρφωσε μια ολοκληρωμένη άποψη και την έδωσε στον κόσμο μέσα από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία «Ρεμπέτικο», από το θεατρικό έργο «Ρεμπέτικο Μυστήριο» και τελευταία από το ομότιτλο βιβλίο του (Ρεμπέτικο) όπου, μέσα από τις 290 σελίδες του βιβλίου του, επιχειρεί μια άλλη παρουσίαση και ανάλυση για το ρεμπέτικο και τους πρωταγωνιστές του.

Η πρώτη έμπνευση για το κεντρικό θέμα της ταινίας όπως αναφέρει ο Κώστας Φέρρης, ήρθε στα χρόνια της ρεμπετολογικής του ενασχόλησης, το 1958, με την περιγραφή της κηδείας της Μαρίκας Νίνου που του έκανε ο φίλος του και εν ρεμπετολογία συνάδελφος Κώστας Καζάκος.

 Δείτε την ταινία του Κώστα Φέρρη: Τα ματόκλαδά σου Λάμπουν στο Μινόρε της αυγής


ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης
ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης

Χαρακτηριστικά της ταινίας

Το «Ρεμπέτικο» μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα λαϊκό, μουσικό δράμα, το οποίο μέσα από μια απλοϊκή ιστορία, καταφέρνει και αναβιώνει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο, μια εποχή σχετικά πρόσφατη, κατά την οποία δημιουργήθηκε, ήκμασε και παρήκμασε το ρεμπέτικο τραγούδι.

Μια μουσική εποχή που είχε διάρκεια σαράντα χρόνων, με τους πρωταγωνιστές της να έχουν σήμερα τα ονόματά τους γραμμένα, με «χρυσά γράμματα» στις σελίδες της ιστορίας του Ελληνικού τραγουδιού. Τότε όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Οι ρεμπέτες, οι περισσότεροι Μικρασιάτες πρόσφυγες, που μαζί με το λιγοστό βιός που έφεραν μαζί τους στην Ελλάδα και την μουσική τους, θεωρούνταν περιθωριακοί, αλήτες, χασικλήδες, παράνομοι, άνθρωποι που τους άρεσε να ζουν στα άκρα...

Ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης στο «Ρεμπέτικο», μας παρουσιάζει αυτούς τους ανθρώπους με πρόσχημα την ζωή μιας συναδέλφισσάς τους, της Μαρίκας. Επιλέγει 5-6 συμπρωταγωνιστές και ένα μεγάλο πλήθος κομπάρσων να την πλαισιώσουν, και δημιουργεί μια ταινία σχεδόν αριστουργηματική, για τα ελληνικά δεδομένα και όχι μόνο.

Αντάξιος συνοδοιπόρος του σ’ αυτό δημιούργημα ο μουσικοσυνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος, ο οποίος ντύνει όλη την ταινία με εκπληκτική μουσική και με τραγούδια, σε στίχους του μεγάλου ποιητή-στιχουργού Νίκου Γκάτσου. Τραγούδια, που αν και γράφτηκαν για τις ανάγκες της ταινίας, μοιάζουν σαν να έχουν βγει την εποχή που αναπαριστά η οπτικοποίησή τους.

Σχεδόν τέλεια είναι και η αναπαράσταση της εποχής, με τα σκηνικά και τα κοστούμια να είναι προσεγμένα έως και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στους άλλους τομείς όπως, στην φωτογραφία και στο μοντάζ.

Η Σωτηρία Λεονάρδου, η οποία έχει συνυπογράψει το σενάριο μαζί με τον Φέρρη, υποδύεται εκπληκτικά τον πολυσύνθετο χαρακτήρα της Μαρίκας, ενώ η χροιά της φωνής της στα τραγούδια που ερμηνεύει, είναι απολαυστικότατη.

