Αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνουμε προς το τέλος. Στον Ελληνισμό όλα αρχίζουν από το τέλος. Είναι: εν αρχή το τέλος. Αυτό σημαίνει πρακτικά: εν αρχή ο θάνατος.
Από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει αγαπητοί αναγνώστες. Ο θεολόγος/εκπαιδευτικός και λαογράφος Θ. Ι. Ρηγινιώτης, είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και αρθρογράφους.
Ένα από τα δραματικότερα ερωτήματα που διατυπώνονται όλο και εντονότερα στην εποχή μας είναι, το κατά πόσον οι κανόνες και οι νόμοι περί δικαίου, νομιμότητας και ήθους, οι οποίοι καθορίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των πολιτών, μπορούν στα πλαίσια της κοινωνικής δομής που βιώνουμε, να αποτελέσουν το πλαίσιο λειτουργίας των πολιτικών, ως εκφραστών του κράτους και της πολιτείας.
«Ο Άγιος Κριστόφ πέρασε τον ποταμό. Όλη τη νύχτα βάδισε ενάντια στο ρεύμα. Σα βράχος, το κορμί του με τ' αθλητικά μέλη ξεπετιέται πάνω απ΄τα νερά. Στον αριστερό του ώμο κάθεται το Παιδί, αδύνατο και βαρύ.
Ενώ ετοίμαζα το αφιέρωμά μας στον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα (9 Οκτ 1967), αγαπητοί μου «αεναεπΑναστάτες», πληροφορούμαι ότι ο αγαπημένος Σκύλος των διαδηλώσεων του Συντάγματος Λουκάνικος, έφυγε από τον μάταιο ετούτο κόσμο των χημικών και των ξυλοδαρμών!
Ευχαριστώ με συγκίνηση και αλληλέγγυα αγάπη, την φίλη μου Ιφιγένεια Γεωργιάδου, για το ευφυές, υπέροχο, μοναδικό και συμπαντικά νοήματκό ποίημά της, αποδεικνύοντάς μου για άλλη μια φορά, την συμπαράστασή της σε ώρες που λόγια δεν χωρούν, παρά μόνο η καρδιακή της ποίηση, η φωτογραφία της και μαζί η μουσική της επιλογή, μπορεί να με συντροφεύσει. Ιφιγένεια, ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ♫ ✰
Mental calculation at primary school, 1895 by Nikolai Petrovich
Bogdanov-Belsky in the State Tretyakov Gallery, Moscow.
Από τον «δάσκαλο-γέφυρα» του Καζαντζάκη ως τον Χρίστο Τσολάκη: τι σημαίνει αληθινή παιδεία και ποια χαρακτηριστικά ξεχωρίζουν τον εκπαιδευτικό που εμπνέει, καλλιεργεί εμπιστοσύνη και προστατεύει την αξιοπρέπεια του μαθητή.
Άπλωσε τα χέρια Κατερίνα και χόρεψε το ζεϊμπέκικο,
έτσι να σε θυμόμαστε όλοι οι φίλοι, που έφυγες
πικραμένη από αυτόν τον βολεμένο κόσμο
και ταξίδεψες μακριά, αφήνοντας μια ευχή και ένα
παράπονο για όλους εμάς, να καρτερούμε μέρα νύχτα
ότι Θα' ρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα
όταν το όνειρο παραμένει ανεκπλήρωτο !
Ο πόνος και το άδικο χαράσσουν την μνήμη μας.
Ποιήτρια της Φυγής, του πόνου και της αγάπης
για τον συνάνθρωπο, που πηγάζει μέσα
από την συγκλονιστική ποίησή της.
Οι ακραίες και οι αδιέξοδες καταστάσεις είναι
που συγκινούν και ιδιαίτερα αυτές που είναι
πλησίον του θανάτου, διότι βιώνουν το ανέλπιδο
όπως Κ. Καρυωτάκης, Ν. Άσιμος, Κατερίνα Γώγου.
Η λογοτεχνία των περιθωριακών ανθρώπων είναι
εξαίρετη διότι πηγάζει μέσα από το ανεκπλήρωτο.
Απλώνοντας τα χέρια κι εμείς ικετευτικά στον ουρανό
να έχει αναπαυμένη την ψυχή της Κατερίνας μας...†
Σοφία Ντρέκου
Κατερίνα Γώγου, ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου και πολιτικοποιημένη ποιήτρια. Τα λόγια της είναι μαρτυρίες μιας εποχής, μιας πόλης, μιας προσωπικότητας. Κάθε στίχος της γροθιά στο κατεστημένο, χτύπημα στην εξουσία. Μίλησε για τη μοναξιά, την επανάσταση, την εσωτερική αγωνία, την απογοήτευση, όπως καμία άλλη. Η κραυγή ως ποίηση και η ποίηση ως κραυγή.
Θα' ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα, μάς είχε πει και η συγκλονιστική, βραβευμένη ηθοποιός και συγγραφέας Κατερίνα Γώγου. Έζησε στο προσκήνιο με τον κινηματογράφο αλλά και την ζωή των περιθωριακών όταν έπεφτε η αυλαία. Καλλιεργούσε την μοναξιά μέσα της, τραγική, οργισμένη φωνή και πανέμορφη μορφή, όπως χιλιάδες άνθρωποι που ζουν γύρω μας. Έγραφε για τους άστεγους, τους αναρχικούς, τη μοναξιά.
Είχε δρομολογήσει την πορεία της και εδώ είναι το κρίμα. Έπαιζε με τη ζωή άρα και με τον θάνατο. Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Σίγουρα. Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά πολλές οι επιλογές και τα ταλέντα της πάμπολλα. Δεν φτάνει μόνον ο όποιος στόχος, δεν είναι το ζητούμενο, δεν είναι αυτοσκοπός, ναι, μπορεί να γίνει καθαρτήριο, μπορεί να γίνει φάρος ανάσας και οδηγός, ώστε οι «φευγάτοι» μαζί με τον μίτο της Αριάδνης να βρουν το δρόμο του γυρισμού, να μην είναι βορά της εξάρτησης, να στέκονται απέναντι στην ζωή και να τους φοβάται.
Κατερίνα, και έτσι φάρος γίνεσαι. Εκείνο που μένει είναι η δική μας πίκρα και η παρηγοριά της ανάμνησης. Μέσα σ' αυτή την πολιτισμική κατάντια που βιώνουμε, μάς λείπεις.
Όσο περνούν τα χρόνια, αρχίζω να συνειδητοποιώ τούτο: όταν είσαι αληθινός, ή θα φύγεις νέος και θα περάσεις στη σφαίρα του μύθου, ή θα επιτρέψει ο Θεός να μείνεις εδώ κάτω τελευταίος, να παρακολουθείς όλους τους άλλους να φεύγουν πριν από σένα, ώσπου στο τέλος να απομείνεις ολομόναχος, για να φανεί αν έλεγες αλήθεια όταν έλεγες ότι Εκείνος ειναι ό,τι αγάπησες πιότερο στη ζωή σου, κι ότι από τότε που Τον γνώρισες και Τον αγάπησες δεν μένεις μόνος ποτέ.
Αφιερωμένη δημοσίευση στις μοναχικές μου ώρες στον δρόμο, σε παγκάκια και στα μονοπάτια της νοητικής περιπλάνησης. Όποιος δεν έχει τίποτα, μονάχα αυτός ξέρει το τίποτα. Καμιά κουβέντα από κανέναν άλλον... Μόνο η Κατερίνα που ήξερε καλά πως ποτέ δε σημαδεύουνε στο πόδια: Στο μυαλό είναι ο Στόχος το νου σου ε;
Την Κατερίνα την γνώρισα στο τέλος της εφηβείας μου και σημάδεψε με το λόγο της για πάντα. Μερικά από τ' αγαπημένα μου εδώ θα αφήσω, μνημόσυνο στην «ψυχούλα» της... την τόσο πονεμένη.
«Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ’ έναν ήλιο,
που καίγεται από μόνος του» Κ. Γώγου
Η Κατερίνα Γώγου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της. Με τους οργισμένους στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της.
Τα ποιήματά της εξέπεμπαν τη διαμαρτυρία και την αγανάκτησή της για τις τερατώδεις δυνατότητες του κοινωνικού μηχανισμού να καταστρέφει τον άνθρωπο και τη ζωή. Το ποιητικό έργο της «συναντιέται» με το σήμερα, με το «μαύρο», την κραυγή αγωνίας, τις σημερινές ανάγκες και οραματίζεται το μέλλον.
Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι «ποιητές» έκαναν δημόσιες σχέσεις.
Κι όμως το πρώτο βιβλίο της που εκδόθηκε με τον τίτλο «Τρία κλικ αριστερά» από τις Εκδόσεις «Καστανιώτη» στις 12 Μαΐου 1978, πούλησε περισσότερα από 40.000 αντίτυπα, αριθμός που, σύμφωνα με τους εκδότες, τότε πουλούσαν μόνο ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Γιάννης Ρίτσος.
Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες.
Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά πάνω απ’ όλα αληθινοί. Όσα χρόνια κι αν περάσουν η Γώγου θα παραμένει η ποιήτρια των νεότερων γενιών, αφού με τους νέους, κατά κύριο λόγο «συνομίλησε».
«Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή. Γράφω για να μην αυτοκτονήσω.» είχε πει...
…αλλά η Κατερίνα σε λίγους μήνες αυτοκτόνησε... αυτοθέλητα έβαλε τέλος στη ζωή της το 1993 στις 3 του Οκτώβρη με χάπια... και ήταν μόλις στα 53 της. Δεν είναι που δεν άντεξε τη ζωή. Είναι που η μοίρα των ποιητών τους θέλει να πεθαίνουν νέοι. Γιατί ο ποιητής έτσι είναι φτιαγμένος. Διαφορετικός από τους κοινούς θνητούς:
«Ο ποιητής δεν προετοιμάζει το θάνατό του με την σπατάλη της ζωής του, όπως συμβαίνει με τους πολλούς, αλλά πραγματοποιεί τη ζωή του με την σπατάλη του θανάτου του. Σαν τον μυθικό Ερυσίχθονα, τρέφεται με τις σάρκες του κι όταν σπαράξει και το τελευταίο κομμάτι τους, πεθαίνει. Ακριβώς την ώρα που ο θάνατος δεν βρίσκει τίποτα να του πάρει» (1979, Δημήτρης Λιαντίνης)
Έτσι έγινε και με την Κατερίνα μας. Την Κατερίνα που ήξερε καλά πως ποτέ δε σημαδεύουνε στο πόδια: «Στο μυαλό είναι ο Στόχος. το νου σου ε;» Και τέτοιος στόχος στάθηκε λόγος ζωής κι εκείνη.
Πρόσφερε στον εαυτό της μια οργισμένη κάθαρση. Χωρίς να είναι άοπλη. Κι ας έλεγε το αντίθετο. Ράγισε τη φωνή της. Έπρεπε να μείνει για να προλάβει. Γιατί οι ποιητές που δεν φεύγουν πάντα κάτι προλαβαίνουν. Είναι όμως κι άλλοι που με τη φυγή τους προλαβαίνουν περισσότερα. Ίσως ανήκει και σ’ αυτούς. Όμως το θάνατο και τα χάπια δεν της τα έδωσε ο εαυτός της αλλά ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τη ζωή των άλλων. Είχε η ίδια «Έρωτα θανάτου»;
Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού 'χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
Η οργή, το πάθος και παράλληλα η απέραντη ευαισθησία που εκπέμπει η φωνή της Κατερίνας στην απόδοση του ποιήματός της, φέρνει ρίγη.
Ελάχιστοι είναι οι δίσκοι LP (μαζί με το «Κύριε Των Δυνάμεων») που αγάπησα στην ζωή μου αγαπημένοι μου αναγνώστες. Ένας από αυτούς είναι το άλμπουμ «Στο Δρόμο» (1981) σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα (Α' Βραβείο Μουσικής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1980) και στίχους της Κατερίνας Γώγου.
Πολλές, μα πολλές ώρες σε χρόνια περασμένα, μου κράτησε συντροφιά τις μοναχικές μου ώρες στον δρόμο, σε παγκάκια και σε μονοπάτια νοητικής περιπλάνησης, για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή.
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω «ποιητής».
Μουσική: Κυριάκος Σφέτσας. Απαγγέλλει η Κατερίνα Γώγου
Ακούστε με σεβασμό αυτό το CD. Είναι λίγοι οι άνθρωποι
που βρίσκουν το νόημα της ζωής ματώνοντας τη δική τους.
Η Κατερίνα Γώγου διαβάζει ποιήματα από τα βιβλία της «Τρία κλικ Αριστερά» και «Ιδιώνυμο». Ο Κυριάκος Σφέτσας «έντυσε» τα ποιήματα με μιαν ατμόσφαιρα κινηματογραφική και ηθελημένα ουδέτερη ώστε να μην αποδραματίσει την ουσία του λόγου. Video: Katerina Gogou & Kyriakos Sfetsas «On The Road» 1981.
Track list: 01. Η ζωή μας είναι σουγιαδιές 02. Θέλω να κουβεντιάσω 03. Μοναξιά 04. Κανείς δε θα γλιτώσει 05. Πάει αυτό ήταν 06. Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι 07. Καμιά φορά 08. Πόσο νωρίς φεύγει το φως 09. Θα' ρθει καιρός
★ 10. «Παραγγελιά» 1980 ταινία του Παύλου Τάσσιου) (Τίτλοι) [Ποιος θα με πληροφορήσει] - Στέλιος Καζαντζίδης (μουσική: Απόστολος Καλδάρας, στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου) Μέρος της ταινίας βασίζεται σε ποιήματά της.
11. Θέλω να κουβεντιάσω 12. Τρελοκόριτσο (μουσική - στίχοι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης) - Αντιλαλούν οι φυλακές (μουσική - στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης) - Γιώργος Καμπουρίδης / Η ζωή μας είναι σουγιαδιές - Κατερίνα Γώγου 13. Η μοναξιά 14. Κανείς δε θα γλιτώσει 15. Καμιά φορά 16. Πάει αυτό ήταν (ορχηστρικό) 17. Θα 'ρθει καιρός
Το μυαλό μας, Κατερίνα. Αυτό είναι ο στόχος. Το θυμάμαι, σου λέω. Κοιμήσου, εσύ γλυκιά μου, ήσυχη. Οι φίλοι σου, τα μαύρα πουλιά, είναι πάντα εδώ. Στους λαιμούς τους βραχνάς και θηλιά που όλο σφίγγει. Κοιμήσου σου εσύ, αγαπημένη. Οι σόλες των αλήτικων παπουτσιών σου είναι στα πόδια μας και συνεχίζουν να σεργιανίζουν στις στέγες τους. Ώσπου να έρθει ο καιρός Κατερίνα, που θα γλείφουν τις σόλες σου.
Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και στις 3 Οκτωβρίου 1993 αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της, λαμβάνοντας υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ. Ήταν ο Άνθρωπος που μέσα από τους οργισμένους στίχους της, καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της.
Ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 5 ετών να παίζει σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, όπου την χαρακτήριζαν παιδί-θαύμα. Παρόλα αυτά, δεν πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια, ένεκα της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου.
Στην εφηβεία της, η Κατερίνα έμενε με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός απέναντι της, κατόπιν έμεινε με τη μητέρα της. Ο πατέρας της, πάντως, αν και αυστηρός, την υποστήριξε πραγματικά, στην επιθυμία της να ακολουθήσει την υποκριτική. Σπούδασε στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη, η οποία εθεωρείτο μια από τις καλύτερες της εποχής. Παράλληλα τελείωσε και τη σχολή χορού Πράτσικα Ζουρούδη και Βαρούτη.
Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φίλμς.
Η Κατερίνα Γώγου πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη - Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό». Οι περισσότερες ταινίες όπου συμμετείχε, ήταν παραγωγής Φίνος Φιλμ.
Ως ηθοποιός είναι γνωστή περισσότερο για δευτερεύοντες ρόλους, όπως στην ταινία «το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» ή το «Μια τρελή τρελή οικογένεια». Οι ρόλοι της συνήθως απεικόνιζαν αστείες και ανέμελες γυναίκες. Της έχει απονεμηθεί, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Βραβείο Α' Γυναικείου ρόλου, για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι».
Έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία μεγάλου μήκους, «Ο Άλλος» (1952) μια κωμωδία σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου.
Ποίηση
Ως ποιήτρια, από την άλλη, είναι γνωστή για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό τρόπο γραφής της, καθώς και τις αναρχικές της ιδέες. Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι οργή και επαναστατικότητα.
Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το «Τρία κλικ αριστερά» και βγήκε το 1978, το οποίο ξεπέρασε τις 40.000 αντίτυπα, που τότε πουλούσαν μόνο ο Οδ. Ελύτης και ο Γιάννης Ρίτσος.
Έβγαλε επίσης τα βιβλία «Ιδιώνυμο» (1980), «Το ξύλινο παλτό» (1982), «Απόντες» (1986),» Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών» (1988).
Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι' αυτό σπάνια θα δείτε να αναφέρονται σε αυτήν στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.
Ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην υποκριτική αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Τα ποιήματα της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό χαρακτήρα τους καθώς και τις αναρχικές ιδέες που πρόβαλε.
Η Κατερίνα Γώγου, κυριολεκτικά, έδωσε την ζωή της χτίζοντας πάνω σε ερείπια τον δικό μας κόσμο μπας και γίνει λίγο πιο όμορφος. Έγραφε για το παρόν, βλέποντας το δικό μας μέλλον.
Κατερίνα Γώγου - 25 ΜΑΪΟΥ
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα και θα βγω στους δρόμους όπως και χτες. Και δεν θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από τον πατέρα κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα -αυτά που μ' άφησαν- και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα ίσα ολόισα στη φωτιά και θα μπω όπως και χτες φωνάζοντας "φασίστες!!" στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες μ' ένα κόκκινο λάβαρο ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. Θ' ανοίξω την πόρτα και είναι -όχι πως φοβάμαι- μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα και πως εσύ πρέπει να μάθεις να μην κατεβαίνεις στο δρόμο χωρίς όπλα όπως εγώ -γιατί εγώ δεν πρόλαβα- γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ "έτσι" "αόριστα" σπασμένη σε κομματάκια από θάλασσα, χρόνια παιδικά και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ με τ΄ όνειρο της επανάστασης μες την απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται, μες την απέραντη μοναξιά των χάρτινων οδοφραγμάτων με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις! - Προβοκάτορας.
φώτο: η Κατερίνα Γώγου, το 1978, στην Πατησίων.
Φωτογραφία Διονύσης Πετρουτσόπουλος.
Είχε μια κόρη, την Μυρτώ (βλ. παρακάτω). Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμ.
Η Κατερίνα συνήθιζε να λέει στη μικρή της: «Έγραψα ένα βιβλίο, φύτεψα ένα δέντρο, έκανα ένα παιδί. Ο κύκλος μου έκλεισε».
Σπούδασε στην δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και στην σχολή χορού Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη. Πρωτοεμφανίστηκε με το θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη - Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό».
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ασχολήθηκε με την ποίηση, εγκαταλείποντας τον κινηματογράφο.
Πρωταγωνίστησε στις παρακάτω ταινίες που τις βλέπετε ολόκληρες:
Όστρια, Το τέλος του παιχνιδιού (1984) (Ανδρέα Θωμόπουλου), 1984, όπου συνεργάζεται και στο σενάριο. Παίρνει το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και μοιράζεται το Βραβείο Σεναρίου με τον Ανδρέα Θωμόπουλο.
• Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978 - Μεταφράστηκε στα Αγγλικά («Three clicks left») από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις «Night Horn Books» του San Francisco. (Night Horn Books, 495 Ellis Str., Box 1156, San Francisco, CA 94102) • Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980 • Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση Καστανιώτη1982 • Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986 • Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988 • Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση 1990, 2η έκδοση 2004
Μεταθανάτιες κυκλοφορίες
• Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 2002 • Νόστος (1990), Εκδόσεις Καστανιώτη, 2η έκδοση 2004 • Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε (ePUB), 2013 Επανέκδοση 2015 Εκδόσεις Καστανιώτη • Μου μοιάζει ο άνθρωπος με έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του, 2018 (υπό έκδοση)
Βιβλία για την Κατερίνα Γώγου
Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1η έκδοση 2007
«Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Αυτά τα παπούτσια ποτέ
δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ,
φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.»
Άτιτλο - Κατερίνα Γώγου (απόσπασμα)
Μία μικροκαμωμένη φυσιογνωμία
γεμάτη επανάσταση και αγωνία
απεγκλωβίστηκε από τα ''πρέπει'',
αφήνοντας μας παρακαταθήκη
ποιήματα βγαλμένα από την καρδιά της!
Η Μυρτώ μας πέθανε, η Μυρτώ μας πέθανε...
Μυρτώ Γώγου Τάσιου, 10 Οκτωβρίου 1967 - 18 Σεπτέμβρη 2015, ετών 48
«Εγώ φεύγω. Αφήνω πίσω μου προδότες τα πιστεύω μου.
Κουράστηκα, η καρδιά μου είναι κομμάτια, πρέπει να φύγω
αν θέλω να σώσω ό,τι καλύτερο μου έμεινε,
καθαρή φαντασία, καθαρή ψυχή. Εγώ φεύγω...»
Είχαν περάσει 24 ολόκληρα χρόνια από τότε που έμαθε για τον θάνατο της Κατερίνας, τότε που στο τηλέφωνο, της είπαν για την μάνα της το στενάχωρο μαντάτο.
Είχαν περάσει 24 ολόκληρα χρόνια από τότε που βγήκε αλαφιασμένη τρέχοντας στην Πατησίων φωνάζοντας: «Η Κατερίνα μου πέθανε, η Κατερίνα μου πέθανε».
Πως περνούν τα χρόνια αγάπες μου και έφυγε κι η Μυρτώ, χάθηκε κάπου στο Μενίδι τον Σεπτέμβρη του 2015 σκορπώντας την λύπη σε όλους μας και κυρίως τον Φραντζέσκο που την λάτρεψε εκεί στην Ιταλία.
Τι τό 'θελες το ταξίδι αυτό Μυρτώ στην Ελλάδα, καλά δεν ήσουν εκεί στο Ουτζέντο;
«Η Μυρτώ μας πέθανε, η Μυρτώ μας πέθανε...» η Αλίκη δεν μένει πια εδώ αλλά κοίτα Θάνατε πως την κρατάμε ζωντανή την φίλη μας, το παιδί μας, γιατί ακόμα εκείνη την σκοτεινή φωτογραφία με την Κατερίνα την φυλάμε στο μέρος της καρδιάς!
Και κάθε στιγμή η μνήμη, τις Ανασταίνει, αυτές και κάθε αγαπημένο/νη μας!.....
Καληνύχτα Μυρτώ, φιλιά στον μπαμπά σου τον Παύλο και την μαμά(όλων μας) Κατερίνα.....
Η Μυρτώ Τάσιου, κόρη της ποιήτριας Κατερίνας Γώγου και
του ευφυή σκηνοθέτη Παύλου Τάσσιου, δε μένει πια εδώ.
