Το ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων αναφέρεται στη φροντίδα που έδειξαν για το θάνατο του Αθάνατου οι γυναίκες εκείνες, που η διδασκαλία του Χριστού τους έδωσε ζωή.
Ο όρος Κάθοδος του Χριστού στον Άδη ορίζει τη μετάβαση της ψυχής του Ιησού Χριστού, στον τόπο των νεκρών (στα ελληνικά «Άδης»), όπου μίλησε στους νεκρούς κατά το διάστημα του τριήμερου θανάτου του, όπως είχε κάνει και στους ζωντανούς, (βλ. γι’ αυτό την ορθόδοξη εικόνα «Εις Άδου κάθοδος» (εδώ και εδώ), αλλά και τη μαρτυρία του αποστόλου Πέτρου, μαθητή του Χριστού, στην πρώτη επιστολή του, Επιστολή Πέτρου Α' - Κεφάλαιο 3, στίχοι 19-20).
Πάνε πολλές δεκάδες αιώνων όταν στην ανθρώπινη ιστορία κυριάρχησε το πατριαρχικό ανθρωπολογικό πρότυπο. Πριν απ’ αυτό, εξ όσων αποδεικνύουν οι ανθρωπολόγοι, κυριάρχησε η γυναίκα. Το σύστημα ήταν μητριαρχικό αφού στα τότε πρωτόλεια κοινόβια σ’ αυτήν σε πρώτο επίπεδο και στο κοινόβιο σε δεύτερο αναγνωρίζονταν τα παιδιά.
Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1).
Κατεβαίνοντας 29 πέτρινα σκαλιά βρισκόμαστε στην ιερή στοά και βλέπουμε μπροστά μας τον τετράγωνο ναΐσκο αφιερωμένο στην Αγία Ελένη ο οποίος φέρει τρούλο και περίτεχνο ψηφιδωτό δάπεδο.