Δείτε: Έφυγε από τη ζωή η πολύπλευρη και ανατρεπτική καλλιτέχνης Σωτηρία Λεονάρδου

 


Πολύ καλές είναι και οι ερμηνείες των υπολοίπων πρωταγωνιστών, με κορυφαία ίσως, αυτή της Θέμις Μπαζάκα, στο ρόλο της Αντριάνας. Αναφορά πρέπει να γίνει στην μικρή εμφάνιση «έκπληξη» του Σταύρου Ξαρχάκου, στην σκηνή που παίζει στο πιάνο και ερμηνεύει το τραγούδι «Το πρακτορείο» (βλ. παρακάτω βίντεο) καθώς και στην μικρή, φευγαλέα εμφάνιση, του αείμνηστου Νικόλα Άσιμου, στο ρόλο του «Διογένη με το φανάρι» στην σκηνή μετά το τέλος της παράστασης των ταχυδακτυλουργικών κόλπων, του Κωνσταντίνου Τζούμα. 

Η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε στις 3 Οκτωβρίου του 1983, έκοψε 98.492 εισιτήρια και κατετάγη στην 9η θέση ανάμεσα στις 33 ελληνικές ταινίες εκείνης της σαιζόν. Δύο χρόνια αργότερα, το 1985, προβλήθηκε με τον ομώνυμο τίτλο, ως μίνι τηλεοπτική σειρά, από την ΕΡΤ. Η ταινία επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την χώρα μας στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου όπου και διακρίθηκε, κερδίζοντας την Αργυρή Άρκτο, το 1984.

Βραβεία:
  • Αργυρά Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 1985
  • Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Βαλέντσια 1984
  • Μεγάλο Βραβείο Αλεξάνδρεια 1985
  • Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1983: Καλύτερης ταινίας, Α’ Γυναικείου ρόλου (Σωτηρία Λεονάρδου), 
  • Β' Ανδρικού ρόλου (Νίκος Δημητράτος) 
  • Β' Γυναικείου ρόλου (Θέμις Μπαζάκα), 
  • Ειδικό Βραβείο (Σταύρος Ξαρχάκος)
  • Ειδικό Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού (Νίκος Καλογερόπουλος) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
  • 5 Κρατικά Βραβεία Ποιότητας (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, ερμηνείας, μακιγιάζ και τεχνικής επίδοσης) 
  • 7 Κορφιάτικα Βραβεία
  • Το 2000, το «Ρεμπέτικο» ψηφίστηκε ως η δημοφιλέστερη ελληνική ταινία, στο Internet Movie Database.»
Πλοκή της ταινίας: Σμύρνη, λίγο πριν την Μικρασιατική Καταστροφή. Η Μαρίκα (Σωτηρία Λεονάρδου) γεννιέται το 1917, σ’ ένα καφέ-αμάν της Σμύρνης, την ώρα που ο πατέρας της ρεμπέτηw και τραγουδιστής Παναγής (Νίκος Δημητράτος) παίζει και τραγουδάει στο πάλκο ένα λαϊκό πατριωτικό άσμα. 

Την απογοήτευση για το ότι δεν γεννιέται αγόρι, θα ακολουθήσει η καταστροφή του 1922 και η φτώχεια της προσφυγιάς στον Πειραιά. Παράλληλα, ο Γεωργάκης, γόνος αστικής οικογένειας, παίζει βιολί τον πρώτο καιρό σε προβολές του βωβού κινηματογράφου.

Στα προσφυγικά που μένει με τη μάνα του Ευτέρπη, συνδέεται με μια παράξενη τρυφερή φιλία με τη μικρή Μαρίκα. Σε τεκέ του 1925, ο Παναγής βλέπει τη γυναίκα του Αντριάνα (Θέμις Μπαζάκα) να ερωτοτροπεί με τον μαγαζάτορα Θωμά. Ο παθιασμένος έρωτας της Αντριάνας θα την οδηγήσει στο βίαιο θάνατο, μπρος στα μάτια του παιδιού.

Η Μαρίκα, στα 17 της χρόνια, μεγαλωμένη ορφανή στα χέρια των προσφύγων το σκάει μ’ ένα τυχοδιώκτη πλανόδιο μάγο, τον Γιάννη (Κωνσταντίνος Τζούμας), τον επονομαζόμενο «Χουάν». H σχέση τους φέρνει στον κόσμο ένα κοριτσάκι.

