Φρανκ Σινάτρα, η ζωή, τα τραγούδια, η σχέση με την μαφία και την CIA του Frank Sinatra ~ video αφιέρωμα

Frank-Sinatra-The-Voice-Crosley-Radio-Europe

Αφιέρωμα της Sophia Ntrekou

Ο Φρανκ Σινάτρα, είχε μια μακρόχρονη και επιτυχημένη καριέρα, με πωλήσεις που ξεπερνούν τα 150 εκατομμύρια δίσκους. Έχει χαρακτηριστεί ως ο σημαντικότερος αμερικανός τραγουδιστής του 20ου αιώνα... και ως τη Χρυσή «Φωνή».

Στις 14 Μαΐου 1998, σε ηλικία 82 χρόνων πέθανε ο Φρανκ Σινάτρα. Γεννήθηκε σε μια φτωχική εργατική συνοικία στο Νιου Τζέρσεϊ. Γνωστός άρχισε να γίνεται το 1942 με σειρά συναυλιών στο Θέατρο Παραμάουντ (Paramount Theatre) της Νέας Υόρκης.

Η «Χρυσή» φωνή, σημείωσε μεγάλες επιτυχίες
όπως: «Strangers in the Night», «My Way», 
«That's Life», «Fly Me to the Moon» και 
«Theme From New York New York».
(βλ. παρακάτω το βίντεο/αφιέρωμα)

Ο παγκόσμια δημοφιλής τραγουδιστής και ηθοποιός, ενσάρκωση του αμερικανικού θεάματος, στη μακρόχρονη καριέρα του είχε εκατό περίπου άλμπουμ και 58 ταινίες. Πήρε Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου για την ταινία του Φρεντ Ζίνεμαν «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» (1953).

Για τη ζωή του, ο Σινάτρα επικρίθηκε πολλές φορές, έχοντας κατηγορηθεί για το ρόλο του επί μακαρθισμού (πολιτικά κατευθυνόμενη δραστηριότητα ή μέθοδος) και για σχέσεις με τη Μαφία. Το 2000, εκδόθηκε το βιβλίο «Κόρη του Πατέρα μου», της κόρης του Σινάτρα, Τίνα, η οποία αποκαλύπτει τις διασυνδέσεις του πατέρα της με τη μαφία και τον ρόλο του στην πολιτική διαδρομή του Τζον Κένεντι προς τον Λευκό Οίκο. (Βλ. στο τέλος αναλυτικά και βίντεο με την κόρη του να σχολιάζει το βιβλίο.)

Φρανκ Σινάτρα (Francis Albert Sinatra)
Νιου Τζέρσεϊ 12 Δεκεμβρίου 1915
Λος Άντζελες, † 14 Μαΐου 1998

Ο Φράνσις Άλμπερτ «Φρανκ» Σινάτρα (Francis Albert "Frank" Sinatra), γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1915 στο Χόμποκεν του Νιου Τζέρσι. Ίσως το πιο «σημαδιακό» γεγονός στη ζωή του ήταν η ίδια του η γέννηση: καθώς έβγαινε από την κοιλιά της μητέρας του, όχι μόνο κόπηκε ο λοβός του αριστερού του αφτιού, αλλά και ο λαιμός του τραυματίσθηκε επικίνδυνα από τη λαβίδα του γιατρού. Όλοι νόμιζαν ότι το μωρό γεννήθηκε νεκρό - ευτυχώς επενέβη έγκαιρα η γιαγιά του: τον έβαλε κάτω από κρύο νερό και η ζωή επέστρεψε αμέσως.

Στη διάρκεια μιας πολυετούς καριέρας, από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς ερμηνευτές στο χώρο της διασκέδασης.

Το μουσικό έργο του είναι ογκώδες, με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις. Ο Σινάτρα βρισκόταν στον 70ο κύκλο της ζωής του, όταν ο Ρόναλντ Ρίγκαν είχε αναφερθεί στην βράβευση του τραγουδιστή με το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας λέγοντας: «Μόλις βραβεύσαμε τον πιο διάσημο άντρα στον πλανήτη». Το 1985 με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997, ενώ του απονεμήθηκαν συνολικά έντεκα βραβεία Γκράμι, μεταξύ αυτών και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του. 

Ως ηθοποιός απέσπασε το βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» (From Here to Eternity, 1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο δραματικό έργο «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι» (The Man with the Golden Arm, 1955).

Η έντονη και περιπετειώδης προσωπική ζωή του τοποθετήθηκε συχνά στο προσκήνιο, ειδικότερα η διασύνδεσή του με προσωπικότητες της μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος.

Η πολύπλοκη και πολυτάραχη ζωή του

Φρανκ Σινάτρα  (Francis Albert Sinatra)

Γεννημένος στο Χομπόκεν του Νιου Τζέρσεϊ, από γονείς Ιταλούς μετανάστες. Ήταν μοναχογιός του σικελού μποξέρ και πυροσβέστη Αντονίνο Μαρτίνο Σινάτρα, και της επίσης ιταλίδας νοσοκόμας Ναταλίνα Γκαραβέντα, που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του 19ου αιώνα. Όλη η οικογένεια κακομάθαινε τον μικρό Φρανκ με ακριβά δώρα και ρούχα. Εκείνος, όμως, ήταν «αλητάκι» και μάλιστα για ένα διάστημα έδρασε ως αρχηγός μιας συμμορίας μικροκλεφτών.

Έδειξε νωρίς την προτίμησή του στο μπελκάντο (ιταλ. bel canto) και ως έφηβος αποφάσισε να στραφεί επαγγελματικά στο τραγούδι όταν το 1933 άκουσε για πρώτη φορά ζωντανά τον Μπιγκ Κρόσμπι.

Μετά τη διάκρισή του σε μία ραδιοφωνική εκπομπή ταλέντων, ο νεαρός με τα ρουφηγμένα μάγουλα και τα έντονα ζυγωματικά έπιασε δουλειά σ' ένα μικρό κλαμπ του Νου Τζέρσι, όπου προσέλκυσε την προσοχή του τρομπετίστα και μπαντ-λίντερ Χάρι Τζέιμς. Παρά την απουσία μουσικής παιδείας, κατάφερε γρήγορα να προκαλέσει την προσοχή του τρομπετίστα Χάρι Τζέιμς, ο οποίος τον προσέλαβε ως τραγουδιστή στην ορχήστρα του το 1939. Λίγο αργότερα, το 1940, εντάχθηκε στην μπάντα του Τόμι Ντόρσεϊ και σύντομα η καριέρα του άρχισε να απογειώνεται.

Οι προσεγμένοι στίχοι των τραγουδιών του, ερωτικοί, όμως λιγότερο αφελείς από το συνηθισμένο, και ο τρόπος με τον οποίο τόνιζε ή «έπνιγε» τις λέξεις, διέφεραν από οτιδήποτε είχε ακούσει ως τότε η αμερικανική νεολαία. Τα μέρη όπου εμφανιζόταν γέμιζαν από κοπέλες στα πρόθυρα της λιποθυμίας και γύρω από το πρόσωπό του δημιουργήθηκε μια υστερία που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα μετέπειτα φαινόμενα του Έλβις Πρίσλεϊ και των Beatles. Σ' αυτό συνέβαλε και η εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη, ερμηνεύοντας τις μπαλάντες του σε μιούζικαλ. Είχε κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1941 στην ταινία «Las Vegas Nights».
Φρανκ Σινάτρα Francis Albert Sinatra
Ακολούθησε η τριετής συνεργασία του με τον Τόμι Ντόρσεϊ, στη διάρκεια της οποίας η δημοφιλία του στο νεανικό ακροατήριο έφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, συγκρινόμενη μόνο με την αντίστοιχη αποδοχή που είχε πριν τον Σινάτρα ο Μπένι Γκούντμαν. 

Από τα τέλη του 1942 ακολούθησε ατομική καριέρα και εξελίχθηκε σύντομα σε φαινόμενο της αμερικανικής κουλτούρας και ίνδαλμα για τις υπερενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριές του που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως bobby soxers. 
Την ίδια περίπου περίοδο, του αποδόθηκαν τα παρωνύμια Frankieboy, The Sultan of Swoon [Σουλτάνος του συναισθήματος], και το δημοφιλέστερο The Voice [Η φωνή]. 
Στα τέλη του 1944 ξεκίνησε να ηχογραφεί με μεγάλη συχνότητα για τη δισκογραφική εταιρεία Columbia, σε συνεργασία με τον ενορχηστρωτή Άξελ Στόρνταλ (Axel Stordahl), ο οποίος καθόρισε τον ήχο εκείνων των ηχογραφήσεων.

Από το 1947/8 η καριέρα του παρουσίασε εμφανή πτώση. Το γεγονός συνέπεσε χρονικά με τα πρώτα αρνητικά δημοσιεύματα του τύπου - που σχετίζονταν κυρίως με τις διασυνδέσεις του Σινάτρα με προσωπικότητες του οργανωμένου εγκλήματος, όπως ο Λάκι Λουτσιάνο - αλλά και το περιστατικό της επίθεσής του κατά του δημοσιογράφου Λη Μόρτιμερ που αργότερα αποδείχθηκε ότι συνεργάστηκε με το FBI για τη δυσφήμισή του.