«Κάθε φορά που μιλάω για σένα δάκρυα ποτάμια·
είσαι η ψυχή κι η βροχή ψυχούλα μου». Μυρτώ Τάσιου
Η Μυρτώ Τάσιου, κόρη της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου, βρέθηκε νεκρή σε ηλικία 48 ετών. Βρισκόταν σε ταξίδι στην Αθήνα, ύστερα από πολλά χρόνια διαμονής στο Ουτζέντο της Ιταλίας. Ο θάνατος της οφείλεται σε καρδιακό επεισόδιο. Ανακοίνωση του θανάτου της από τις Εκδόσεις Καστανιώτη 18 Σεπτεμβρίου 2015.
Κατά δήλωση της ίδιας έδινε μάχη με τα ναρκωτικά. Η ίδια σε συνέντευξή της στον Γιάννη Χατζηγεωργίου δήλωνε: «Α, δεν μου είναι δύσκολο να γελάσω ή να πάρω χαρά. Χαρούμενη με κάνει μία ωραία κουβέντα ή μία παρατήρηση με χιούμορ, μία μέρα με ήλιο κι εγώ να ζωγραφίζω. Η δουλειά μου είναι αγιογράφος. Αυτό κάνω εδώ στο Λέτσε όπου μένω, κοντά στο Πρίντεζι.»
Η Μυρτώ για την Μυρτώ, όπως συστηνόταν στο βιογραφικό της που συνόδευε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ»
Το βιογραφικό της όπως το είχε γράψει εκείνη:
«Γεννήθηκα στις 10 Οκτωβρίου 1967. Μητέρα μου είναι η Κατερίνα Γώγου, ηθοποιός και ποιήτρια. Πατέρας μου είναι ο Παύλος Τάσιος, σκηνοθέτης. Και οι δύο πέθαναν νέοι.
Όταν ήμουν μικρή, πήγα στη Σχολή Μοντεσόρι και μετά έβγαλα μια καλών τεχνών, γιατί είχα πάθος για τη ζωγραφική. Μετά ειδικεύτηκα στη βυζαντινή τέχνη. Άρχισα να δουλεύω με τον Μιχάλη Αγγελιδάκη.
Στο μεταξύ έκανε μπαμ η επιτυχία της Κατερίνας. Δυστυχώς έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Άρχισε να πίνει και να αυτοκαταστρέφεται με όλους τους τρόπους. Ένιωθα ενοχές που δεν μπορούσα να τη βοηθήσω και μπλέχτηκα κι εγώ μέσα.
Ο πατέρας μου με παρακολουθούσε διακριτικά. Μου έκανε την πρόταση να πάω στην κοινότητα Saman στο Παλέρμο κι εγώ δέχτηκα.
Ένα χρόνο μετά το θάνατο της Κατερίνας άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Ξανάρχισα να ζωγραφίζω και να γράφω. Έβλεπα το μέλλον μου με διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αναμνήσεις έγιναν πεταλούδες, πέρασαν. Είκοσι χρόνια πέταξαν. Το μόνο που ζητάω είναι να ζήσω ελεύθερη χρωματιστά».
Η Μυρτώ Τάσιου δε μένει πια εδώ
Θυμόμαστε την πρώτη ποιητική της συλλογή µε τίτλο: «Η Αλίκη δε µένει πια εδώ» που ήταν χαρισμένη σε «όποιον αγωνίζεται ακόμα».
Μυρτώ Τάσιου, «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ»
Χαρισμένο σε όποιον αγωνίζεται ακόμα. Έτσι χαρακτηρίζει η Μυρτώ Τάσιου, κόρη της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου, το βιβλίο της με ποιήματα που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδ. Καστανιώτη).
Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος Η Αλίκη δε μένει πια εδώ, αφού, όπως η ίδια εξηγεί στο οπισθόφυλλο, «η Αλίκη είναι η ψυχή μου που θέλει να ξεφύγει απ’ την κόλαση φυλακισμένη 20 χρόνια τώρα». Κόλαση όχι με τη μεταφυσική έννοια, αλλά με την οδυνηρά υλική.
Έντονο το βιωματικό στοιχείο και στα 30 σύντομα ποιήματα του βιβλίου, όμως αυτό δεν τα καθιστά λιγότερο «ποιήματα». Από μια άποψη είναι μικρά, βιογραφικά σημειώματα: χρωματιστά, μελωδικά και, πολύ συχνά, ποτισμένα με δάκρυα. Η Μυρτώ Τάσιου δεν κρύβει ποια είναι, ποια ήταν η μάνα της. («Μα δεν κατάφερα να σε τραβήξω απ’ τις λάσπες/ έπεσα κι εγώ μέσα»). Και τώρα αφηγείται το πώς πάλεψε, πώς ξέφυγε και τώρα ζει «καθαρή». Με έναν τρόπο «γυρίζει απ’ τη νύχτα» όπως ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής.
Τα ποιήματα αυτά αξίζουν να διαβαστούν όχι μόνο από όσους έχουν εμπειρίες σχετικές είτε με την εξάρτηση είτε με την απώλεια ή αγάπησαν τα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου.
Όσο και αν αυτό μοιάζει κλισέ, αυτά τα λιγοστά λόγια είναι μια κατάφαση στη ζωή, στην αγάπη, στην αλήθεια.
Ο πολύχρονος αγώνας της ποιήτριας για την απεξάρτηση δεν είναι μια ειδική περίπτωση, αλλά συμπυκνώνει την περιπέτεια του ανθρώπου που αναζητά την αξιοπρέπεια, την αλήθεια και την ελευθερία.
Τα ποιήματα αυτά είναι ταυτόχρονα ένα άνθινο στεφάνι στη μητέρα: και σίγουρα η Κατερίνα Γώγου αξίζει ένα τέτοιο στεφάνι και μάλιστα πλεγμένο από χέρια τόσο αγαπημένα: «Αν ζούσα χίλιες ζωές, χίλιες φορές/ εκείνη θα διάλεγα για μάνα».
Κι εμείς πρέπει να σταθούμε λίγο παράμερα, αλαφροπάτητοι και σιωπηροί, να αφήσουμε τη Μυρτώ να μιλήσει, να μην πνίξουμε το τραγούδι της με αυτάρεσκες φιλολογικές και πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις.
«Φοράω ακόμα κόκκινο φουλάρι
με τη φιλοδοξία πως η δικιά μου γενιά
θα ’χε ακόμα τα κότσια ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Η επανάσταση είναι αυτή που καθρεφτίζεται
στα μάτια σου όπου κι αν είσαι, όπου κι αν είμαι».
Μυρτώ Τάσιου:5 ποιήματα για τη μάνα της. Έτσι μιλούσε στην ποίησή της για την Κατερίνα Γώγου η Μυρτώ Τάσιου. Δεν έπαψε ποτέ να την αναζητά. «Σ’ αγάπησα – ο Θεός το ξέρει πόσο», έγραφε σπαρακτικά και απεγνωσμένα.
Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ
Κι εκείνη όλη της τη ζωή πέρασε
ελπίζοντας πως θα αλλάξουν τα πράγματα·
το θυμάμαι, Κατερίνα ήσουν εσύ
που περίμενες ώρες ατελείωτες
ένα σημάδι πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Σου γράφω γιατί έμεινες μόνη σου με τα φαντάσματα
εγώ δεν μπόρεσα, πήγα σε άλλη γη
που το πάθος για τη ζωή γίνεται ένα με τη μουσική
και οι πληγές μένουν ένα ενθύμιο
στον μπουφέ με τις φωτογραφίες
των συγγενών που πέθαναν.
Κάθε φορά που μιλάω για σένα δάκρυα ποτάμια·
είσαι η ψυχή κι η βροχή ψυχούλα μου.
Είμαι έτοιμη
Πες μου με ποιον είσαι.
Ποιο είναι το μυστικό.
Δεν θέλω καραμέλες.
Έμαθα να χάνω.
Οι λέξεις πονάνε.
Κάθε σιωπή μιλάει για ένα όνειρο.
Όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω
είσαι παντού.
Σ’ ακούω που σφυρίζεις το αγαπημένο σου
τραγούδι.
Είμαι έτοιμη. Φεύγω.
Πάω στον Ινδικό Που κάνει ζέστη όλο το χρόνο.
Οι ενοχές πνίγονται στ’ αλμυρό νερό και χάνονται.
Οι θύμησες φωτογραφίες μιας ζωής ξεχασμένες.
Εγώ φεύγω. Αφήνω πίσω μου
προδότες τα πιστεύω μου.
Κουράστηκα, η καρδιά μου είναι κομματάκια
πρέπει να φύγω
αν θέλω να σώσω ό,τι καλύτερο μου έμεινε,
καθαρή φαντασία, καθαρή ψυχή. Εγώ φεύγω.
Απόσπασμα από το ποίημα της Μυρτώ Τάσιου, «Είμαι έτοιμη», από την ποθητική συλλογή «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ».
Η Κατερίνα συνήθιζε να λέει στη μικρή της: «Έγραψα ένα βιβλίο, φύτεψα ένα δέντρο, έκανα ένα παιδί. Ο κύκλος μου έκλεισε».
Τίναξε το μαύρο σεντόνι από πάνω σου Κατερίνα
Αγάπες μου Στο μυαλό ήταν ο στόχος και τον βρήκανε. Τίναξε το μαύρο σεντόνι από πάνω σου Κατερίνα. Πάρε το λευκό εκείνο που σου άρεσε φτιαγμένο απ' το χαμόγελο του κοριτσιού και σκέπασε την Μυρτώ Κρυώνει...
Σβήσε το κερί που λιώνει, δεν θα βρείς εκεί το φώς σου Σταμάτα να λοξοπερπατάς σε δρόμους που σε βγάζουν στον θάνατο Βρές το βήμα σου,δεν βλέπεις για το «πού τραβάς»; Πώς θα σώσεις έτσι την Μυρτώ; Πώς θά 'βρεις μέσα στην «παραμύθα» και στο «πικρό ποτήρι» γλυτωμό; Κόψε με την πρέζα, τα χάπια και το αλκοόλ γιατί δεν τα σηκώνεις ψυχή μου. Δεν είναι για σένα, δεν είναι για καμία μάνα και κόρη. Δεν είναι σύντροφοι οι «πλασιέ» που σε «κερνούν» ή σου «πουλάνε» παρά το ότι σε βλέπουν με το ένα πόδι στον τάφο. Τί σόι «επανάσταση» και «αναρχία» είναι τούτη η παράσταση που παίζεις. Χωρίς ύπνο, χωρίς νερό, χωρίς ανάσα. Δεν είσαι κανενός η «αγία», καμιάς πλατείας η ποιήτρια. Πώς σου φορτώσανε τέτοιο βάρος ενώ εσύ καν της Μυρτώς τα χέρια δεν μπορούσες να σηκώσεις. Το ξέρω πως δεν φταις. Δεν είχες δυνάμεις πια να σώσεις εκείνη και να σωθείς μαζί κι εσύ.
Όμως, μην μου κρύβεσαι Κατερίνα Είναι πολλές σαν και εσένα εδώ ακόμα «ζωντανές» την Μυρτώ να ψάχνουν «Πάνω-κάτω στην Πατησίων» Θα χαθούν σαν και εσάς αν δεν τους μιλήσετε πρώτα εσείς που πέσατε θύματα της (αυτο)καταστροφής Πώς η ζωή δεν είναι σινεμά Δεν έχει ατέλειωτες «κόπιες», μόνιμα στέκια και αιώνιες προβολές Και κυρίως δεν είναι Ένα καράβι που μένει για πάντα στο λιμάνι «α...α…α...αταξίδευτο» Φώναξε από εκεί που είσαι Κατερίνα δυνατά Γίνε φωτιά και λάβα και ρίξε μέσα όλα σου τα βιβλία Απότυχαν αυτά κι εμείς στο «μάθημα της ιστορίας» Βρες τον εαυτό σου (έτσι όπως σε πρωτογνώρισα) και μάζεψε ξανά την Μυρτώ στο σπίτι Δεν θα αντέξει έξω για πολύ Έξω λύκοι ανθρωπόμορφοι αλυχτάνε Σας αγαπώ και τις δύο... Μού λείπετε
(Δεν ξέρω αν μάτια μου θα την αλλάξουμε την ζωή, όπως έγραφες... Αυτό που μού έμεινε είναι να μην αλλάξουμε εμείς και κυρίως (πάλι όπως έγραφες) να μείνουμε Άνθρωποι...)
• Εν Αρχή ην ο Πόνος, Αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου, στην κραυγή πόνου, που έγινε ποίηση, Σοφία Ντρέκου, για την Αέναη επΑνάσταση. www.sophia-ntrekou.gr • Βιογραφία - Φιλμογραφία - Θέατρο - Cine.gr
• Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1η έκδοση 2007 • Ο ποιητής δεν προετοιμάζει το θάνατό του » Χάσμα σεισμού του Δημήτριου Λιαντίνη. Πρόκειται για προκηρυγμένο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών με θέμα «Οι φιλοσοφικές ιδέες στο έργο του Διονύσιου Σολωμού» το 1978. Εκδόθηκε το 1989. • Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Εκδόσεις «Καστανιώτη» «Τρία κλικ αριστερά» 12 Μαΐου 1978 • Η Μυρτώ Τάσιου δε μένει πια εδώ » https://mao.gr/mirtotasiourip • 5 ποιήματα για τη μάνα της. www.andro.gr/empneusi
• Παναγιώτης (Κάιν) Παπαδόπουλος, Τρία κλικ αριστερά, αρκετά χρόνια μετά... • Το οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο) από YouTube, εταιρεία Google.
Το ντοκιμαντέρ «Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου» (2012) το οποίο εστιάζει στη ζωή της ηθοποιού Κατερίνας Γώγου, απέσπασε το βραβεία σκηνοθεσίας (στον Αντώνη Μποσκοΐτη) και το βραβείο καλύτερης μουσικής (στον Κωνσταντίνο Τσιώλη) στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας 2013.
Η Κατερίνα Γώγου έζησε σαν τη φλόγα του κεριού που τρεμοπαίζει, έγραψε τα οριακά της ποιήματα, πόνεσε για τους ανθρώπους γύρω της και στο τέλος έκανε μια ροκ εν ρολ βουτιά στο θάνατο ως Ιδανική Αυτόχειρας
Aπόσπασμα από το αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου, στην εκπομπή «Made in Greece», το 1993 ΑΝΤ1. Μιλούν η κόρη της Μυρτώ Τάσσιου, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Γιώργος Σκούρτης, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, η Αφροδίτη Μάνου, η Όλια Λαζαρίδου, ο Θανάσης Καστανιώτης, ο Αλέκος Τζανετάκος, η Μάρθα Καραγιάννη, η Ελένη Ροδά, ο Ρήγας Αξελός, ο Γιάννης Φελέκης κα Ανάμεσα στους ρεπόρτερς της εκπομπής ο Βασίλης Μπουζιώτης, η Γιάννα Δημητριάδου, Αργυρώ Μποζώνη κ.α.
Βίντεο: Excerpt from the movie "Special request" (Παραγγελιά) released in 1980 with Katerina Gogou reciting her poem.Video Katerina Gogou - It is all gone. That was it. (Πάει. Αυτό ήταν.)
Η παραγγελιά - Κατερίνα Γώγου: Νίκος Κοεμτζής - Η παραγγελιά και το «μακρύ ζεϊμπέκικο» του θανάτου. Η «Παραγγελιά» είναι ένα παλιό ελληνικό έθιμο. Όταν κάποιος σε ένα πανηγύρι ή σε ένα νυχτερινό κέντρο πληρώσει την ορχήστρα να παίξει μια ιδιαίτερη επιθυμία του, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χορέψει εκτός από αυτόν που έκανε την παραγγελιά. Η ταινία βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός. Το 1973 σε ένα νυχτερινό κέντρο, ο Νίκος Κοεμτζής, με τη βοήθεια του αδελφού του, έσφαξε τρεις αστυνομικούς για μια παραγγελιά.
Ο εξαιρετικός σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Παύλος Τάσσιος (1 Απριλίου 1942- 2 Οκτωβρίου 2011) δίνει τη δική του ερμηνεία για αυτό το γεγονός, αποδεικνύοντας ότι η πράξη του δεν ήταν τίποτα άλλο, από μια απελπισμένη αντίδραση κατά του συστήματος που τον καταπίεζε και στόχευε στην τελική του εξόντωση.
Το νυχτερινό κέντρο όπου έγινε η σφαγή, έμοιαζε με νεκροταφείο όπου οι ελπίδες των απελπισμένων Ελλήνων είναι θαμμένες. Σκηνές που θυμίζουν αρχαία τραγωδία τονίζουν την μοίρα ενός έθνους που χαραμίζεται σε φονικούς τσακωμούς, παραγγελιές μέσα σε νυχτερινά κέντρα γεμάτα χαφιέδες, ιερόδουλες, νταβατζήδες και σκληρούς «άντρες».
Αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου του διαδικτυακού ρ/σ στην Κατερίνα Γώγου που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1940 (Ηχητικό). Η οργή που την πλημμύριζε για την σαπίλα του κατεστημένου, και ο ασυμβίβαστος καταγγελτικός λόγος είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα των γραπτών της κειμένων.
Έζησε τα τελευταία χρόνια της μέσα στην απομόνωση και στα ναρκωτικά. Γιατί κάποια ανοιχτά μυαλά δε βολεύονται με τις πλάνες των απλών ανθρώπων, χρειάζονται πιο δραστικές ουσίες για να νανουριστούν. Η Κατερίνα βάδισε στα χνάρια του Άσιμου, ακολούθησε κι ο Παυλάκης. Στις 3 Οκτώβρη του 1991 έδωσε τέλος στην ζωή της με χάπια και αλκοόλ.
Η Γώγου όπως κι ο Σιδηρόπουλος δεν ήταν «μπροστά» από την εποχή τους όπως λέγεται πολλές φορές για να τους ξορκίσουν. Ήταν η συνείδηση της εποχής τους στην πιο καθαρή κι ανθρώπινη μορφή της ίσως. Λιγότερο πολιτικοποιημένοι από τον Άσιμο αλλά και πιο «μοντέρνοι» από τους άλλους ιδανικούς αυτόχειρες ποιητές όπως ο Λαπαθιώτης, ο Καρυωτάκης, η Πολυδούρη επέλεξαν μια αργή αυτοκτονία παιδί της εποχής τους, μιας εποχής που οι κρατούντες ακόμα και στην αυτοκτονία έχουν πετύχει έναν καταναλωτικό δημοκρατικό πλουραλισμό. Όχι θηλιές που κρέμονται από τα ταβάνια, πτώματα που τα ξερνάει η θάλασσα. Μια αυτοκτονία, σήμερα, μπορεί να μοιάζει με ένα βεγγαλικό που σκάει μέσα στο σκοτάδι ή με ένα άστρο που σβήνει σιγά σιγά.
Στο ηχητικό που παραθέτουμε είναι το αφιέρωμα που παρουσιάστηκε στον διαδικτυακό μας σταθμό αφιερωμένο στην προσωπική διαδρομή και το καλλιτεχνικό έργο της Κατερίνας Γώγου. Το επιμελήθηκε και το παρουσιάζει ο σύντροφος Φώτης Γ.
Ο Κώστας Γώγος, μιλάει για την αδελφή του, Κατερίνα Γώγου, σε μια αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε το 2017, στην εκπομπή Τρένο Φάντασμα με τον Φάνη Κρίγκο στο Κανάλι 6.
• Sophia Drekou: Πώς αγγίζει σήμερα το ποίημα της Κατερίνας Γώγου «Καμιά φορά… στο μυαλό είναι ο στόχος»; Πιστεύετε ότι οι στίχοι της εξακολουθούν να περιγράφουν τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα;
• Ιφιγένεια Γεωργιάδου: Sophia ομορφιά μου !!! της ψυχής σου η φωνή στην τρυφερή ευαισθησία της Κατερίνας ...αναζήτησε την ελευθερία ... από fake news και αναισχυντία...
• Sophia Drekou: Ιφιγενειούλα μου αγαπημένη, η αείμνηστη Κατερίνα, έψαξε την αλήθεια εκεί που πονούσε πιο πολύ· μέσα στη διάψευση, μέσα στα ψέματα μιας κοινωνίας που δεν άντεχε τη φωνή της. Κι όμως, οι στίχοι της έσπασαν τα ψεύδη, αποκάλυψαν τη γύμνια των «ειδήσεων» και έμειναν αθάνατοι. Η δική σου φωνή, σαν ανάσα ποίησης, αγγίζει το ίδιο νήμα· την ελευθερία που ανθίζει πάντα εκεί όπου δεν μπορούν να φυλακίσουν την ψυχή.
οι επινοήσεις συναντούν τις νέες ιδέες της διάπλασης... της ανάπλασης και της διαμόρφωσης ενός νέου χώρου... ικανού να εντοπίσει ... να προσαρτήσει και να απαλείψει τις τραγικές αντινομίες και αντιφάσεις του παλαιού ... ενοποιώντας δυναμικά και κυρίαρχα τις αντιθέσεις σε ένα νέο πλαίσιο ισορροπιών της διαφορετικότητας.... αναπτύσσομαι.... γίνομαι λίγο καλύτερος για τον επόμενο και στηρίζομαι σε αυτόν...
Ιφιγένεια Φ. Γεωργιάδου
• Sophia Drekou: Ιφιγένεια, κάθε σου λέξη σαν να υφαίνει ένα νέο τοπίο· εκεί όπου οι παλιές αντιφάσεις λιώνουν και μεταμορφώνονται σε στήριγμα για τον επόμενο. Η μελέτη σου ανοίγει δρόμο για έναν χώρο όπου η διαφορά δεν είναι απειλή αλλά γέφυρα· μια αλήθεια που μας χωρά όλους, όπως η ποίηση που δεν κλείνει ποτέ τον εαυτό της. Νιώθω πως έτσι, μαζί, μπορούμε να σταθούμε λίγο πιο κοντά στο φως που περιμένει να γεννηθεί μέσα από τις αντιθέσεις.
• Ιφιγένεια Γεωργιάδου: Sophia Εγκληματικό οικοσύστημα...βαρύς χαρακτηρισμός ...και εμείς πιστέψαμε παλέψαμε ματώσαμε για ένα καλύτερο κόσμο... H συνέντευξη Τύπου της Λάουρα Κοβέσι https://www.youtube.com/watch?v=blYhOSqK0Xk
• Sophia Drekou: Ιφιγένεια, αγγίζεις τον πιο σκληρό πυρήνα: τον αγώνα, την απογοήτευση, το αίμα που δόθηκε για έναν καλύτερο κόσμο. Κι ο λόγος σου συνδέεται με το σήμερα, με τη φωνή της Κοβέσι. Πόσο αληθινά το είπες· «εγκληματικό οικοσύστημα»… Κι όμως, ακόμα και μέσα σε αυτό, οι λέξεις μας, οι πληγές μας, οι αγώνες μας μένουν μαρτυρία. Ματώσαμε, ναι, αλλά δεν ήταν μάταιο· γιατί κάθε φωνή αντίστασης γράφει μια ρωγμή στο τσιμέντο της εξουσίας. Η Κοβέσι θυμίζει πως η αλήθεια μπορεί ακόμη να σταθεί όρθια κι ας την πολεμούν παντού. Κι ίσως τελικά, η ποίηση είναι μια μορφή αντίστασης που δεν αφήνει τον κόσμο να συνηθίσει το έγκλημα.
Η τελειότητα πονά ανασύρει μνήμες περιστασιακά επιφέρει θλίψεις αναμιγνύει επιθυμίες οριακά συνεισφέρει όνειρα επικά ενσωματώνει κινήσεις ενεργά ανέρχεται θεϊκά σε ύψη απεμπλοκής της θνησιγόνας βαρυτικής επιβολής.
Ιφιγένεια Φ. Γεωργιάδου
'Castor et Pollux: Tristes apprêts' by Jeanine De Bique, Teodor Currentzis & Utopia https://www.youtube.com/watch?v=JCtAL2LJ3fQ...
• Sophia Drekou: ιφιγένεια, σαν να υψώνεις τη Γώγου έξω από τη βαρύτητα, σε εκείνο το σημείο που μόνο η ποίηση αντέχει. Η τελειότητα της Κατερίνας ήταν ακριβώς αυτό: μια πληγή που μιλούσε με φως. Στα ύψη που γράφεις, εκεί όπου η βαρύτητα παύει, νιώθω πως ταξιδεύει ακόμη η φωνή της∙ άλλοτε σαν κραυγή, άλλοτε σαν ψίθυρος, πάντα όμως αληθινή. Μνήμη όχι σαν θλίψη, αλλά σαν δύναμη· γιατί κάθε στίχος της ανοίγει δρόμους απελευθέρωσης. Και μέσα από τη καταπληκτική μουσική με την Τζανίν ντε Μπικ (Castor et Pollux: Tristes apprêts' by Jeanine De Bique, Teodor Currentzis & Utopia), το πένθος γίνεται μυσταγωγία∙ η ψυχή συναντά το άχρονο. Σ' ευχαριστώ.
ιφιγένεια γεωργιάδου: No stars above, but everything shines https://www.youtube.com/watch?v=HWwlXEbdbLI
• Sophia Drekou: Πώς αγγίζει σήμερα το ποίημα της Κατερίνας Γώγου «Καμιά φορά… στο μυαλό είναι ο στόχος»; Πιστεύετε ότι οι στίχοι της εξακολουθούν να περιγράφουν τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα;
• Ευθαλία Θάλια δύο: Η ποίησή της δεν ήταν μόνο σκέψεις και εικόνες, ήταν φιλοσοφία ζωής. Κρίμα που έδωσε τέλος στην ζωή της. Ο Θεός να την συγχωρέσει.
• Sophia Drekou: Ευθαλία μου, η ποίηση της Κατερίνας ήταν όντως μια φιλοσοφία ζωής... ποτισμένη με πόνο, αλήθεια και δίψα για ελευθερία. Ίσως ο Θεός να συγχώρεσε προ πολλού, εκείνη που δεν άντεξε την ασχήμια του κόσμου, γιατί ο πόνος της δεν ήταν εγωισμός αλλά κραυγή δικαιοσύνης. Κι έτσι, μέσα από τα λόγια της, εξακολουθεί να μιλά για όλους τους πληγωμένους που δεν σταμάτησαν να ελπίζουν.
• Ευθαλία Θάλια δύο: Sophia Drekou, ίσως και μακάρι γιατί ήταν ψυχούλα, όμως όχι παράδειγμα. Σήμερα η ζωή είναι απείρως χειρότερη αλλά μάλλον για να αντέχουμε είμαστε δυνατοί ή αδιάφοροι, ποιος ξέρει; Η Κατερίνα δεν άντεξε. Τι ήταν αυτό που την ώθησε στην αυτοχειρία δεν θα το μάθουμε ποτέ. Μακάρι να μην το είχε κάνει. Τώρα θα ήταν πιο χρήσιμη από τότε.
• Sophia Drekou: Θάλια, η Κατερίνα δεν ήταν «παράδειγμα» με την έννοια του υποδείγματος. Ήταν όμως παράδειγμα στοχασμού και διαμαρτυρίας... γιατί αυτό που μας άφησε σαν κληρονομιά, το άφησε σαν μαρτυρία... για να θυμόμαστε πως ακόμη και οι πιο φωτεινοί άνθρωποι έχουν σκοτάδια που δεν φαίνονται.
Ήταν μια ψυχή που δεν άντεξε την ασχήμια γύρω της. Ναι... σήμερα, μέσα από τα γραπτά της, να είναι πιο χρήσιμη από ποτέ, γιατί δείχνει πώς να μη χάνουμε την ψυχή μας ακόμη κι όταν όλα γύρω μας προσπαθούν να την αιχμαλωτίσουν.
• Maria Samara: Χρόνια τώρα είναι μέσα στην καρδιά μου Ας είναι εύχομαι αναπαυμένη εκεί που βρίσκεται. Αιωνία η μνήμη της
• Sophia Drekou: Maria Samara, η Κατερίνα δεν έφυγε ποτέ απ’ τις καρδιές όσων ένιωσαν τη φωνή της. Ας υπάρχει ανάπαυση για τέτοιες ψυχές, είναι μέσα σε κάθε στίχο που ξυπνά συνειδήσεις, μέσα σε κάθε δάκρυ που γίνεται φως. Αιωνία να είναι η μνήμη της 𓆩♱𓆪 κι αληθινή, όπως η ίδια υπήρξε.
Karolina Palaiologou: Ἐκτός ἀπό ἀντισυμβατική καί ἀντι-κατεστημένη ἡ ποίησή της, ἔχει και προφητικά στοιχεῖα !!! Πολύ προσεγμένο τό ἀφιέρωμά σου, ὅπως πάντα ἄλλωστε, Σοφία μου !!!! 4 Οκτωβρίου 2014
Σοφία Ντρέκου: Θα το επεκτείνω... το βιάστηκα λίγο για να προλάβω πριν περάσει 3 Οκτωβρίου. Ευχαριστώ πολύ καλοί μου φίλοι 4 Οκτωβρίου 2014
Maria Ioannidou Ioannidou: ΕΙΣΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ...ΜΟΝΑΔΙΚΗ....ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΑΝΕΛΑΔΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΣΟΦΙΑ ...ΠΟΥ ΤΑ ΘΥΜΑΣΑΙ..ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΑ...ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΕΝΝΟΩ...ΑΘΗΝΑ 89-90..ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ...ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ 4 Οκτωβρίου 2014
Nicholas Michaloliakos Ν.Ι.Μιχαλολιάκος: Συγκλονιστικό ! Σε ευχαριστοῦμε Σοφούλα ! πάντα η αλήθεια και η αυθεντικότητα μᾶς ζωογονοῦν. Μας βγάζουν από την λήθη τοῦ χρεους μας και μας αφυπνίζουν ευεργετικά... 4 Οκτωβρίου 2014
Σοφία Ντρέκου: Nicholas μου, είσαι μοναδικός και καταπληκτικός. Αφού ήρθες και σε αυτή την ανάρτηση, υποκλίνομαι στο ευρύ πνεύμα σου και στην γενναιόδωρη καρδιά σου. Σ' ευχαριστώ. 4 Οκτωβρίου 2014 ·
Nicholas Michaloliakos Ν.Ι.Μιχαλολιάκος Αντί απαντήσεως θα εκφραστῶ με το σχολιο της Ιωαννίδου Μαριαμ .. ῞Τι θα κάναμε χωρίς Σοφία ; ...῞ Ας την εκμεταλλευτοῦμε ὃσο μποροῦμε !
ιφιγένεια γεωργιάδου: Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά... τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος>>> Sophia και όσο παραμένεις κοντά στις ανθρώπινες αγάπες η ζωή σου χαμογελά χωρίς νέες αυταπάτες... 4 χρόνια
Pan Kartsonakis: Υπήρξε εποχή που οι ποιητικές της συλλογές πουλιόντουσαν στα καροτσάκια (οπότε ποτέ δε θα μάθουμε πόσα βιβλία πούλησε) όπως και του Λουντέμη τα βιβλία. 3 Οκτωβρίου 2015
Aggelos Aslanidis: Άπλωσε τα χέρια Κατερίνα και χόρεψε το ζεϊμπέκικο, έτσι να σε θυμόμαστε όλοι φίλοι, σαν αδελφούλα που έφυγες πικραμένη από αυτό τον μάταιο κόσμο και ταξίδεψες μακρυά αφήνοντας μια ευχή και ένα παράπονο για όλους εμάς να καρτερούμε μέρα νύχτα ότι «Θα 'ρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα...» · 2 χρόνια
Σοφία Ντρέκου: κ. Άγγελε !!! Απλώνοντας τα χέρια κι εμείς ικετευτικά στον Ουράνιο Πατέρα μας, να έχει αναπαυμένη την ψυχή της Κατερίνας μας! Σας ευχαριστώ με συγκίνηση για το σχόλιό σας. · 2 χρόνια
Σοφία Ντρέκου: κ. Aggelos Aslanidis, Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν και το όνειρο παραμένει ανεκπλήρωτο! Οι καταστάσεις χειροτερεύουν και δεν αλλάζουν χειροτερεύουν!!! Τα παιδιά τώρα πεθαίνουν στη Μεσόγειο δεν προλαβαίνουν να μεγαλώσουν! Όμως, Κατερίνα η ελπίδα δεν έχει πεθάνει και ελπίζουμε ότι «Θα' ρθεί καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα...» · 2 χρόνια Aggelos Aslanidis: Ο πόνος και το άδικο χαράσσουν την μνήμη μας και γίνονται ορόσημο που μας καθοδηγούν προς βελτίωση της συμπεριφοράς μας · 2 χρόνια υιος ασωτος (Σωτήριος Λαλιώτης): Είχε δρομολογήσει την πορεία της και εδώ είναι το κρίμα. Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Σίγουρα. Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά πολλές οι επιλογές και τα ταλέντα της πάμπολλα. Δεν φτάνει μόνον ο όποιος στόχος, δεν είναι το ζητούμενο, δεν είναι αυτοσκοπός, ναι μπορεί να γίνει καθαρτήριο, μπορεί να γίνει φάρος ανάσας και οδηγός, ώστε οι " φευγάτοι" μαζί με τον μίτο της Αριάδνης να βρουν το δρόμο του γυρισμού, να μην είναι βορά της εξάρτησης, να στέκονται απέναντι στην ζωή και να τους φοβάται..... Καληνύχτα Κατερίνα αγαπημένη και έτσι φάρος γίνεσαι. Εκείνο που μένει είναι η δική μας πίκρα και η παρηγοριά της ανάμνησης. Το ζεϊμπέκικο δεν είναι για πολλούς, είναι για λίγους, θέλει ψυχή και τόλμη, να περνάς τα εσκαμμένα, όμως αλώβητα και η ζωντάνια της ψυχής να μην σε αφήνει. Καληνύχτα Κατερίνα Αγαπημένη.· 2 χρόνια Σοφία Ντρέκου: Σωτήρη μου, αγαπημένε μου... «Το ζεϊμπέκικο δεν είναι για πολλούς, είναι για λίγους, θέλει ψυχή και τόλμη, να περνάς τα εσκαμμένα, όμως αλώβητα και η ζωντάνια της ψυχής να μην σε αφήνει.» Σ' ευχαριστώ.· 2 χρόνια Maria Ioannidou Ioannidou: Μας λείπει .....Και μέσα σ' αυτή την πολιτισμική κατάντια που βιώνουμε μας λείπουν περισσότερο τέτοιες φυσιογνωμίες ....Καλό Παράδεισο και καλή Αντάμωση Κατερίνα..· 2 χρόνια Popi Kaimaki Μακάρι η ψυχούλα της να βρει εκεί πάνω ό,τι δεν κατάφερε να βρει εδώ! Ήταν ευαίσθητος άνθρωπος! Ας είναι αναπαυμένη! · 2 χρόνια Anastasia Kalliontzi A: Όσο περνούν τα χρόνια, αρχίζω να συνειδητοποιώ τούτο: όταν είσαι αληθινός, ή θα φύγεις νέος και θα περάσεις στη σφαίρα του μύθου, ή θα επιτρέψει ο Θεός να μείνεις δω κάτω τελευταίος, να παρακολουθείς όλους τους άλλους να φεύγουν πριν από σένα, ώσπου στο τέλος, να απομείνεις ολομόναχος, για να φανεί αν έλεγες αλήθεια όταν έλεγες ότι Εκείνος, ειναι ό,τι αγάπησες πιότερο στη ζωή σου, κι ότι από τότε που Τον γνώρισες και Τον αγάπησες δεν μένεις μόνος ποτέ...· 2 χρόνια Σοφία Ντρέκου Αναστασία μου το ήξερα ότι θα απαντούσες βλέποντας και τις δύο όψεις του νομίσματος. Αλήθεια είναι ότι, όταν Τον Γνωρίζεις όλα είναι ΦΩΣ! · 2 χρόνια
Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 1 Ιουνίου 2016: Aggelos Aslanidis: Πολύ συγκινητική η ιστορία της Κατερίνας Γώγου! Έζησε στο προσκήνιο με τον κινηματογράφο αλλά και την ζωή των περιθωριακών όταν έπεφτε η αυλαία. Καλλιεργούσε την μοναξιά μέσα της, τραγική μορφή, όπως χιλιάδες άνθρωποι που ζουν γύρω μας. · 1 Ιουνίου 2016 Σοφία Ντρέκου: Ποιήτρια της Φυγής και του πόνου θα την έλεγα και της αγάπης για τον άνθρωπο, που πηγάζει από την συγκλονιστική ποίησή της. Ξεχωρίζει κατά την άποψή μου βέβαια, από τους χιλιάδες που λέτε κ. Άγγελε. Δεν ανήκει στην μάζα η ποίησή της. Καλημέρα και σας ευχαριστώ που σχολιάζουμε και λογοτεχνικά. Με χαροποιεί.· 1 Ιουνίου 2016 Aggelos Aslanidis: Σοφία, οι ακραίες και οι αδιέξοδες καταστάσεις είναι που συγκινούν και ιδιαίτερα αυτές που είναι πλησίον του θανάτου, διότι διότι βιώνουν το ανέλπιδο! όπως Κ. Καρυωτάκης, Ν. Άσιμος, Κατερίνα Γώγου....... Επίσης η λογοτεχνία των περιθωριακών ανθρώπων είναι εξαίρετη διότι πηγάζει μέσα από το ανεκπλήρωτο!!!!! · 1 Ιουνίου 2016 υιος ασσωτος (Sotirios Laliotis) 28 Σεπτεμβρίου 2012: Ναι διαφωνώ με τον δρόμο σου, τον δρόμο που πήρες, όμως είμαι ο τελευταίος που θα σε κρίνω και όχι για το ότι λείπεις, όχι γι' αυτό, αλλά γιατί θα μπορούσες, που θα μπορούσες και δεν άφησες, το τραγούδι που λεύτερα, πηγαία αβασάνιστα έβγαζες, που ήταν πέρα και έξω από την προσωπική σου ζωή, που όμως έδειχνε στους ψαγμένους τα πρέπει που δεν τους πρέπουν και τις παγίδες που βάνει η ζωή και οι (φίλοι), αυτοί, τα κίτρινα πρόσωπα, που φοράνε την οσμή του θανάτου της κακίας και της διάβρωσης. 28 Σεπτεμβρίου 2012
Σοφία Ντρέκου: Κι εγώ τι να πω τώρα.... μετά τον δυνατό κρότο μέσα στην σιωπηλή κραυγή του μηνύματός σου; Ας ήταν τα μουσικά, ποιητικά της λόγια... εδώ. 28 Σεπτεμβρίου 2012