Λίγο μετά την γέννηση του παιδιού, ο Γιάννης, βλέποντας ότι η δουλειά του δεν έχει πλέον πέραση, αποφασίζει να φύγει από την Ελλάδα. Έτσι, η νεαρή Μαρίκα μένει μόνη με ένα μωρό στην αγκαλιά, έχοντας μοναδικό της στήριγμα έναν φίλο της βιολιστή, τον Γιωργάκη.

Οι δυο τους θα βρεθούν να δουλεύουν στην ταβέρνα του Θωμά (Γιώργος Ζορμπάς), όπου εμφανίζεται ο Μπάμπης (Νίκος Καλογερόπουλος) με την ορχήστρα του. Εκεί, σε αυτό το μαγαζί και μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες, γεννιέται μια μεγάλη τραγουδίστρια του ρεμπέτικου τραγουδιού, η Μαρίκα.
(o.s.t.) ο Δίσκος της ταινίας (soundtrack)

Το επικό ποίημα (στίχοι) του Ν. Γκάτσου 
Το Μουσικό θέμα του Σταύρου Ξαρχάκου

Όπως αναφέρει η Σωτηρία Λεονάρδου, η μουσική της ταινίας είναι του Σταύρου Ξαρχάκου, ενώ αρχικά υπήρχε η σκέψη να συνθέσει τη μουσική ο Νίκος Καρβέλας.

Για τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, του τόσο σημαντικού αυτού ποιητή μας, τι να πούμε; Όπως πάντα ο Γκάτσος, αυτός που είχε ακούσει τη φωνή, κατά τον Ελύτη, ένας αληθινός Έλληνας για τον οποίο καυχώμεθα, με το ιδιαίτερα λαϊκό χρώμα του και την υπέρτατη ποιητική του ευαισθησία, ματώνοντας, κατέθεσε την ψυχή του. Και όντως μεγαλούργησε, και, με καταλυτικό τρόπο, απογείωσε το έργο!

Στο ποίημα υπάρχει περιεκτικά η μοίρα της Ελλάδας, το συλλογικό πεπρωμένο, οι προσδοκίες ενός λαού και οι απογοητεύσεις μιας κοινωνίας που διαρκώς μεταλλάσσεται αλλά διατηρεί ως ιδιοσυστατικό χαρακτηριστικό της την ελπίδα και την αυταπάτη. Η δραματική διάσταση αυτών των ιδεών αποτυπώνονται στον θρήνο που έγραψε αριστουργηματικά ο Νίκος Γκάτσος και μελοποίησε ο Σταύρος Ξαρχάκος. 

Οι νότες πηγάζουν από την παράδοση αιώνων, έχουν βυζαντινές επιρροές, κλιμακώνονται τελετουργικά σε σπαραγμό καρδιάς και συναντιούνται αρμονικά, στο απόγειο του συναισθήματος με την κλαίουσα φωνή του Νίκου Δημητράτου. Καθηλωτική η πρωτότυπη ενορχήστρωση του τραγουδιού, ταξιδεύει τον ακροατή σε μονοπάτια προβληματισμού, όπως κάθε αυθεντική δημιουργία.

Βίντεο Ντοκουμέντο: «Τα Ψεύτικα τα Λόγια τα Μεγάλα». Ο Νίκος Γκάτσος -σε τηλέφωνο- απαγγέλλει και τραγουδά ο ίδιος «Τα Ψεύτικα τα Λόγια τα Μεγάλα» πολύ πριν την ενορχήστρωση, με συνοδεία Κώστα Φέρρη και στο πιάνο ο Σταύρος Ξαρχάκος.

Καθρέφτης της χώρας μας το τραγούδι...
«Μάνα μου Ελλάς τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς...»



Μάνα μου Ελλάς
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία 1η: Νίκος Δημητράτος
(ο ρεμπέτης τραγουδιστής Παναγής)

Δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθώ
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα...

 

Ο μουσικοσυνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος, με αφορμή την ταινία «ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ», δημιούργησε ένα έργο ομολογουμένως τεράστιας αξίας, ένα αριστούργημα. Η σύνθεση χρονολογείται το 1983, παρ’ όλα αυτά, ο Ξαρχάκος πάτησε πάνω στις ρεμπέτικες ρίζες, αφομοίωσε τη σπουδαία αυτή παράδοση και τη μεταφέρει με έναν ατόφιο προσωπικό τρόπο όμως και ένα βλέμμα σεβασμού και αγάπης προς τους μεγάλους δημιουργούς του ρεμπέτικου. 

Φαίνεται μάλιστα να συμπορεύεται χωρίς να ξεχωρίζει από αυτούς καθόλου. Θα φτιάξει ωστόσο κάτι φρέσκο, αλλά και τόσο αυθεντικό –χωρίς να ξεφεύγει από το είδος– το οποίο θα μείνει κλασικό στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού κρατώντας μια υψηλότατη θέση. Όλο το ρεμπέτικο ξεχειλίζει σαν μια σπουδή. Ένα εξαιρετικό έργο, μια μοναδική συλλογή για το ρεμπέτικο που παρόμοια δεν γράφηκε στη σύγχρονη εποχή μας. Όλοι οι άλλοι που επαίρονται ότι γράφουν ρεμπέτικα ακόμη, πιστεύουμε, ότι είναι ανάξιες απομιμήσεις.

Περισσότερα: Μικρά ΑσίαΤαινίες

Ανανεώθηκε 29 Οκτωβρίου 2021 στις 20: 43












Το σάουντρακ, που η κυκλοφορία του ήταν παράλληλη με αυτή της ταινίας,
σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία, πουλώντας πάνω από 200.000 αντίτυπα.












Μαρίκα Νίνου 1918 – 1957


Η ρεμπέτισσα Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε το 1918 στον Καύκασο. Έφυγε από την ζωή, σε ηλικία μόλις 39 ετών, στις 23 Φεβρουαρίου του 1957. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευαγγελία Νικολαΐδου. Σε ηλικία 10 ετών ήρθε στη Θεσσαλονίκη, και το 1945 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εμφανίστηκε σε διάφορα νυχτερινά κέντρα, κάνοντας ακροβατικά νούμερα, μαζί με τον άντρα και το παιδί της. Τον Οκτώβριο του 1948, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του για τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλόριντα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου και της έμαθε τα μυστικά του τραγουδιού. 

Η συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη το 1949 στο κέντρο «Τζίμης ο Χοντρός» υπήρξε καθοριστική στη ζωή και των δύο. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε στο πάλκο και στη δισκογραφία με πλήθος σημαντικών λαϊκών συνθετών, όπως ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Απόστολος Καλδάρας κ.α.

Η μακροβιότερη, όμως, και πιο παραγωγική συνεργασία της ήταν αυτή με τον Τσιτσάνη. Υπήρξε η μούσα, που τον ενέπνευσε όσο καμιά άλλη. Τον Οκτώβριο του 1951 πήγαν μαζί στην Κωνσταντινούπολη. Μετά το ταξίδι αυτό χώρισαν ξαφνικά και η Μαρίκα πήγε στην Αμερική, όπου τραγούδησε δίπλα στον Κώστα Καπλάνη επί δύο χρόνια.

Πριν πάει στην Αμερική είχε κάνει στην Αθήνα εγχείρηση καρκίνου, αλλά στην Αμερική παρουσίασε ραγδαία μετάσταση. Επέστρεψε αμέσως στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους. Πέθανε, σε ηλικία μόλις 39 ετών, στις 23 Φεβρουαρίου του 1957.

Ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε για τη Μαρίκα Νίνου, αφιερώνοντάς της το δίσκο του Πέριξ (1974): «Όλη η εργασία αυτή αφιερώνεται στη μνήμη της ανεπανάληπτης Μαρίκας Νίνου, που δίχως να το ξέρει, με το μαχαίρι της φωνής της, χάραξε μέσα μας βαθιά τα ονόματα θεών της ταπεινωσύνης και της βυζαντινής παρακμής».

Έφυγε ο τραγουδιστής και ηθοποιός Νίκος Δημητράτος

Νίκος Δημητράτος ως Παναγής στην ταινία Ρεμπέτικο.

FaceBook27 Δεκεμβρίου 2013 Siglitiki.Drekou.Mousika: Έφυγε ο τραγουδιστής και ηθοποιός Νίκος Δημητράτος, σε ηλικία 71 ετών, ξημερώματα 26ης Δεκεμβρίου 2013, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. (Αφιέρωμα) 27 Δεκεμβρίου 2013 στις 1:40 π.μ. Το Μονοπάτι του Φωτός group.