Το 1952, ενδεικτικό της παρακμής της καριέρας του υπήρξε το γεγονός πως δεν διέθετε κανένα δισκογραφικό ή κινηματογραφικό συμβόλαιο ούτε καλλιτεχνικό πράκτορα.

Όμως, ένα βράδυ του 1952 στο μοδάτο κλαμπ Copacabana της Νέας Υόρκης η διάσημη φωνή σίγησε, καθώς οι φωνητικές χορδές του είχαν ματώσει. Η δισκογραφική εταιρεία του έκανε ότι δεν τον ήξερε και όλοι τον ξέγραψαν.

Το 1953 ικέτεψε την Columbia να του δώσει ένα ρόλο στην ταινία «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» (From Here to Eternity, 1953) «Από εδώ ως την αιωνιότητα», σκηνοθεσίας Φρεντ Τσίνεμαν, με προσβλητικά χαμηλή αμοιβή. Εξαργύρωσε την απόφασή του αυτή με το Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου κι επανήλθε δριμύτερος. Η φωνή του ήταν πλέον πιο ώριμη, τα τραγούδια του απέπνεαν την εμπειρία του άντρα που πέρασε πολλά και νίκησε τις κακοτοπιές.

Ο «Φράνκι» έγινε ο σούπερ-σταρ της μουσικής βιομηχανίας και του κινηματογράφου, ένας από τους πλουσιότερους τραγουδιστές του αιώνα. Του άρεσε πολύ να δουλεύει με τους φίλους του, να γυρίζουν μαζί ταινίες και μετά να πηγαίνουν στα καλύτερα πάρτι ως το πρωί. Έτσι, δημιουργήθηκε στις αρχές του 1960 το περίφημο «Rat Pack», η ιστορική ανδροπαρέα του Σινάτρα και των Ντιν Μάρτιν, Σάμι-Ντέιβις Τζούνιορ, Πίτερ Λόφορντ και Τζόι Μπίσοπ.

Τη δεκαετία του '50 σημειώθηκε μια στροφή στον ήχο του, δίνοντας έμφαση περισσότερο στο είδος του σουίνγκ και λιγότερο στις μπαλάντες των προηγούμενων ετών.

Φρανκ Σινάτρα Francis Albert Sinatra

Το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με την Capitol Records και οι ηχογραφήσεις του εκείνης της εποχής συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δημιουργίες του. Το άλμπουμ Come Dance with Me! (1959) τού εξασφάλισε το πρώτο του βραβείο Γκράμι. Σημαντικές θεωρούνται οι συνεργασίες του με ορισμένους από τους σπουδαιότερους ενορχηστρωτές, όπως ο Νέλσον Ριντλ, ο Γκόρντον Τζένκινς και ο Μπίλι Μέι.

Το 1960, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πίτερ Λόφορντ, ο Ντιν Μάρτιν, ο Σάμι Ντέιβις τζούνιορ και ο Τζόι Μπίσοπ πραγματοποίησαν κοινή εμφάνιση στο περίφημο ξενοδοχείο Σαντς του Λας Βέγκας. Η κοινή εμφάνιση των ιερών τεράτων της αμερικανικής «σόου μπίζνες» πραγματοποιήθηκε με αφορμή το κλείσιμο του ξενοδοχείου και οι θαυμαστές του «ρατ πακ», όπως ήταν γνωστοί, συνέρρευσαν από όλα τα σημεία του κόσμου για να τους ακούσουν.

Την ίδια χρονιά, ο Σινάτρα ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Reprise Records στην οποία, μέχρι το 1962, ηχογραφούσε παράλληλα με την Capitol. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, ηχογράφησε με μεγάλη συχνότητα, ολοκληρώνοντας άνισες κυκλοφορίες, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ στο Francis Albert Sinatra and Antonio Carlos Jobim (1967) και το September of My Years (1965).

Στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ανήκουν ακόμα τα τραγούδια 
Strangers in the Night (1966), That’s Life (1967) και My Way (1969).

