Αφιέρωμα στον ποιητή Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (Владимир Владимирович Маяковский)

Келин Петр Иванович (1874-1946) Портрет В. Маяковского. 1943 г.
Келин Петр Иванович (1874-1946) 
Портрет В. Маяковского. 1943 г.

«Μητέρα. Δε μπορώ να τραγουδήσω.
Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου
τα ψαλτήρια καίγονται.»
  Mayakovsky † 14 Απριλίου 1930

Στη ζωή του είχε δυο έρωτες:
τον Έρωτα και την Επανάσταση.

της Σοφίας Ντρέκου

Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι
Vladimir Vladimirovich Mayakovsky

Ο Ρώσος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι (19 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου, 1930) ήταν ένας από τους κατεξοχήν εκπροσώπους του Ρωσικού Φουτουρισμού στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ήταν το τρίτο και τελευταίο παιδί της οικογένειάς του που γεννήθηκε στο Μπαγκντάτι, στη Γεωργία όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως δασοφύλακας. Ο πατέρας του είχε καταγωγή από Ουκρανούς Κοζάκους ενώ η μητέρα του ήταν επίσης oυκρανικής καταγωγής. Αν και ο Μαγιακόφσκι μιλούσε Γεωργιανά στο σχολείο και με τους φίλους του, η οικογένειά του μιλούσε κυρίως Ρωσικά στο σπίτι. 

Σε ηλικία 14 ετών πήρε μέρος σε διαδηλώσεις με τους σοσιαλιστές στην πόλη Κουταΐσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα στο τοπικό γυμνάσιο. Μετά τον ξαφνικό και πρώιμο θάνατο του πατέρα του το 1906, η οικογένειά του -ο ίδιος, η μητέρα του, και οι δύο αδελφές του- μετακόμισε στη Μόσχα, όπου συνέχισε τις μαθητικές του σπουδές.
Η βιογραφία του βρίθει από πολιτική δράση κάτι που θα τον κάνει να ασπαστεί το σοσιαλισμό (στη συνέχεια βέβαια υποστήριξε και τη διαστρεβλωμένη σοβιετική εκδοχή του, αφου γενικά υποστήριξε με πολλούς τρόπoυς το καθεστώς που διαμορφώθηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση).
Στη Μόσχα ο Μαγιακόφσκι ανέπτυξε το πάθος του για τη μαρξιστική λογοτεχνία, πήρε μέρος σε σειρά δραστηριοτήτων στο Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων και αργότερα στρατολογήθηκε ως μέλος των Μπολσεβίκων. 

Σε νεαρή ήδη ηλικία, το 1908, αποπέμφθηκε από το σχολείο επειδή η μητέρα του δεν μπορούσε πλέον να πληρώνει τα δίδακτρα. Εκείνη την εποχή, ο Μαγιακόφσκι φυλακίστηκε σε τρεις περιπτώσεις για ανατρεπτική πολιτική δράση εντάσσεται στο σοσιαλδημοκρατικό (μπολσεβικικό) κόμμα και το 1909 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για ένα χρόνο.

Στη διάρκεια της περιόδου της απομόνωσης στα κρατητήρια της φυλακής της Μπουτίρκα το 1909, άρχισε να γράφει ποίηση, αλλά τα ποιήματά του κατασχέθηκαν από τις αρχές. 

Με την αποφυλάκισή του, εξακολούθησε να εργάζεται για το σοσιαλιστικό κίνημα, και το 1911 μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας, όπου γνωρίστηκε με μέλη του ρωσικού φουτουριστικού κινήματος, στους κυβοφουτουριοτές και επιτίθεται, με την προκλητική του συχνά συμπεριφορά και με έντονα τα στοιχεία της υπερβολής, της υπεροψίας και της αυτοαναφοράς στη ποίησή του, στο πολιτικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο της χώρας του. Έγινε ο κύριος εκπρόσωπος τύπου για την ομάδα Γκιλέας και στενός φίλος του ζωγράφου Νταβίντ Μπουρλιούκ, τον οποίο έβλεπε ως μέντορά του.

Λογοτεχνική ζωή

Το 1912 η φουτουριστική έκδοση, Ένα χαστούκι στο πρόσωπο του δημοσίου γούστου] (Пощёчина общественному вкусу) περιελάμβανε τα πρώτα δημοσιευμένα ποιήματα του Μαγιακόφσκι: Νύχτα (Ночь), και Πρωί (Утро). Λόγω όμως των πολιτικών τους δραστηριοτήτων, ο Μπουρλιούκ (Burliuk) και ο Μαγιακόφσκι (Mayakovsky) αποβλήθηκαν από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας το 1914.

Η εργασία του ως Φουτουριστή συνεχίστηκε έως το 1914. Η καλλιτεχνική του ανάπτυξη τότε άλλαξε δραματικά προς την κατεύθυνση της αφήγησης και ήταν αυτή του η δουλειά, που δημοσιεύτηκε αμέσως την περίοδο που προηγήθηκε της Ρωσικής Επανάστασης, η οποία επρόκειτο να καθιερώσει τη φήμη του ως ποιητή στη Ρωσία και στο εξωτερικό.

Το «Σύννεφο με παντελόνια» (1915 Облако в штанах») ήταν το πρώτο μεγάλο ποίημά του. Σ’ αυτό περιέγραφε τα καυτά θέματα του έρωτα, της επανάστασης, της θρησκείας, και της τέχνης γραμμένο υπό το πρίσμα του πληγωμένου εραστή. Η γλώσσα του έργου ήταν η γλώσσα των δρόμων και ο Mayakovsky κατέβαλλε σημαντικές προσπάθειες για να απομυθοποιήσει τις ιδεαλιστικές και ρομαντικές έννοιες της ποίησης και των ποιητών.