Περισσότερες Μικρά ΑσίαΤαινίες

Κ. Φέρρης: Η επιτυχία του «Ρεμπέτικου» ήταν η καταστροφή μου

Απόσπασμα από συνέντευξη 7.11.2020 στο περιοδικό LiFO.


• Το Ρεμπέτικο είναι μια έντεχνη απόδοση της λαϊκής ελληνικότητας. Από το 1958 το σχεδίαζα, που μου πρότεινε ο Καζάκος ως ιδέα το φινάλε με την κηδεία της Νίνου. Ήθελα να κάνω μια ταινία με την περιοδεία του Τσιτσάνη με τη Νίνου, τη σχέση τους στο φόντο και σε πρώτο πλάνο την Ιστορία. Στην πορεία μεσολάβησε ο Θίασος του Αγγελόπουλου, που είχε παρεμφερές θέμα, μπροστά το ιστορικό κομμάτι και στο φόντο το στόρι, έτσι διαπίστωσα ότι ήταν λάθος. 

Όταν ήρθε η ώρα να κάνω το Ρεμπέτικο, αποφάσισα να κάνω το ανάποδο, αφενός να φέρω σε πρώτο πλάνο την ιστορία μιας Μαρίκας και της οικογένειάς της και την Ιστορία στο φόντο και αφετέρου να μετατοπιστώ χρονικά, δηλαδή από την περίοδο από το '36 έως το '53, που υπολόγιζα και κάλυψε τελικά ο Αγγελόπουλος, να πάω πίσω στη Σμύρνη του '17. Επίσης, αποφάσισα να ακυρώσω τα πραγματικά ονόματα και να χρησιμοποιήσω συμβολικά, δηλαδή μυθικά πρόσωπα.

Η επιτυχία του Ρεμπέτικου κινηματογραφικά ήταν η καταστροφή μου. Ξαφνικά με μίσησε ο κόσμος όλος. Δεν ξέρω αν ήταν αντιζηλία, φθόνος, οικονομικά συμφέροντα, αλλά από κει και πέρα συνάντησα συνεχή και αδιάκοπη εχθρότητα. Έναν χρόνο μετά, με το μεγάλο βραβείο του Βερολίνου, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου απέρριψε την πρότασή μου. Διαδοχικά απέρριψε πέντε διαφορετικές προτάσεις μου, το ίδιο συνέβη και στην τηλεόραση. Σταδιακά ένιωσα ότι όλες οι πόρτες γύρω μου έκλειναν. Διασκεύασα το Ρεμπέτικο για το θέατρο και έκανα μια σειρά εκπομπών στην τηλεόραση για το ρεμπέτικο τραγούδι.

• Έχω συνειδητοποιήσει ότι η κοινωνία που χτίζεται πάνω στην έννοια της σύγκρουσης, στο πλαίσιο της οποίας, ομάδες ανθρώπων που αμφισβητούν άλλες ομάδες, είναι μια κοινωνία που απαρνιέται τον ίδιο τον λόγο ύπαρξής της, που είναι η ενότητα. Θα μου πείτε, μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία που να μην έχει πολλές και διαφορετικές ιδέες; Όχι, αλλά δέχομαι μια κοινωνία με πολλές διαφορετικές ιδέες, που ταυτόχρονα αποδέχεται τη διαφορετική άποψη. Μόνο αυτή η κοινωνία θα μπορούσε να είναι δημιουργική και προοδευτική, αλλιώς είναι καταδικασμένη.

• Η ελληνική κοινωνία είναι μπερδεμένη, έχει περάσει από ακραίες καταστάσεις. Φάγαμε από τη μια το λάιφστάιλ του Κωστόπουλου και του ψευτο-πασόκ, και από την άλλη την έξαρση της αντιεξουσιαστικής μανίας, που έφτασε σε σημείο εγκληματικό. Καμία ελευθερία δεν χτίζεται με το έγκλημα. Με το έγκλημα χτίζονται μόνο τα δεσμά της φυλακής.