Ως ηθοποιός εμφανίστηκε σε 58 ταινίες, τόσο σε μιούζικαλ όσο και σε καθαρά ερμηνευτικούς ρόλους χωρίς να τραγουδά. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60 υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής πρωταγωνιστής και εν γένει ένας από τους λίγους που κατάφεραν να γίνουν εξίσου επιτυχημένοι στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ξεχωρίζουν τα μιούζικαλ με συμπρωταγωνιστή τον Τζιν Κέλι, ειδικότερα το «Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες» (On the Town, 1949), η ερμηνεία του στην ταινία «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι» (The Man with the Golden Arm, 1955) για την οποία ήταν υποψήφιος για το βραβείο Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, το «Μάγκες και κούκλες» (Guys And Dolls, 1955) στο πλευρό του Μάρλον Μπράντο, «Το Στίγμα του Κολασμένου» (Some Came Running, 1958) πλάι στους Ντιν Μάρτιν και Σίρλεϊ Μακ Λέιν, καθώς και το πολιτικό θρίλερ «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» (The Manchurian Candidate, 1962).

Ο Σινάτρα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα μουσικά δρώμενα το 1971, σε μια εποχή που η γενιά του Γούντστοκ κυριαρχούσε στη μουσική βιομηχανία. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε με νέες ηχογραφήσεις και η ύστερη περίοδος της καριέρας του χαρακτηρίστηκε γενικά από προσεκτικές επιλογές και λιγοστές κυκλοφορίες, με σημαντικότερες αυτές των δίσκων Trilogy (1980), She Shot Me Down (1981) και L.A. Is My Lady (1984).

Τη δεκαετία του 1990 συνέπραξε με διάφορους αστέρες του σύγχρονου μουσικού στερεώματος, όπως ο Μπόνο των U2 και συνέχισε να τραγουδά ως τον Φεβρουάριο του 1995, οπότε άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας.

Οι τελευταίοι δίσκοι που ηχογράφησε ήταν τα Duets (1993) και Duets II (1994), μετά από δεκαετή απουσία. Η τελευταία συναυλία του πραγματοποιήθηκε το 1995.

στενός φίλος και υποστηρικτής του Τζον Φ. Κένεντι

Υπήρξε στενός φίλος και υποστηρικτής του Τζον Φ. Κένεντι και του Ρόναλντ Ρίγκαν. Πολλοί τον κατηγόρησαν ότι είχε διασυνδέσεις με την ιταλική Μαφία και αρκετά από τα ονόματα των συνεργατών του περιέχονταν σε «ύποπτους» φακέλους του FBI. Αυτός ήταν και ο λόγος που έχασε την άδεια του καζίνου του στο Λας Βέγκας. Η πόλη, όμως, αναγνώρισε την προσφορά του, δίνοντας το 2001 το όνομά του σε μία κεντρική λεωφόρο της.

Ο Φρανκ Σινάτρα έζησε έντονη ζωή. Είχε όποια γυναίκα επιθυμούσε και παντρεύτηκε τέσσερις φορές. Είχε τρία παιδιά από την πρώτη του σύζυγο Νάνσι Μπαρμπάτο (1939-1951) την γνωστή τραγουδίστρια Νάνσι Σινάτρα (γ. 1940), τον τραγουδοποιό και μαέστρο Φρανκ Σινάτρα τζούνιορ (γ.1944) και τη θεατρική και κινηματογραφική παραγωγό Τίνα Σινάτρα (γ.1948).

με την Άβα Γκάρντνερ (1951-1957)

Έκανε τρεις επιπλέον γάμους με την Άβα Γκάρντνερ (1951-1957), τη Μία Φάροου (1966-1968) και τη Μπάρμπαρα Μαρξ, πρώην σύζυγο του Ζέπο Μαρξ (από το 1976 μέχρι το θάνατό του 1998).

Ο γάμος του με τη Μία Φάροου ήταν τόσο ξαφνικός που δεν μπόρεσε να παραστεί κανείς. Ούτε καν τα παιδιά και οι στενοί τους φίλοι. Οι δημοσιογράφοι αναστατώθηκαν. Έμαθαν την είδηση από τα ραδιόφωνα και ξεκίνησαν αμέσως για το Λας Βέγκας, αλλά η απεργία πέντε αεροπορικών εταιριών τούς καθήλωσε στα αεροδρόμια. Όταν, τελικά, έφθασαν, έμαθαν ότι οι νεόνυμφοι είχαν φύγει με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Σινάτρα. Οι μοναδικές μαρτυρίες από το αστραπιαίο γεγονός είναι οι φωτογραφίες που τράβηξε η πολιτεία του Λας Βέγκας ύστερα από τον γάμο, στην κοπή της γαμήλιας τούρτας, παρουσία του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Σαντς.

Ο «γαλανομάτης» ήταν έξοχος ως τραγουδιστής της ερωτικής μπαλάντας, χάρη στις ιδιότυπες παύσεις του και τους λεπτούς συγκινησιακούς τόνους της βαρύτονης φωνής του. Η ερμηνεία του έφτανε στα ύψη, όταν τραγουδούσε για μοναξιά, ανεκπλήρωτους έρωτες και κατεστραμμένα όνειρα. Χειριζόταν το μικρόφωνο με άνεση και στεκόταν στη σκηνή χαλαρός και όχι σαν να 'χε καταπιεί μπαστούνι, όπως πολλοί τραγουδιστές της εποχές του.

Η «φωνή» σίγησε για πάντα στις 14 Μαΐου 1998
στο Λος Άντζελες από έμφραγμα, 82 χρονών.

Ο Φρανκ Σινάτρα υπήρξε άνθρωπος της μαφίας 
και της CIAόπως αποκάλυψε η κόρη του.

 
Frank Sinatra Mugshot Bergen County New Jersey sheriff 1938

Ο πατέρας του Κένεντι τού είχε ζητήσει 
να μεσολαβήσει στη μαφία 
για να κερδίσει τις ψήφους των συνδικάτων!

John.F.Kennedy meeting with Willy Brandt March 13 1961
John.F.Kennedy meeting with Willy Brandt March 13 1961

Το 2000 εκδόθηκε το βιβλίο «Κόρη του Πατέρα μου», της κόρης του Σινάτρα, Τίνα, η οποία αποκάλυψε τις διασυνδέσεις του πατέρα της με τη μαφία και τον ρόλο του στην πολιτική διαδρομή του Τζον Κένεντι προς τον Λευκό Οίκο. Οι Κένεντι γνώριζαν ότι ο Σινάτρα διατηρούσε επαφές με τον Αμερικανό γκάνγκστερ Σικελικής καταγωγής Σαμ Τζιανκάνα (Sam Giancana, 1908-1975). Ο πατέρας του Κένεντι, Τζόσεφ (Joseph Kennedy 1888-1969), που οργάνωνε την προεκλογική του καμπάνια, θεωρούσε απαραίτητη την ψήφο των συνδικάτων για την εκλογή του γιου του. Επικοινώνησε λοιπόν με τον τραγουδιστή και του ζήτησε να διαμεσολαβήσει με τη μαφία, η οποία θα το «κανόνιζε».

«Δεν έπρεπε να φανεί ότι οι Κένεντι είχαν άμεση σχέση με τη μαφία», γράφει η Τίνα Σινάτρα.

Σύμφωνα με την Τίνα Σινάτρα, κόρη του μεγάλου καλλιτέχνη, ο πατέρας της μεσολάβησε ώστε τα συνδικάτα να υποστηρίξουν τον Τζον Φ. Κένεντι. Στο παρακάτω βίντεο επεξηγεί .

Video Tina Sinatra: Las Vegas Convention 
and Visitors Authority interviews


Γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε ο Σινάτρα, ως συνδετικός κρίκος, αφού κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον μελλοντικό πρόεδρο για τη φιλία του με έναν διάσημο καλλιτέχνη. Οι επαφές έγιναν και βοήθησαν στην εκλογή του νέου προέδρου. Όταν ο Κένεντι (John Kennedy1917-1963), βρέθηκε στον Λευκό Οίκο, άρχισε εκστρατεία εναντίον της μαφίας και ο μαφιόζος Τζιανκάνα έγινε έξαλλος. Θεωρούσε ότι ο Πρόεδρος του χρωστούσε χάρη και ότι τον είχε προδώσει. Σύμφωνα με την Τίνα, ο Σινάτρα τότε υποστήριξε τον Πρόεδρο.

Είπε ότι δεν ήταν ο Κένεντι που χρωστούσε χάρη στον μαφιόζο, αλλά ο ίδιος ο Σινάτρα, αφού εκείνος είχε ζητήσει βοήθεια.

Η «τιμωρία» του Σινάτρα ήταν να τραγουδήσει στο κλαμπ του Τζιανκάνα, Βίλα Βένις, στο Σικάγο. Το πρόγραμμα που του επέβαλε ο μαφιόζος απαιτούσε 16 παραστάσεις μέσα σε 8 μέρες.

Σίγουρα ο Σινάτρα θα «κοράκιασε», αλλά από τις μαφιόζικες τιμωρίες που έχουμε ακούσει, αυτή είναι μάλλον η πιο ανώδυνη.

Σχέσεις την CIA

Στο βιβλίο της κόρης Σινάτρα αποκαλύπτεται ότι ο Φρανκ, εκτός από τη μαφία, είχε συνεργασία και με τη CIA (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών-Central Intelligence Agency). «Επειδή είχε τη δική του αεροπορική εταιρεία, η CIA του ζητούσε να μεταφέρει σώματα. Ζωντανούς ανθρώπους, διπλωμάτες, όχι πτώματα. Και διάφορα απόρρητα έγγραφα». (Η φράση είναι ακριβής μετάφραση των δηλώσεων της Τίνας). Ο Σινάτρα δεν είχε αποκαλύψει ποτέ το περιεχόμενο των δεμάτων: «Τον ρωτάγαμε, αλλά δεν μας έλεγε».

Άλλες διασυνδέσεις

Ο Σινάτρα είχε πολλές συνδέσεις με την αμερικάνικη μαφία και το FBI τον είχε «πάρει χαμπάρι». Ο φάκελός του έφτανε τις 2.403 σελίδες. Όμως, ποτέ δεν κατάφεραν να βρουν αδιάσειστες αποδείξεις.

Ένας απ’ τους θείους του, ο Μπέιμπ Γκαβαράντε, ήταν μέλος συμμορίας που συνεργαζόταν με την οργάνωση του μαφιόζου Γουίλι Μορέτι.

Η πρώτη γυναίκα του Σινάτρα, η Νάνσι Μπαρμάτο, ήταν ξαδέρφη ενός από τα υψηλά στελέχη της οργάνωσης Μορέτι.

Ο Σινάτρα μάλιστα, είχε τραγουδήσει στον γάμο της κόρη του Μορέτι. Επιστήθιος φίλος του Σινάτρα ήταν και ο Σικελός γκάνγκστερ Τσαρλς «Τυχερός Λουτσιάνο», ο ισχυρότερος μαφιόζος της Αμερικής εκείνη την περίοδο. Ο Λουτσιάνο θεωρείται ο πατέρας του σύγχρονου οργανωμένου εγκλήματος στις Η.Π.Α.

Τον Δεκέμβριο του 1946 κάλεσε όλους τους επικεφαλής των μεγάλων οικογενειών σε συγκέντρωση στην Κούβα.

Τις συζητήσεις θα συνόδευε η μαγευτική φωνή του Φρανκ Σινάτρα.

Ο Τζόζεφ «Ντοκ» Στάτσερ, ο Εβραίος μαφιόζος που ένωσε την εβραϊκή και ιταλική μαφία σε μία μεγάλη «εθνική» οργάνωση, είχε πει: «Ήμασταν πολύ περήφανοι για τον Φρανκ. Μου έλεγαν πάντα ότι είχαν ξοδέψει πολλά χρήματα για να τον βοηθήσουν να κάνει καριέρα, από τότε που ήταν στην μπάντα του Τόμι Ντόρσι. Στον «Τυχερό Λουτσιάνο» άρεσε πάρα πολύ η φωνή του Φρανκ.

Ο Φράνκι ήρθε στην Αβάνα με τους Φισέτι, με τους οποίους ήταν πολύ φίλος. Βέβαια, η συνάντησή μας δεν είχε καμία σχέση με την παράσταση που έδωσε. Είχαν φέρει όλοι φακέλους με χρήματα για τον Λουτσιάνο. Είχαν έρθει για να δηλώσουν την υποταγή τους σε αυτόν».
Ο Σινάτρα είχε δώσει 2 εκατομμύρια δολάρια στον φίλο του και μία χρυσή ταμπακιέρα, με την επιγραφή: «Στον αγαπημένο φιλαράκο μου Τσάρλι, απ’ τον φίλο του, Φρανκ». Πιστεύεται ότι στον Σινάτρα ήταν βασισμένος ο χαρακτήρας «Τζόνι Φοντέιν» στο βιβλίο του Μάριο Πούτζο, που έγινε αργότερα η ταινία «Νονός» από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Ο Σινάτρα ήταν έξαλλος που συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο.

Οι «ύποπτες» γνωριμίες του ήταν ένα θέμα το οποίο πάντα απέφευγε. Αν και δεν έγινε ποτέ γνωστή κάποια συγκεκριμένη δράση του για λογαριασμό της μαφίας, όλοι γνωρίζουν τη σχέση του με τον υπόκοσμο και το βιβλίο της κόρης του, απλά επιβεβαιώνει τις φήμες.

Βιντεο με τα πιο διάσημα τραγούδια του

Strangers in the Night [1966]: Ρομαντικό ποπ τραγούδι του 1966, που έγινε επιτυχία από τον Φρανκ Σινάτρα και παραμένει κλασσικό στο είδος του. Ρομαντικό ποπ τραγούδι του 1966, που έγινε επιτυχία από τον Φρανκ Σινάτρα και παραμένει κλασσικό στο είδος του.

Γράφτηκε από το κροάτη συνθέτη Ίβο Ρόμπιτς και πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού του Σπλιτ με τίτλο «Stranci u Noci». Ο συνθέτης το ξαναηχογράφησε αργότερα στα γερμανικά με τον τίτλο «Fremde in der Nacht».

Ο γερμανός συνθέτης Μπερτ Κέμπφερτ χρησιμοποίησε τη μουσική του στο σάουντρακ της κωμωδίας του Ρόναλντ Νιμ «A man Could Get Killed» («Κάποιος μπορούσε να πεθάνει» στα ελληνικά), με πρωταγωνιστές τον Τζέιμς Γκάρνερ και τη Μελίνα Μερκούρη. Στη συνέχεια, ετοίμασε την αγγλική εκδοχή του τραγουδιού, σε στίχους Τσαρλς Σίνγκλετον και Έντι Σνάιντερ. Με τίτλο «Strangers in the night» το τραγούδι αναφέρεται σ' έναν έρωτα με την πρώτη ματιά. Ο Σινάτρα μπήκε στο στούντιο και το ηχογράφησε στις 11 Απριλίου 1966 με την ορχήστρα του Νέλσον Ριντλ.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε ένα μήνα αργότερα κι έγινε παγκόσμια επιτυχία. Στις 2 Ιουνίου ανέβηκε για τρεις εβδομάδες στο Νο1 του αγγλικού πίνακα επιτυχιών και στις 2 Ιουλίου για μία εβδομάδα στο Νο1 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών. Ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Σινάτρα από τα μέσα της δεκαετίας του '50 και μάλιστα σε μια εποχή, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη η «βρετανική μουσική εισβολή» στις ΗΠΑ με τους Beatles και τους Rolling Stones. Το «Strangers in the night» έδωσε το όνομά του και στο άλμπουμ που κυκλοφόρησε την ίδια περίοδο και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Σινάτρα.

Παρά τη μεγάλη επιτυχία, ο αμερικανός «κρούνερ» μίσησε όσο κανένα το τραγούδι του αυτό. Σε συνεντεύξεις του το χαρακτήρισε «ένα κομμάτι από σκατά» και «το χειρότερο τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ». Αντίθετα, η μουσική βιομηχανία των ΗΠΑ τον επιβράβευσε με τέσσερα Γκράμι τον επόμενο χρόνο.

Η πατρότητα του «Strangers in the Night» αμφισβητήθηκε από τον συνθέτη Ραλφ Σίκορελ, που ισχυρίστηκε ότι τα 24 από τα 32 μέτρα του τραγουδιού είναι ίδια με του δικού του τραγουδιού «You Are my Love». Η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια το 1966 και λύθηκε εξωδικαστικά χρόνια αργότερα. Ακόμα και σήμερα, ο Σίκορελ υποστηρίζει ότι «δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε».

Το «Strangers in the Night» έχει τραγουδηθεί από πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως οι: Τζέιμς Μπράουν, Σίρλεϊ Μπάσεϊ, Πετιούλα Κλαρκ, Μπάρι Μάνιλοου, Μπέτι Μίντλερ, Μελ Τορμέ, Πέγκι Λι, Ένγκελμπερτ Χάμπερντινγκ και U2.


"That's Life" is a popular song written by Dean Kay and Kelly Gordon and first recorded in 1963 by Marion Montgomery. The most famous version is by Frank Sinatra, released on his 1966 album of the same name. Sinatra recorded the song after hearing an earlier cover of it by O.C. Smith; the song proved successful and reached the fourth spot on the Billboard Hot 100 singles chart.

«ό,τι κι αν συμβαίνει δεν πρέπει να μας απογοητεύει, γιατί αυτός ο μεγάλος, παλιός κόσμος συνεχίζει να περιστρέφεται!» (But I just can’t let it get me down, Cause this big old world keeps spinnin’ around.)


Το «My Way» είναι από τα γνωστότερα τραγούδια του Φρανκ Σινάτρα. Κατέκτησε όλα τα top ten, μεταφράστηκε και τραγουδήθηκε από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της υφηλίου και αποτελεί σήμερα αναπόσπαστο μέλος του ρεπερτορίου των μουσικών, τραγουδιστών, πιανίστων, κιθαρίστων και ερμηνευτών της γης. Είναι το πιο πολυτραγουδισμένο κομμάτι μουσικής όλων των εποχών. Οι στίχοι του γράφτηκαν από τον Πωλ Άνκα, σε μουσική του Γάλλου Κλωντ Φρανσουά. Οι στίχοι του Άνκα όμως έχουν δικό τους πρωτότυπο θέμα. Φιλοσοφεί τη ζωή και τα έπη ενός ενήλικα στην δύση της σταδιοδρομίας του.


Το «Fly Me to the Moon» είναι ένα δημοφιλές τραγούδι που γράφτηκε από τον Μπαρτ Χάουαρντ το 1954. Ο αρχικός του τίτλος ήταν «In Other Words», και πρωτοερμηνεύτηκε από την Φελίσια Σάντερς σε καμπαρέ. Το τραγούδι έγινε γνωστό ως «Fly Me to the Moon» από τον πρώτο στίχο του, και μετά από λίγα χρόνια οι παραγωγοί άλλαξαν τον τίτλο του επίσημα.


Νew York, New York: Παρ’ ότι πρόκειται για ένα ανυψωτικό και αισιόδοξο τραγούδι, το «New York, New York» γράφτηκε εν μέσω έντασης και οργής. Αυτός που το «απογείωσε» ήταν ο Φρανκ Σινάτρα.

Το 1977 ο αμερικανός σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορτσέζε κάλεσε τον συνθέτη Τζον Κάντερ και τον στιχουργό Φρεντ Εμπ, και τους ζήτησε να γράψουν κάποια τραγούδια για τη νέα ταινία του, το μιούζικαλ «New York, New York». Ανάμεσα στα πέντε πρωτότυπα τραγούδια που ετοίμασαν, ήταν και αυτό των τίτλων.

Τα τραγούδια παρουσιάστηκαν ενώπιον του Σκορτσέζε και των πρωταγωνιστών της ταινίας, Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και Λάιζα Μινέλι. Αν και οι πρώτες αντιδράσεις από τους παρισταμένους ήταν θετικές, ο ΝτεΝίρο εξέφρασε κάποιες επιφυλάξεις, λέγοντας πως θα ήθελε ένα πιο δυναμικό τραγούδι για τους τίτλους. Μαζί του συμφώνησε και ο σκηνοθέτης, που ζήτησε από τους Κάντερ και Εμπ να το ξαναδουλέψουν.

Οι δύο δημιουργοί αποχώρησαν από τη συνάντηση ιδιαίτερα ενοχλημένοι, θεωρώντας προσβλητικό το γεγονός ότι ένας ηθοποιός αποδοκίμασε το έργο τους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το νέο τραγούδι ετοιμάστηκε μέσα σε λίγες μόλις ημέρες.

Τελικά, η ταινία αποδείχθηκε εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία. Ωστόσο, η Λάιζα Μινέλι κράτησε το επίμαχο τραγούδι, εντάσσοντάς το στις συναυλίες της. Αυτός που το «απογείωσε», όμως, ήταν ο Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος το ηχογράφησε το 1980 με λίγο παραλλαγμένους στίχους. 

7 Φεβρουαρίου 1985: το «New York, New York», η επιτυχία του Φρανκ Σινάτρα, γίνεται ο επίσημος ύμνος της αμερικανικής πόλης της Νέας Υόρκης.


Βιβλιογραφία
• Clarke, D. All or Nothing at All: a Life of Frank Sinatra (London, 1997)
• Freedland, M. All the Way: a Biography of Frank Sinatra (London, 1997)
• Kaplan, James (2015). Sinatra: The Chairman. New York: Doubleday.
• Pickard, Roy (1994). Frank Sinatra at the Movies. Hale.
• Freedland, Michael (1998). All the Way: A Biography of Frank Sinatra. St. Martin's Press.
• Francis Albert Sinatra / Wikipedia, the free encyclopedia /
• "Frank Sinatra." Encyclopædia Britannica. 2009. Encyclopædia Britannica Online. 06 Nov. 2009
• mixanitouxronou.gr - Ιστορίες από τη "Μηχανή του χρόνου"
• Henry Pleasants. "Sinatra, Frank." Grove Music Online. Oxford Music Online. 2009
*....και προσθήκες στο άρθρο Σοφία Ντρέκου / Sophia Ntrekou
• Κοινή εμφάνιση πέντε αστέρων, Ιστορικό Λεύκωμα 1960, Καθημερινή (1997)
• Κεραυνοβόλοι έρωτες, διακριτικοί γάμοι, Ιστορικό Λεύκωμα 1966, σελ. 140, Καθημερινή (1997)

ΠερισσότεραΜουσικήΒίντεοΠρόσωπα















Σχετικά Θέματα:

Δεν υπάρχουν σχόλια: