Ευχαριστώ με συγκίνηση και αλληλέγγυα αγάπη, την φίλη μου Ιφιγένεια Γεωργιάδου, για το ευφυές, υπέροχο, μοναδικό και συμπαντικά νοήματκό ποίημά της, αποδεικνύοντάς μου για άλλη μια φορά, την συμπαράστασή της σε ώρες που λόγια δεν χωρούν, παρά μόνο η καρδιακή της ποίηση, η φωτογραφία της και μαζί η μουσική της επιλογή, μπορεί να με συντροφεύσει. Ιφιγένεια, ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ♫ ✰
Διαβάζουμε το ποίημα και νομίζουμε ότι γράφτηκε χθες, κι ας έχουν περάσει κοντά 100 χρόνια. Ήταν μια νύχτα που κρατάει χρόνια τώρα και ποιος ξέρει πόσα ακόμα. Στην αρχή ακούγονταν μόνο κάτι ψίθυροι, αρκετά δυνατοί όμως, Τώρα ίσως όμως είναι αργά. Το λάθος το κάναμε την πρώτη φορά. Τότε ήταν που έπρεπε να τιναχτούμε, να αναρωτηθούμε, να θορυβηθούμε. Δεν το κάναμε. Ήταν πολύ γλυκός ο ύπνος και το όνειρο... Πιστέψαμε. Αργήσαμε...