Mayakovsky και Lilac Bridge
Mayakovsky και Lilac Bridge

Το 1915, ο Mayakovsky ερωτεύτηκε μια παντρεμένη γυναίκα, τη Λίλια Μπρικ (Lilya Yuryevna Brik), και της αφιέρωσε το ποίημα «Το σπονδυλωτό φλάουτο» (1916 «Флейта-позвоночник»). Δυστυχώς για τον Mayakovsky, αυτή ήταν η γυναίκα του εκδότη του, Όσιπ Μπρικ (Osip Maksimovich Brik). Η ερωτική σχέση, αλλά και οι εντυπώσεις του από τον πόλεμο και την επανάσταση, επηρέασαν καθοριστικά τα έργα του αυτών των χρόνων. Το ποίημα «Ο πόλεμος και ο κόσμος» (1916) αναφέρεται στη φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και «Ο Άνθρωπος» (1917) είναι ένα ποίημα που ασχολείται με τη δυστυχία του έρωτα.

Η επιθυμία του, στις αρχές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, να καταταγεί ως εθελοντής απορρίφθηκε. Ανάμεσα στα έτη 1915-1917 εργάστηκε στην Αγία Πετρούπολη, στη Στρατιωτική Σχολή Αυτοκινήτου, ως επίσημος γραφέας. Κατά το ξέσπασμα της Ρωσικής Επανάστασης, ο Mayakovsky βρίσκονταν στο Σμόλνι (Smolny), στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί έζησε την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ξεκίνησε να απαγγέλλει ποιήματα όπως το «Αριστερό Εμβατήριο! Για τους Κόκκινους Ναυτικούς: 1918» (Левый марш (Матросам), 1918) σε ναυτικά θέατρα, με ναύτες ως κοινό του.

Όταν ξαναγύρισε στη Μόσχα, ο Mayakovsky εργάστηκε στο Ρωσικό πρακτορείο τηλεγραφίας, «РОСТА», δημιουργώντας τόσο τα γραφικά όσο και το κείμενο σατυρικών πόστερ αγκιτπρόπ.

Αγκιτπρόπ πόστερ του Μαγιακόφσκι Plakat mayakowski gross
Αγκιτπρόπ πόστερ του Μαγιακόφσκι Plakat mayakowski gross

Το 1919 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συλλογή Έργων 1909 - 1919». Στο πολιτιστικό κλίμα της πρώιμης Σοβιετικής Ένωσης, η δημοτικότητά του αυξήθηκε πολύ γρήγορα. Στη διάρκεια των χρόνων 1922-1928, ο Mayakovsky ήταν εξέχον μέλος του «Αριστερού Μετώπου για την Τέχνη» και συνέχισε να προσδιορίζει το έργο του ως κομμουνιστικό φουτουρισμό. Εξέδιδε, μαζί με τον Σεργκέι Τρετιακόφ (Sergei Tretyakov) και τον Όσιπ Μπρικ (Osip Brik), το περιοδικό «ΛΕΦ» (αριστερό μέτωπο).

Με την έκρηξη της Οκτωβριανής Επανάστασης (1917), ο Μαγιακόφσκι τάσσεται δραστήρια στο πλευρό των μπολσεβίκων. Αναδείχτηκε αμέσως ο σημαντικότερος -και ο επίσημος- ποιητής της Σοβιετικής Επανάστασης, την οποία εξύμνησε με το έργο του και υπηρέτησε με ποιήματα όπως το «Ξελασπώστε το μέλλον». (βλ. παρακάτω)

Ως ένας από τους ελάχιστους σοβιετικούς συγγραφείς που του επετράπη να ταξιδεύει ελεύθερα, τα ταξίδια του στην Λετονία, Βρετανία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Κούβα, επηρέασαν έργα του, όπως, «Η δική μου ανακάλυψη της Αμερικής» (1925). Ταξίδεψε επίσης, από τη μια έως την άλλη άκρη, σε όλη τη Σοβιετική Ένωση.

Σε μια περιοδεία του για διαλέξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μαγιακόφσκι γνώρισε την Elli Jones, η οποία γέννησε αργότερα την κόρη του, ένα γεγονός που ο ίδιος πληροφορήθηκε μόλις το 1929, όταν το ζευγάρι συναντήθηκε μυστικά στη νότιο Γαλλία, καθώς η σχέση τους είχε κρατηθεί κρυφή.

Στα τέλη του 1920, ο Μαγιακόφσκι ερωτεύθηκε την Τατιάνα Γιάκοβλεβα και σε αυτήν αφιέρωσε το ποίημα «Γράμμα στην Τατιάνα Γιάκοβλεβα (Tatiana Yakovleva)» (Письмо Татьяне Яковлевой, 1928).

Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης ως ανταποκριτής σοβιετικών εφημερίδων και έγραψε σενάρια για τον κινηματογράφο (πρωταγωνίστησε μάλιστα σε τρεις ταινίες). Παρά την πίστη του στην προλεταριακή τέχνη, η ιδεολογική καθαρότητα του έργου του αμφισβητήθηκε έντονα από το κομματικό κατεστημένο της χώρας του. Τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του εξέδωσε δύο θεατρικά έργα, τον Κοριό και το Λουτρό, ασκώντας κριτική στη σοβιετική γραφειοκρατία.
Κοντά στα τέλη του 1920, ο Mayakovsky απομυθοποίησε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της Σοβιετικής Ένωσης υπό τον Ιωσήφ Στάλιν (1878-1953): τα σατιρικά του έργα «Ο κοριός» (1929) και «Το μπάνιο» (1930), τα οποία πραγματεύονται τη σοβιετική απέχθεια για την τέχνη και τη γραφειοκρατία, αντανακλούν αυτή την εξέλιξη.
Αποξενωμένος από την σοβιετική πραγματικότητα, απελπισμένος από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της σταλινικής γραφειοκρατίας, προσβεβλημένος από ανάλγητες κριτικές και αποστερημένος του δικαιώματος βίζας να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Έχοντας κάνει άλλες δύο προσπάθειες να θέσει τέρμα στη ζωή του, από τις οποίες τον είχε σώσει η Λίλια Μπρικ.

Vladimir Mayakovsky and Lilya Brik 1915 Ο Βλαντίμιρ Μαγιακόβσκι και η Λίλη Μπρικ
Στην φωτογραφία η Λίλη Γιούρεβνα Μπρικ και ο ποιητής 
Μαγιακόφσκι, που θα συνδέσει όλη του τη ζωή μαζί της 
μέχρι το τέλος του. Στο τελευταίο του σημείωμα, που 
βρέθηκε μετά την αυτοκτονία, γράφει: «Λίλη αγάπα με.»

Στις 14 Απριλίου του 1930 το βράδυ, σε ηλικία 36 ετών, ο ποιητής έθεσε τέρμα στη ζωή του
στο γραφείο του στη Μόσχα, με αυτοπυροβολισμό στο στήθος, γράφοντας στο τελευταίο ποίημά του: 
«Το καράβι της αγάπης συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινή ρουτίνα. Εσύ κι εγώ, δεν χρωστάμε τίποτε ο ένας στον άλλον, και δεν έχει νόημα η απαρίθμηση αμοιβαίων πόνων, θλίψεων και πληγών».

Το ημιτελές κείμενο του ποιήματος της αυτοκτονίας του:
«Σε Όλους.

Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα
και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά.

Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.

Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με
- αυτός δεν είναι τρόπος- (δεν τον συμβουλεύω σε άλλους)
μα δεν έχω διέξοδο. Λίλια αγάπα με.

Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι η Λίλια Μπρικ,
η μητέρα, οι αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλοτοβα Πολόνσκαγια.
Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή, ευχαριστώ.

Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ.
Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν.
«Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν» καθώς λεν
και εμείς ας πούμε
τη βάρκα του έρωτα
τη συνέτριψε η ζωή.

Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μας
και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε
κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή.

Να ‘στε καλά.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Υστερόγραφο 12.IV.30
Σύντροφοι της ΡΑΠΠ. Μη με θεωρήσετε λιγόψυχο.
Σοβαρά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
Γειά σας.
Πέστε του Γιερμίλοφ, λυπάμαι που έβγαλα το σύνθημα,
έπρεπε να συνεχίσω τον καυγά ως το τέλος.

Β.Μ.

Στο τραπέζι μου είναι 2.000 ρούβλια - δώστε τα
στην Εφορία. Τα υπόλοιπα πάρτε τα απ’ τις Κρατικές Εκδόσεις.

Β.Μ.

Ο Μαγιακόφσκι ετάφη στο Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι Είναι ιστορικό νεκροταφείο της Μόσχας, όπου έχουν την τελευταία κατοικία τους διάσημες προσωπικότητες της ρωσικής διανόησης, τέχνης και πολιτικής και είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Στις 27 Δεκέμβρη του 1925 αυτοκτονεί ο Ρώσος ποιητής Σεργκέι Γιεσένιν (1895 – 1925). Ο Μαγιακόβσκη γράφει το ποίημα «Στο Σεργκέι Γιεσένιν». Οι τελευταίοι στίχοι λένε: 
Σ' αυτή τη ζωή δύσκολο δεν είναι να πεθάνεις.
Να φτιάξεις τη ζωή είναι πολύ δυσκολότερο.

Μαγιακόφσκι: Όταν πεθάνω
θα πεθάνω τραγουδώντας,
ακόμα κι αν πεθάνω
σ’ ένα μικρό δωμάτιο
το ξέρω είμαι άξιος ν’ αναπαυθώ
μ' αυτούς που αναπαύονται
κάτω από την κόκκινη σημαία.

Μετά τον θάνατό του

Μετά τον θάνατο του Στάλιν, κυκλοφόρησε η φήμη πως ο θάνατος του Μαγιακόβσκι δεν ήταν αυτoκτονία, αλλά δολοφονία κατ' εντολήν του Στάλιν. Κάτι που παρέμεινε φήμη, αφού κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν ήρθε ποτέ στο φως.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, όταν ανοίχτηκαν τα απόρρητα αρχεία της Κα-Γκε-Μπε, υπήρχε ελπίδα ότι νέα στοιχεία θα έλθουν στο φως σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά τίποτε τελικά δεν αποκαλύφθηκε και ο ισχυρισμός παραμένει αναπόδεικτος. Μετά θάνατον, ο Μαγιακόφσκι κατηγορήθηκε από τον σοβιετικό Τύπο ως φορμαλιστής και συνοδοιπόρος (ρωσικά: попутчик) (αντίθετα από τους επίσημα αναγνωρισμένους προλετάριους ποιητές», όπως ο Ντεμιάν Μπέντνι). 

Όταν το 1935, η Λίλια Μπρικ έγραψε στον Στάλιν σχετικά με αυτές τις επιθέσεις κατά του ποιητή, ο δεύτερος έγραψε το εξής σχόλιο στο γράμμα της Μπρικ:
«Σύντροφε Νικολάι Γιεζόφ, παρακαλώ να αναλάβεις να ενεργήσεις τα δέοντα σχετικά με την επιστολή της Μπρικ. Ο Μαγιακόφσκι παραμένει ο καλύτερος και ο πιο ταλαντούχος ποιητής της Σοβιετικής περιόδου. Η αδιαφορία για την καλλιτεχνική του κληρονομιά είναι έγκλημα. Τα παράπονα της Μπρικ είναι, κατά την γνώμη μου, δικαιολογημένα...»

Τα λόγια αυτά έγιναν στερεότυπο που επίσημα αποκατέστησε τον Μαγιακόφσκι αλλά, όπως σημείωσε και ο Μπορίς Παστερνάκ, από ορισμένους κύκλους ουσιαστικά εξελήφθησαν ως δεύτερη θανάτωση του ποιητή.

Το 1930, ο τόπος γέννησής του στη Γεωργία – το Μπαγκντάτι- μετονομάστηκε, προς τιμήν του, σε Μαγιακόφσκι.

Η σημασία της επίδρασης του Mayakovsky δεν περιορίζεται στη σοβιετική ποίηση. Ενώ από χρόνια θεωρείται ο κορυφαίος Σοβιετικός ποιητής, έχει αλλάξει επίσης τις παραδοχές για την ποίηση στην ευρύτερη κουλτούρα του 20ού αιώνα. Ο πολιτικός του ακτιβισμός ως καθοδηγητή προπαγάνδας σπάνια κατανοήθηκε και συχνά επικρίθηκε από τους συγχρόνους του, ακόμα και από στενούς του φίλους όπως ο Μπορίς Παστερνάκ (Boris Leonidovich Pasternak). 

Ελληνικές μεταφράσεις

Τα θεατρικά έργα του Μαγιακόφσκι: Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι, Μυστήριο-μπούφφα, Ο κοριός, Το μπάνιο μεταφράστηκαν στα ελληνικά από τον Άρη Αλεξάνδρου (Εκδόσεις Γκοβόστης). Το τελευταίο, με τον τίτλο Χαμάμ, και από τον Αλέξη Πάρνη (Νέα Εστία, 1975 α' έκδ.). Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί από τον Πέτρο Ανταίο (Εκδόσεις Οδυσσέας, 1998) και, επιπλέον, έχει κυκλοφορήσει σειρά ποιημάτων του σε μετάφραση (από τα γαλλικά) του Γιάννη Ρίτσου (Κέδρος, 1965 α' έκδ.). Επίσης, έχουν εκδοθεί τα ποιήματα Φυσώντας των σπονδύλων μου το φλάουτο και άλλα 8 ποιήματα και Τραγωδία σε μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή (Τυπωθήτω, 2007 & 2011 αντίστοιχα).

Κύρια ποιητικά του έργα: Σύννεφο με παντελόνια (1915), Ο πόλεμος και ο κόσμος (1917), 150.000.000 (1921), Βλαντψίρ Ίλιτς Λένιν (1925). 

Θεατρικά: Μυστήριο Μπούφφο (1917-18), Ο κοριός (1928). Το λουτρό (1929).

Στη ζωή του είχε δυο έρωτες: τον Έρωτα και την Επανάσταση. Έστεκε θαμπωμένος μπροστά στο θαύμα του έρωτα και της ζωής και τον γοήτευε το παιγνίδι με το θάνατο. Βαθιά του ήξερε πως θα αυτοκτονούσε, και δεν ήθελε να το πιστέψει. Έπαιζε με το θάνατο και ποθούσε την αθανασία: Ε! διαβάτη, Η οδός Ζουκόφσκι; «Εδώ και χίλια χρόνια ονομάζεται οδός Μαγιακόφσκι, εκείνος είχε αυτοκτονήσει μπρος στην πόρτα της αγαπημένης του». ποιος; εγώ; έχω αυτοκτονήσει; βρε, βρε, τι παραμύθια σου σκαρώνουν! Σμίλευε τη χαρά καρδιά μου… έγραφε το 1917, στο ποίημά του Άνθρωπος, όπως το απέδωσε στα ελληνικά ο Γιάννης Ρίτσος. Διαβάστε ► Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει στον θάνατο του Μαγιακόφσκι: Γεια σου Βλαδίμηρε...

Η προεπαναστατική περίοδος του Μαγιακόφσκι κλείνει με το ποίημα «Άνθρωπος» (1917) ένα ακόμη συνθετικό έργο με κεντρικό ήρωα τον Μαγιακόφσκι και ασχολείται με τη δυστυχία του έρωτα.

Βιβλία

• «Μαγιακόφσκι: Τα εύκολα και τα δύσκολα» («Ελληνικά Γράμματα»), ποιήματά του μεταφρασμένα εξαιρετικά από τον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο.
• Β.Ι. Λένιν («Σύγχρονη Εποχή»)
• Ερωτική Αλληλογραφία με τη Λίλι Μπρικ («Άγκυρα»)
• Θεατρικά («Γκοβόστης»)
• «Ποιήματα» σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου («Κέδρος»)
• «Πώς ανακάλυψα την Αμερική» («Σύγχρονη Εποχή»)
• «Σύννεφο με παντελόνια» («Τραμάκια»)
• «Φλέγομαι», μυθιστορηματική βιογραφία του Μαγιακόφσκι από τον Τούρμπγιερν Σέβε. («Scripta»)

Δισκογραφία

• Θάνου Μικρούτσικου: «Καντάτα για τη Μακρόνησο/Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη» (Lyra, 1976), με ερμηνεύτρια τη Μαρία Δημητριάδη.













Σύννεφα με Παντελόνια: «Τίποτα δεν κρύβεται κάτω
απ' τον ήλιο» (Minos-EMI, 2001). Οι στίχοι του Μάνου
Ξυδού βασίζονται σε ποιήματα του Μαγιακόφσκι.












Έγραψαν για τον ποιητή:

● "Ο Μαγιακόφσκι ένιωθε συχνά τη μοναξιά, αλλά δεν ήταν επειδή οι άνθρωποι δεν τον αγαπούσαν ή επειδή δεν είχε φίλους ή είχε ανάγκη από μεγαλύτερη αναγνώριση. Τα ποιήματά του είχαν δημοσιευθεί, ο κόσμος διάβαζε το έργο του και τον άκουγε σε συνωστισμένες αίθουσες. Υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που ήταν αφιερωμένοι σε αυτόν και τον αγαπούσαν. Αλλά όλα αυτά δεν ήταν παρά μόνο μια σταγόνα στον ωκεανό για αυτόν. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε "έναν ακόρεστο κλέφτη στην ψυχή του". Ένιωθε ότι ήταν απαραίτητο να διαβαστεί από τους ανθρώπους που δεν τον διαβάζουν, να ακουστεί από ακροατήρια που έμεναν μακριά από τις διαλέξεις του, και να αγαπηθεί από τη γυναίκα, που νόμιζε, πως δεν τον αγαπά. Δεν υπήρχε τίποτα από αυτά που μπορούσε να γίνει". (Lilya Brick, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Ο βάρδος της επανάστασης ISBN:978-960-6280-11-5, Vladimir Mayakovsky Εκδόσεις Κάπα»)

● Το έργο του Μαγιακόφσκι, ήδη κλασικό είναι ακόμα νωπό. Είναι κλασικό γιατί η μεγαλοφυΐα του είναι αδιαφιλονίκητη για όλο το λαό. Νωπό είναι, γιατί όλες οι μέρες, όλα τα σοβιετικά προβλήματα δίνουν την ευκαιρία ν' αναφέρεις στίχους του Μαγιακόφσκι. Ο έρωτας, η επανάσταση, ο πόλεμος κι η ειρήνη, τα μικρά γεγονότα της καθημερινής ζωής, δεν υπήρξαν μεγάλα και μικρά θέματα για την ποίηση του Μαγιακόφσκι. Οι στίχοι του για τις βιομηχανίες του κράτους, για την ανάπτυξη της παιδείας, σκαλισμένοι πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, εξακολουθούν να χαρίζουν το γέλιο, όπως μερικά άλλα του ποιήματα σε δυναμώνουν, σε βοηθούν, σε κάνουν να ελπίζεις. [...] (Από το Προλογικό σημείωμα της Έλσας Τριολέ, Mayakovsky, Ποιήματα, εκδόσεις Κοροντζή, Φεβ 2012)

● «Αυτός είναι ο ποιητής που άνοιξε ρήγματα στο παρόν κι έδωσε στη ρωσική ποίηση – και όχι μόνο- μια άλλη υπόσταση. Ένας Μαγιακόφσκι ήταν απαραίτητος, ώστε κάποιες από τις δυνατότητες που ξάνοιγαν εκείνα τα χρόνια να πάρουν μορφές σύγχρονες, ζωντανές κι έναν πιο αδρό υπολογίσιμο χαρακτήρα. Αλλά το ίδιο θα πρέπει να τονιστεί αναφορικά και με τον ρόλο της εποχής. Της ήρθε γάντι. Σμίξανε δύο έκτακτα μεγέθη και η σύνθεση πήρε τον αυθεντικό χαρακτήρα της επαλήθευσης μιας μεγάλης δυνατότητας. Γι’ αυτό τόσο τον θαύμασαν και τον πολέμησαν.» Έτσι περιέγραψε τον ποιητή ο βραβευμένος Έλληνας συγγραφέας Μήτσος Αλεξανδρόπουλος (1924 – 2008) είναι στο βιβλίο του «Ο Μαγιακόφσκι: τα εύκολα και τα δύσκολα (2000)».

● «Ο Μαγιακόφσκι μου θυμίζει τον Κ. του Πύργου. Σαν τον γεωμέτρη του Κάφκα, νόμισε κι αυτός ότι διορίστηκε σε μια θέση (πήρε την κοινωνική παραγγελία όπως έλεγε) για να διαπιστώσει λίγο-λίγο πως η θέση που φιλοδοξούσε να καταλάβει δεν προβλεπότανε απ' το καταστατικό, πως κανένας (ή περίπου) δεν είχε ανάγκη από έναν ποιητή, δηλαδή από έναν γεωμέτρη του πνευματικού χώρου. Σαν τον Κ., προσπαθούσε κι ο Μαγιακόφσκι να έρθει σε επαφή με τον Πύργο (με τα ανώτερα κλιμάκια της κομματικής ιεραρχίας) έστελνε κάθε τόσο μηνύματα με τους αγγελιοφόρους του (με τα έργα του) με αποτέλεσμα να διαπιστώνει κάθε τόσο ότι ο Βαρνάβας του δεν κατάφερνε να προχωρήσει πέρα απ' τον προθάλαμο του Πύργου, γιατί απλούστατα ήταν κι αυτός αδιόριστος και κανένας δεν του είχε δώσει το χρίσμα του αγγελιοφόρου. Ο Κ. προσέκρουε κάθε τόσο στην πολυπρόσωπη και τελικά αόρατη γραφειοκρατία του Πύργου, που τον κρατούσε συνεχώς σε μια αβεβαιότητα, σε μια εκκρεμότητα, αφήνοντάς τον να ελπίζει ότι ενδέχεται να πάρει κάποτε τη θέση του γεωμέτρη, προσφέροντάς του προσωρινά τη θέση του επιστάτη, αναγκάζοντάς τον να κατοικεί στην αίθουσα διδασκαλίας ενός δημοτικού σχολείου, δίχως έπιπλα και δίχως θέρμανση. Κι ο Μαγιακόφσκι, λίγο πριν αυτοκτονήσει, διαπιστώνει: “Μήτε ένα ρούβλι οι στίχοι δε μου 'βαλαν στην πάντα εμένα, έπιπλα σκαλιστά δεν έτυχε στο σπίτι μου να βάλω. Κ' εκτός ένα πουκάμισο καθαροπλυμένο το λέω με το χέρι στην καρδιά, δεν έχω ανάγκη από τίποτ' άλλο”». Άρης Αλεξάνδρου. Ο Άρης Αλεξάνδρου (1922-1978) ήταν αντιστασιακός, ποιητής, πεζογράφος, και μεταφραστής έργων κυρίως της ρωσικής λογοτεχνίας. Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Έλληνες συγγραφείς, με πολύ σημαντικό μεταφραστικό έργο. To μοναδικό μυθιστόρημά του, Το Κιβώτιο (1975), αποτιμάται ως «ένα πραγματικά σημαντικό έργο» της νεοελληνικής πεζογραφίας.

Βιβλιογραφία

• Απομνημονεύματα του Βασίλι Κατανιάν - τέταρτου συζύγου της Λίλια Μπρικ - αγγλ. έκδοση, σελ.112)
• «Grove Art Online» (Αγγλικά) Oxford University Press, Macmillan Publishers, Grove's Dictionaries, Inc.. Οξφόρδη, Μπέιζινγκστοουκ, Νέα Υόρκη.
• Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei.
• «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969.
• «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Vladimir-Vladimirovich-Mayakovsky.
• Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) BnF authorities.
• «Σύννεφο με παντελόνια - μέρος 1 (μτφρ. στα αγγλικά)». wikipedia.org
• Προσθετικές πληροφορίες Sophia Ntrekou.gr

• Αφιέρωμα by Sophia Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση

Βιντεο/αφιέρωμα στον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι

Costume designs for “Misteriya-Buff

Έργο του Μαγιακόφσκι με τίτλο ,«Costume designs for Misteriya-Buff'», (Σχέδια κουστουμιών για το Misteriya-Buff). Το έργο Misteriya-Buff είναι ένα κοινωνικό σατιρικό-δραματικό έργο που έγραψε το 1918  για την επέτειο της επανάστασης το 1917. Η πρεμιέρα του έργου έγινε τον Νοέμβριο του 1918 και ο ίδιος έπαιξε σε ένα ρόλο, του «απλού ανθρώπου» αλλά και σε άλλους μικρότερους ρόλους. Το έργο σατίριζε τις αστικές τάξεις και γιόρταζε το θρίαμβο του προλεταριάτου. Είχε μεγάλη επιτυχία και ο Μαγιακόφσκι το επεξεργάστηκε σε νέα εκδοχή και προβλήθηκε ξανά το 1921, όπου πάλι είχε μεγάλη ανταπόκριση. Ο Μαγιακόφσκι σχεδίαζε να το μεταφέρει και στον κινηματογράφο αλλά τα σχέδια δεν προχώρησαν. praxisreview

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Ξελασπώστε το μέλλον (1925)

Το μέλλον δε θαρθεί από μονάχο του, 
έτσι νέτο-σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα κ’ εμείς.
Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξε το!
Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα δεν είναι μια βασιλοπούλα 
του παραμυθιού, που λες,
για να την ονειρεύεσαι τις νυχτιές.
Μέτρησε, καλοσκέψου, σημάδεψε –
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.
Δεν είναι μόνον ο κομμουνισμός στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.

Είναι και μες στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις, στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.
Εκείνος κει, που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκείνος που,
σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
χλωμιάζει ευθύς, αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος δεν είναι μόνο, 
όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βολές πολυβόλου.

Της φαμίλιας, του σπιτικού, η επίθεση, 
για μας μικρότερη απειλή δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται μέσ' στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, 
- αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας, της δυνατής ζωής 
εκείνης που θαρτεί.

Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή - στιγμή.

Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν' αερίσεις,
ε, κομσομόλε, τίναξε το εσύ.

Από την συλλογή «Μαγιακόφσκι-Ποιήματα» (28η έκδοση), 
εκδόσεις Κέδρος, σελ 92-93. Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος


Το Μανιφέστο του Φουτουρισμού

ο Ιταλός ποιητής και εκδότης Φίλιπο Τομάσο Μαρινέτι (1876-1944)

Ο Φουτουρισμός ήταν λογοτεχνικό, καλλιτεχνικό και ουτοπικό κίνημα του 20ού αιώνα. Θεωρείται κυρίως ιταλική σχολή στο χώρο της λογοτεχνίας και της τέχνης που ωστόσο υιοθετήθηκε και από καλλιτέχνες άλλων χωρών, ειδικότερα της Ρωσίας. Ο Φουτουρισμός αναπτύχθηκε σχεδόν σε όλες της μορφές της τέχνης, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ποίηση, τη μουσική, το θέατρο αλλά και στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Τοποθετείται χρονικά την περίοδο 1909-1920.

Δημιουργός του, ο Ιταλός ποιητής και εκδότης Φίλιπο Τομάσο Μαρινέτι (1876-1944), ο οποίος πρωτοδημοσίευσε το «Μανιφέστο του Φουτουρισμού» στην εφημερίδα Γκατζέτα Ντελ’ Εμίλια της Μπολόνια στις 5 Φεβρουαρίου 1909. Το ίδιο κείμενο αναδημοσιεύτηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1909 στη μεγάλη γαλλική εφημερίδα Λε Φιγκαρό, οπότε έγινε παγκοσμίως γνωστό.

Ο «Φουτουρισμός» («Μελλοντισμός», όπως μεταφράστηκε ο όρος εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα) ανήγαγε σε φετίχ το μέλλον (futuro=μέλλον στα ιταλικά) και ύμνησε την τεχνολογική εξέλιξη, αποτελώντας το προανάκρουσμα για τις κατοπινές μορφές της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, όπως ο ντανταϊσμός και ο σουρεαλισμός.

Χαρακτηριστικά

Οι Φουτουριστές εισήγαγαν κάθε νέο μέσο στην καλλιτεχνική έκφραση και χαιρέτησαν τα νέα τεχνολογικά μέσα της εποχής ως ένα θρίαμβο του ανθρώπου απέναντι στη φύση.

Αντιτάχθηκαν στο Ρομαντισμό, τις παλιές τεχνοτροπίες, την παράδοση, την ηθική, την αρχαιολογία, τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες κλπ. και ύμνησαν την ταχύτητα και τις βιομηχανικές πόλεις. Κατά την έκφρασή τους: «ένα αυτοκίνητο... είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης», ενώ επιζητούσαν να υμνηθεί η δύναμη, η ταχύτητα, ο πόλεμος, οι μηχανές και τα πολυβόλα! Πίστευαν στη βιομηχανία, στο σίδερο και στην ταχύτητα. Πρότειναν ακόμα τη χρήση ενός εναλλακτικού συντακτικού της γλώσσας στην τέχνη.

Όπως θα γράψει και ο ίδιος ο Μαρινέτι:
O Φουτουρισμός βασίζεται στην πλήρη ανανέωση της ανθρώπινης ευαισθησίας, που προκαλείται από τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις. Oι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο, το φωνόγραφο, το ποδήλατο, τη μοτοσικλέτα, το αυτοκίνητο, το υπερωκεάνιο, το πηδαλιοχούμενο, το αεροπλάνο, τον κινηματογράφο, τη μεγάλη εφημερίδα δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη πως αυτά τα μέσα επικοινωνίας, μεταφοράς και πληροφόρησης ασκούν αποφασιστική επίδραση στην ψυχή τους.
Τα βασικά χαρακτηριστικά του συνοψίζονται στην ολοκληρωτική ρήξη με την παράδοση («…θέλουμε να καταστρέψουμε τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες και τις ακαδημίες κάθε είδους…»), τον εκθειασμό της μοντέρνας βιομηχανικής πόλης, της μηχανής και της ταχύτητας («..ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο[..] είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης»), της έντονης δράσης («…Θέλουμε να δοξάσουμε τον πόλεμο -μοναδική υγεία στον κόσμο- το μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστρεπτική στάση των αναρχικών, τις ωραίες ιδέες που γι’ αυτές παθαίνει κανείς, και την περιφρόνηση στη γυναίκα…») και της ανατροπής των λογικών συμβάσεων. Στο πολιτικό επίπεδο, μολονότι επιθυμούσαν να ανακουφίσουν την κοινωνική αδικία, ευθυγραμμίστηκαν με το αναφαινόμενο φασιστικό κίνημα του Μουσολίνι.

Μολονότι οι σημαντικότερες συνέπειες του φουτουρισμού εμφανίστηκαν στις εικαστικές τέχνες, εκδηλώσεις του κινήματος αυτού συναντώνται στη λογοτεχνία, το θέατρο και τη μουσική. Ιδιαίτερη έκφραση του ιταλικού προτύπου είναι ο «Ρωσικός Φουτουρισμός» (Μαγιακόφσκι, Χλέμπνικοφ), που ταυτίστηκε με την επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917.

Ο Μαρινέτι κατάφερε γρήγορα να εμπνεύσει και άλλους καλλιτέχνες, κυρίως νέους ζωγράφους από το Μιλάνο, όπως ο Ουμπέρτο Μποτσιόνι, ο Κάρλο Καρά και ο Τζιάκομο Μπάλα, οι οποίοι βοήθησαν σημαντικά στην επέκταση του φουτουρισμού στη ζωγραφική και εν γένει στις εικαστικές τέχνες. Ο Μποτσιόνι έγραψε επίσης το μανιφέστο των φουτουριστών ζωγράφων το 1910.

Στις μέρες μας, αναγνωρίζεται ίσως ολοένα και περισσότερο η πολιτική διάσταση του φουτουρισμού, πέρα από την κάλυψη των όποιων αναγκών καλλιτεχνικής έκφρασης. Θεωρείται πως μεταξύ των ιδανικών του Μαρινέτι ήταν και η είσοδος της υποβαθμισμένης και αρκετά οπισθοδρομικής την εποχή εκείνη Ιταλίας, στον 20ό αιώνα. Στα μελανά σημεία του Φουτουρισμού αναφέρεται επίσης συχνά, η σύνδεση του με τον φασισμό, αφού οι ιδέες του αποτέλεσαν την καλύτερη προπαγάνδα του.

Ο Φουτουρισμός επηρέασε σημαντικά πολλά από τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα και ειδικότερα τον ρωσικό Κονστρουκτιβισμό, το Ντανταϊσμό και τον Υπερρεαλισμό. Ως οργανωμένο κίνημα σταμάτησε να υφίσταται περίπου το 1920, γεγονός που συνδέεται και με τον χαμό πολλών εκφραστών του φουτουρισμού στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, όταν μοναδικός υποστηρικτής του είχε μείνει τελικά ο Μαρινέτι.

Γενικά ο Φουτουρισμός στο πεδίο της ζωγραφικής και της γλυπτικής επιχειρεί να αποδώσει ακαριαία εντυπώσεις και αισθήματα παρελθόντος, στο παρόν και το μέλλον με αποτέλεσμα την άνευ συνοχής εμφάνιση αντικειμένων σε τεμαχισμό, διαμελισμό και σε πλήρη σύγχυση. 

Ρουλέτα 1915 Mayakovsky, στο Κρατικό Μουσείο Ιστορίας από
το 1939 από τον P.V. Kuznetsova Αρ. Αριθ. Ж-14 (616) 
Έκθεση Κρατικού Μουσείου του V.V. Μαγιακόφσκι, 1997

Στη μουσική, ο φουτουριστής συνθέτης διαγράφοντας τους πατροπαράδοτους κανόνες αρμονίας κ.λπ. αρκείται στην απόδοση κραυγών, σειρήνων και θορύβων.

Φουτουριστές καλλιτέχνεςΦιλίππο Τομάζο Μαρινέτι, Τζιάκομο Μπάλα, Ουμπέρτο ΜποτσιόνιΚάρλο Καρά, Πρίμο Κόντι, Φορτουνάτο Ντεπέρο, Λουίτζι Ρούσολο, Τζίνο Σεβερίνι, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι.

• Ζαχαροπούλου, Κλεοπάτρα (13 Δεκεμβρίου 2017). «Η πρόσληψη της φουτουριστικής πρωτοπορίας στη νεοελληνική πνευματική σκηνή». Fractal. H γεωμετρία των ιδεών. 

• «Το Μανιφέστο των Φουτουριστών». Προσθήκη χρησίμου υλικού (Η εφημερίδα "Φιγκαρό" δημοσιεύει το Μανιφέστο του Φουτουρισμού, που συντάχθηκε από τον ποιητή Φίλιππο Τομάζο Μαρινέττι και που διακηρύσσει: "Θέλουμε να τραγουδήσουμε τον έρωτα ως τον κίνδυνο, τη συνήθεια της ενέργειας και της τόλμης...Δηλώνουμε, ότι η λαμπρότητα του κόσμου πλουτίσθηκε με μία νέα ομορφιά: την ομορφιά της ταχύτητα...Ένα γρήγορο αυτοκίνητο είναι ωραιότερο από την άμαξα της Σαμοθράκης...Θέλουμε να υμνήσουμε τον πόλεμο-μοναδική υγεία του κόσμου-τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστροφική χειρονομία των αναρχικών, τις ωραίες ιδέες που σκοτώνουν και την περιφρόνηση της γυναίκας...Θέλουμε να κατεδαφίσουμε τα μουσεία καί τις βιβλιοθήκες, να πολεμήσουμε τον μοραλισμό, τον φεμινισμό κι όλες τις καιροσκοπικές και κερδοσκοπικές ανανδρίες". Πηγή: "Χρονικόν του 20ού αιώνα", τόμος ετών 1900-1989, σελίδα 129, εκδόσεις "ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΨΙΛΟΝ", Αθήνα 1.991μ.α.χ.χ., βασισθέν επί του πρωτοτύπου του Bodo Harenberg.). 20 Φεβρουαρίου 1.909μ.α.χ.χ.. wikipedia.org













A hundred and twenty years after his birth and 83 years 
after his suicide, literary rebel-cum-Communist Vladimir 
Mayakovsky remains one of modern Russia's most popular poets.
























Θέατρο: Ο κοριός - Το χαμάμ, Συγγραφέας: Mayakovsky Vladimir

«Το υλικό που επεξεργάστηκα και πέρασα στην κωμωδία αυτή, προέρχεται από ένα ολόκληρο βουνό στοιχείων για τους μικροαστούς. Αυτό το υλικό το μάζεψα απ' όλες τις μεριές, τον καιρό που δούλευα στον τύπο, στη δημοσιογραφία και κύρια στην "Κομσομόλσκαγια Πράβντα".» [Μαγιακόφσκι (1929)]

«Σαν ήμουν έτοιμος ν' αρχίσω τη δουλειά, με ρώτησε ο Μαγιακόφσκι: "Σας αρέσουν οι μπάντες των πυροσβεστών;" Τ' απάντησα πώς μ' αρέσουν μερικές φορές, αλλ' όχι πάντα. Και τότε μου 'πε, πως τ' αρέσει υπερβολικά η μουσική των πυροσβεστών και πώς πρέπει να προσπαθήσω να γράψω για τον "Κοριό" μουσική πολύ απλή, σαν εκείνη που παίζουν οι μπάντες των πυροσβεστών.» [Δ. Σοστάκοβιτς (1940)]

«Πρωτόφαντο φαινόμενο στο σοβιετικό δραματικό θέατρο». [Καλλιτεχνικό - Πολιτικό Συμβούλιο του θεάτρου Μέγερχολντ (1928)] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Κοριός είναι μια σατιρική βιτριολική κριτική στην εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας. Σε περιβάλλον που θυμίζει έργα του Κάφκα. Οι ήρωες του έργου κινούνται σαν μαριονέτες ενός συστήματος που καταπιέζει το άτομο, μη δίνοντάς του ταυτόχρονα το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστεί. Μέσα σε ατμόσφαιρα που δεν επιτρέπει στον πολίτη να ανασάνει, οι ήρωες του Παγιακόφσκυ αναζητούν απεγνωσμένα συγκινήσεις σε συναισθήματα όπως ο έρωτας και η φιλία, δεν τα βρίσκουν, και λυγίζουν κάτω από τον κρατικό ζυγό.













«MayaBuff. Ένα ντελίριο του Μαγιακόφσκι» Βασισμένο
στο έργο «Μυστήριο Μπουφφ» του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι.

Στο έργο που γράφτηκε για την πρώτη επέτειο της μπολσεβίκικης επανάστασης, ο κορυφαίος Σοβιετικός ποιητής, μέγας σατιρικός συγγραφέας και ευφυής θεατράνθρωπος Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, παρωδεί τη δομή του μεσαιωνικού κύκλου μυστηρίων κι εξηγεί τον τίτλο ως εξής:

Μυστήριο είναι ό,τι μεγάλο υπάρχει στην επανάσταση, μπουφφ ό,τι είναι σ’ αυτή γελοίο.

Όλα αυτά θα ακούγονταν πολύ παρωχημένα, αν ο Μαγιακόφσκι δεν είχε προνοήσει να «δώσει την άδεια» στους μελλοντικούς σκηνοθέτες να μη διστάσουν να κάνουν ό,τι θέλουν στο έργο του, ώστε να το μεταφέρουν στην εποχή τους!

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι ονειρευόταν ένα θέατρο που θα συνδύαζε το δραματικό στοιχείο με τον χορό και τον ρυθμικό λόγο. Ένα θέατρο αντιρρεαλιστικό, επαναστατικό, μαζικό, φουτουριστικό, στο οποίο χιλιάδες άνθρωποι κι εκατοντάδες αυτοκίνητα κι αεροπλάνα θα γέμιζαν μια γιγάντια σκηνή και θα αναπαριστούσαν για εκατομμύρια θεατές το ηρωικό έπος της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Το Μυστήριο Μπουφφ είναι η μικρογραφία αυτού του κοσμικού οράματος.












Εξωτερικοί σύνδεσμοι για παραπέρα μελέτη:

Δεν υπάρχουν σχόλια: