Ο Αη Λαός θα με δικάσει o κούκος και τ' αηδόνι - ιστορικό, ανάλυση και videos


Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
(Sophia Drekou, BSc in Psychology)


Ο Αη Λαός - ιστορική ανάλυση
Θα με δικάσει o κούκος και τ' αηδόνι

Μην με κρίνεις αυστηρά,
ακόμη και η ιστορία κάνει λάθη.
Θα με δικάσει o κούκος και τ' αηδόνι
γιατί ξέρει από αγάπη.
Είναι παιδί της μοναξιάς
και το τραγούδι του, ανάσα,
αναζήτηση και προσμονή συνάμα.

Σοφία Ντρέκου

Ταξίδι στο Ανατολικό Πήλιο. Σ' ένα δάσος από αγριοκαστανιές, μ' ένα αγροτόσπιτο ανάμεσα σε άπειρα φύλλα παρατημένα απ' τη ζωή. Φθινόπωρο γαρ... Κίτρινα, καφετιά, πορτοκαλί, κοκκινωπά, ξεθωριασμένο πράσινο... Μπαίνοντας σ' αυτό το σπιτάκι, αριστερά στο χολ, βρίσκεις κρεμασμένο έναν παραδοσιακό πίνακα του λαϊκού ζωγράφου Θέμη Τσιρώνη, ζωγραφισμένο το 1981, με τίτλο «Ο Άη Λαός».

Τα επίπεδα του από πάνω προς τα κάτω, τρία.

Το πρώτο, ο πεντακάθαρος ουρανός με τον ολόλαμπρο ήλιο και η ήρεμη, καταγάλανη θάλασσα. Στον ουρανό πετάνε άγγελοι με στολές αρχαιοελληνικές, βυζαντινές και του ΄21, κρατώντας σάλπιγγες, φλογέρα, τούμπανο, τη γαλανόλευκη. Στη μέση τ΄ ουρανού, οι στίχοι του Ελύτη ''...και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει''. Στη θάλασσα, είναι αραδιασμένα ένα αντιτορπιλικό, μια τριήρης, ένα τρικάταρτο, μια σκούνα, μια βάρκα.

Στο δεύτερο - το μεσαίο - επίπεδο, δεξιά κι αριστερά υπάρχουν βουνά μ' ελιές, κυπαρίσσια, θυμάρια, χωριά, αρχαίες κολώνες, υπολείμματα τειχών. Στη μέση, μεταξύ των βουνών, πορεύεται σε μια τεράστια φάλαγγα με μέτωπο προς τον θεατή, το θέμα του πίνακα: Ο Άη Λαός. Διακρίνω τον Κρητικό λυράρη, τον αντάρτη, τον Κανάρη, τον Κολοκοτρώνη, τον Μιαούλη, τον βυζαντινό αυτοκράτορα, τον στρατιώτη του '40, τον Πόντιο, τον παπά, τον Όμηρο μαζί με τον Περικλή και τον Ανδρούτσο, τη νοσοκόμα, την Μπουμπουλίνα, τη Σουλιώτισα, τον αρχαίο Σπαρτιάτη, τον αστό, τον ναύτη, τον μαθητή, την Πηνελόπη. Και ακολουθεί...

Το τρίτο και τελευταίο επίπεδο, μπροστά στα πόδια όλων αυτών που ανέφερα πριν, στο έδαφος. Μια αρχαία άρπα, ένα αγγείο, το παγώνι, ένα κιονόκρανο, η εικόνα της Παναγίας, μια αρχαία μαρμάρινη προτομή, η μάσκα του Θεάτρου και η επιγραφή σε πάπυρο «Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι» Γιάννης Ρίτσος.

του λαϊκού ζωγράφου Θέμη Τσιρώνη, ζωγραφισμένο το 1981, με τίτλο «Ο Άη Λαός
Εικ: πίνακας του ζωγράφου Θέμη Τσιρώνη Ο Αη Λαός,
που αντικατοπτρίζει την σχέση και την αντίληψη
που είχε για τους θεούς και τις θρησκείες…

Συλλογικά Μυθεύματα και Ευθύνες Μη Συλ-λογικές

Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες,

Το 1982 (ή το 1985;) κυκλοφόρησε ο δίσκος «Άη Λαός» του Μιχάλη Μπουρμπούλη, με ερμηνεύτρια την Σωτηρία Μπέλλου. Επρόκειτο για συλλογή τραγουδιών με αφετηρία την Μικρασιατική Καταστροφή. Κεντρικό τραγούδι είναι ο «κούκος και τ' αηδόνι». Το τραγούδι είναι εξαίρετο ως άκουσμα, και συγκινητικό αφού σημασιοδοτεί αιωνόβιες εθνικές αξίες: «το χρυσό σταυρουδάκι», και το κυρίαρχο εθνικό θυμικό απέναντι στην Καταστροφή: ο Χριστός που σταυρώνεται εκεί όπου ο ελληνισμός ξεριζώνεται, και οι ευθύνες των ξένων Δυνάμεων που μας πούλησαν.

Όσο για τις ίδιες ευθύνες, για τις ευθύνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, τις οποίες αισθάνεται το τραγούδι, θα δικαστούμε από τον κούκο και το αηδόνι, όντα μελωδικά του φτερωτού φυσικού κόσμου. Ο φυσικός νόμος θα μας δικάσει για τα λάθη που έφεραν την καταστροφή... Ο πολιτικός-συλλογικός νόμος δεν αναφέρεται.

Κι έτσι το ποσοστό της ευθύνης που βαρύνει τις κοντόφθαλμες, υπαγορευμένες πολιτικές που ευόδωσαν την Καταστροφή δεν προσμετρώνται, δεν λογίζονται ούτε καταλογίζονται στον δικό τους φυσικό κόσμο, ο οποίος είναι ο πολιτικός. Η κοινωνία δεν επιθυμεί να καταλογίσει πολιτικές ευθύνες εκεί όπου επικρατεί το συλλογικό μύθευμα της Μεγάλης Ιδέας.

Μύθευμα ή μύθος; είναι ένα ερώτημα: ο μύθος υπήρξε θεμελιώδες στοιχείο θέσπισης συλλογικού ήθους και οράματος, ισχυρότατος συλλογικός δεσμός του ελληνισμού της αρχαιότητας. Στους νεώτερους αιώνες, οπότε συγκροτείται η δική μας συλλογική εμπειρία, δεν αντέχουμε να συμμετέχουμε σε συλλογικούς δεσμούς, κι έτσι οι μύθοι γίνονται μυθεύματα, αφού δεν ορίζουν, δεν καθορίζουν, δεν νοηματοδοτούν την καθημερινότητα και τις καθημερινές μας τελετουργίες (αν υπάρχουν;...)

Είναι περισσότερο εύκολες, αφελείς ελπίδες, όχι μύθοι για να συγκινήσουν και να οργανώσουν ηθικά ένα ανθρώπινο σύνολο.

Πώς έγινε ο ουρανός ταβάνι και δεν βλέπουμε ξαστεριά;

Από τις ξένες δυνάμεις και τους αλλόθρησκους; Μόνο; Ποια δική μας πολιτική στάση το επέτρεψε; Ποια στάση των πολιτικών της εποχής; Ποια στάση των πολιτών της εποχής;

Πώς έγινε τώρα, στην σημερινή περιπέτεια της Ελλάδας, και, ίσως, της Ευρώπης, ξανά ο ουρανός ταβάνι - τώρα μάλιστα πέφτει και μας πλακώνει;

Αν εδώ το κυρίαρχο λάθος είναι η ανάθεση της ζωής μας και των συλλογικών αξιών μας σε αλλότρια κέντρα, στον καταναλωτισμό της απόλαυσης, τον φανατισμό της ατομοκεντρικής θωράκισης, την εχθρότητα προς τον κάθε είδους κοινωνικό διάλογο...πράγματα που αφορούν στις ατομικές μας συνήθειες, μα και, κυρίως, στις συλλογικές κακοήθεις αγκυλώσεις (βλέπε μίζες και συνδικαλιστικοί εκβιασμοί και άλλες καταληστεύσεις από όποιον τις μπορούσε κατά τις τελευταίες δεκαετίες - οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε...), τότε ευτυχώς που μας ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι, είναι η ευκαιρία να συνέλθουμε.


Πώς; Εξοστρακίζοντας τις αντικοινωνικές συμπεριφορές και θεσπίζοντας παραγωγικές, συνεργατικές, σεβαστικές στον άνθρωπο και τη φύση πολιτικές ανάπτυξης και αλληλεγγύης. Είναι δύσκολο. ωστόσο κατορθωτό. Είναι και ωραίος δρόμος: από την πατρίδα της διαλεκτικής και της δημοκρατίας να προκύψει η καινούργια έμπρακτη πρόταση ζωής και οικονομικής ανάπτυξης.

Αυτό είναι το διακύβευμα των καιρών, καθώς ο παλαιός κόσμος καταρρέει από τις αντινομίες του και την ασίγαστη τοκογλυφία του.

Η ευκαιρία είναι να αλλάξουμε στόχους (συλλογικούς που να αφορούν στην συλλογική ασφάλεια και επιβίωση) και έμπρακτες συμπεριφορές (όντων του κοινωνικού διαλόγου- όχι του εγωκεντρικού φανατισμού). Κυριώτατα η αλλαγή αφορά στην υιοθέτηση του προσωπικού ποσοστού συμμετοχικής ευθύνης.

Η ευθύνη είναι προϊόν της δέσμευσης στους συλλογικούς στόχους - είναι μέγεθος συλλογικότητας, δεν υπάρχει, όπως μας λένε, ατομική ευθύνη. Το απο-μονωμένο άτομο δεν ευθύνεται για κάτι, δεν συμμετέχει συνλογικά.

Ευθύνες μη-συλ-λογικές δεν υπάρχουν - υπάρχουν εκεί ενοχές από την συμμετοχή στα συλλογικά μυθεύματα, που δεν βοηθούν: ούτε οι ενοχές ούτε τα μυθεύματα, που χρεοκοπούν και μας αφήνουν απροστάτευτους, που δικάζονται από τα πουλιά χωρίς να μας επιτρέπουν ούτε συλλογική ούτε προσωπική εξέλιξη.[5]

-Να θυμάσαι, έλεγε η Κατερίνα. -Τι να θυμάμαι γιαγιά;

-Τη ζωή να θυμάσαι μικρέ μου κύριε, τα χρώματα, τους ανθρώπους, τα τραγούδια τους, τα ταξίδια, τον θάνατο που κουβαλάμε μέσα μας, αυτά που αφήσαμε πίσω στην άλλη γη, τον πόνο μα και τη χαρά, την οδύνη της απώλειας μα και την ομορφιά να θυμάσαι.

Τόσο γλυκιά η γιαγιά Κατερίνα, τόσο απρόσμενο το χαμόγελό της καθώς δάκρυζε.
Στη θύμησή της… που ήταν το φως των παιδικών μου χρόνων, στο ταξίδι που άρχιζε... που αρχίζει...

«Έτσι, απόψε που σκοτείνιασε 
και δεν έχουμε πουθενά να πάμε,
ας κάνουμε ένα ταξίδι στα περασμένα 
- τί θα βρούμε; άγνωστο.
Γι' αυτό καλύτερα μην το διακινδυνεύσουμε, 
ας γυρίσουμε προς τον τοίχο τις φωτογραφίες 
των νεκρών κι ας κοιμηθούμε λίγο.
Αφού όλα είναι ανώφελα κι εδώ που ζήσαμε 
θα κατοικήσει κάποτε η λήθη.»[2] Λειβαδίτης

Θα μας δικάσει... 

Δεν θα μπω στη τρέχουσα λογική, να τα βάλω με τους κακούς ξένους που επιβουλεύονται τα συμφέροντα της πατρίδας μου. Ξέρω ποιοι φταίνε και δεν είναι μόνο αυτοί που κάθονται στα έδρανα της βουλής ή κατέχουν υπουργικούς θώκους.

Απεχθάνομαι το φτηνό λαϊκισμό που ρίχνει τις ευθύνες μόνο σε αυτούς που κρατούν την εξουσία (και οι οποίοι σαφώς και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια μας, αφού αυτοί αποφασίζουν).

Οι περισσότεροι από εμάς, συμμετέχουμε ενεργά ή με την απάθεια μας στα καθημερινά εγκλήματα, στο ψέμα, στη διαφθορά, στη κλεψιά. Άλλος πολύ, άλλος λιγότερο. Όταν έχουμε μάθει να θεωρούμε κορόϊδα όσους τηρούν τις υποχρεώσεις τους ως πολίτες, όταν θαυμάζουμε και ζηλεύουμε όσους είχαν την ευκαιρία να πλουτίσουν γρήγορα (και συνήθως ανήθικα), όταν ανεχόμαστε, όταν αδιαφορούμε, όταν μένουμε απαθείς, τότε μέρος του προβλήματος αλλά και της λύσης είμαστε εμείς Ο ΑΗ ΛΑΟΣ.

Επρόκειτο για συλλογή τραγουδιών με αφετηρία την Μικρασιατική Καταστροφή. Κεντρικό τραγούδι είναι ο «κούκος και τ' αηδόνι»: Ένα τραγούδι λοιπόν για τις μέρες που ζούμε: «Θα με δικάσει», του Δημήτρη Λάγιου σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη, από τον δίσκο Ο ΑΗ ΛΑΟΣ του 1983.[3]

Βίντεο: Επτά ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από την Μικρά Ασία, το βράδυ της 30ης προς 31η Αυγούστου (13 Σεπτεμβρίου με το σημερινό ημερολόγιο) 1922 η Σμύρνη παραδίδεται στις φλόγες. Περίπου 1.500.000 πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη καταφεύγουν στην Ελλάδα για να αλλάξουν για πάντα την συλλογική συνείδηση και ταυτότητα των Ελλήνων. (εδώ)


Δίσκος: Ο Άη Λαός (1983)
Στίχοι/ποίηση: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική, Ενορχήστρωση &
διεύθυνση ορχήστρας: Δημήτρης Λάγιος, 
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος. 

Εικ: πίνακας του Θέμη Τσιρώνη «Ο Αη-Λαός»

Ο Άη Λαός (1983)  Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης  Μουσική, Ενορχήστρωση &  διεύθυνση ορχήστρας: Δημήτρης Λάγιος,   Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος.   Εικ: πίνακας του Θέμη Τσιρώνη «Ο Αη-Λαός»

Σπουδαίο άλμπουμ του 1983 σε μουσική Δημήτρη Λάγιου και στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη με ερμηνεύτρια τη Σωτηρία Μπέλλου. Στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη είχε ήδη τραγουδήσει η Σωτηρία, τρία χρόνια πριν, στα «Λαϊκά προάστια» του Ηλία Ανδριόπουλου, με μεγάλη επιτυχία.

Ο "Αη Λαός" είναι μια δουλειά με εξαιρετικές συνθέσεις και βαθύ στίχο μέσα απο την γρανιτένια φωνή της Μπέλλου.

Πρόκειται για συλλογή τραγουδιών με αφετηρία την Μικρασιατική Καταστροφή.

Ανακαλεί αιωνόβιες αξίες και το κυρίαρχο εθνικό θυμικό απέναντι στην καταστροφή. ο Χριστός που σταυρώνεται εκεί όπου ο ελληνισμός ξεριζώνεται, και οι ευθύνες των ξένων Δυνάμεων που μας πούλησαν.

Ένα άλμπουμ πραγματικό διαμάντι της έντεχνης και λαϊκής δημιουργίας.

Τα τραγούδια και οι στίχοι τους 

01. Σακατεμένη μου γενιά: Στα κάτασπρα τα μάρμαρα | απ' τ' άδικο εστέγνωνα | τα ματωμένα ρούχα μου | όπως τον Αγαμέμνονα. | Σακατεμένη μου γενιά | η κοινωνία μας κρατά | ενέχυρο αμανάτι | πότε η επανάσταση | πότε του κόσμου η απονιά | μας σβήσαν απ’ το χάρτη. | Στου κόσμου τα στρατόπεδα | πήγα μαζί με το λαό | μου πήραν ό,τι αγάπησα | όπως και στο Μενέλαο.

02. Θα με δικάσει: Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι | μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό | τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι | οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό | Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι | δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά | κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι | μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά | Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχυα | και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά | ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα | το χάρο να φοράει θαλασσιά.


03. Αγάπη απαγορευμένη: Αγάπη απαγορευμένη | δεν τη μπορώ | είναι φιγούρα που δε βγαίνει | σε ζεϊμπέκικο χορό. | Ξέχασες την αγκαλιά μου | τα πικρά τα βράδια σου | με κουρέλιασες και φεύγεις | τέλειωσες τη βάρδια σου. | Αγάπη τυποποιημένη | δεν την κρατώ | είναι θητεία τελειωμένη | και πορεία στο στρατό.

04. Ο Άη Λαός: Τα παιδιά μας εγίναν πετρώματα | πολιτείες θαμμένες και μάρμαρα | αεράκι που φέρνει αρώματα | μες στα χρόνια που έρχονται βάρβαρα. | Ρίξε Απρίλη δυο νερά | φέξε και συ φεγγάρι | άνοιξε γη να ξαναβγεί | το μέγα άνθος της φυλής | εκδίκηση να πάρει. | Τα παιδιά μας περνούν ψιθυρίζοντας | ποταμός μες στις πέτρες υπόγειος | ένας λίβας που καίει σφυρίζοντας | και γεμίζει με αίμα η Μεσόγειος.

05. Δεκέμβρης γλυκοχάραμα: Έσβησαν τα ματάκια σου | ήρεμα σαν λυχνάρια | και κείνοι που σε σκότωσαν | δεν άφησαν αχνάρια. | Δεκέμβρης γλυκοχάραμα | μένει η καρδιά μου άδεια | η νύχτα κρύβει θάνατο | και σκοτεινά πηγάδια. | Του χάρου ήσουν αδερφός | και του χαμού παρέα | φεγγάρι γεναριάτικο | πάνω από τον Περαία.

06. Χρόνια περιφρονημένα: Χρόνια περιφρονημένα χρόνια | ζήσαμε την καταφρόνια | τ’ άδικο και την σφαγή. | Πάρε ό,τι αγαπάμε | σ' άλλους τόπους για να πάμε | πρόσφυγες σ' αυτή την γη. | Όπως τα σύννεφα που φέρνει ο Βαρδάρης | κι ύστερα πιάνει δυνατή βροχή | αυτός ο έρωτας ο αναστενάρης | μου κομματιάζει την ψυχή. | Ούτε μιαν άνοιξη δεν είχε η ζωή μας | τα χελιδόνια φύγανε για μας | κι έχουν φωλιάσει τώρα στη σκεπή μας | τα νυχτοπούλια κι ο βοριάς.

07. Βαρέθηκα τη μοναξιά: Βαρέθηκα τη μοναξιά | με ούζο και τσιγάρο | να 'χω την τρέλα μου δεξιά | κι αριστερά το χάρο. | Έναν περίπατο θα βγω | κάτω στην παραλία | να ιδώ που φεύγουν από δω | μες στον καπνό τα πλοία. | Ο ουρανός θεόρατος | και ο Θεός αόρατος. | Κι εσύ με τους ωκεανούς | στα μάτια ξαπλωμένους | να 'σαι εδώ κι αλλού ο νους | σαν τους ξεριζωμένους. | Δίνεις αγάπη ρεφενέ | ξενύχτι με καφέδες | μοιάζεις με σέρτικο αμανέ | που κλαίει στους τεκέδες. | Ο ουρανός θεόρατος | και ο Θεός αόρατος

08. Οι φυλακές στα Βούρλα: Όπως το έρημο πουλί | ψάχνω να βρω μίαν αυλή | κι είν' όλα γκρεμισμένα | και κάνω τάμα στο Χριστό | να ‘χω για σε σπίτι ζεστό | ρούχα σιδερωμένα. | Η νύχτα ρίχνει παγωνιά | κι ο ουρανός μαύρα πανιά | χτυπάνε τα ταμπούρλα | σε γράψανε για τα νησιά | μα σβήσανε τα θαλασσιά | τα μάτια σου στα Βούρλα. | Είν' η καρδιά σαν αετός | κι ο κόσμος άδεια κιβωτός | έλα για να με πάρεις | να πάμε παραλιακά | εκεί που καίν' βεγγαλικά | και κλαίει ο Βαρδάρης.

09. Περαστικός κι αμίλητος: Ο δείχτης έδειχνε οχτώ | στου κόσμου το ρολόι | τα μάτια σου τα σκοτεινά | γεμάτα με παράπονα | στο χείλι σου τ’ αφίλητο | βαρύ το μοιρολόι. | Περαστικός κι αμίλητος | κι απ' τη ζωή φευγάτος | ή ο Θεός θα 'ν' άδικος | ή θα ‘ν' ο κόσμος σκάρτος. | Περπάτησα, περπάτησα | μα πώς να σταματήσω | οι δρόμοι μαγικές κλωστές | έχουν τις βόλτες τους κλειστές | σε σένανε με φέρνουνε | και με γυρίζουν πίσω. | Περαστικός κι αμίλητος | κι απ' τη ζωή φευγάτος | ή ο Θεός θα 'ν' άδικος | ή θα ‘ν' ο κόσμος σκάρτος.

10. Σαν το σίδερο: Σαν το σίδερο τα χρόνια γίνανε βαριά | σαν το σίδερο στη μπόρα που 'πιασε σκουριά | και φαρμάκια τώρα όλο πίνουμε | άνοιξε λοιπόν την πόρτα για να φύγουμε. | Κοίταξε χαράζει ο ουρανός πάλι ο ήλιος βγαίνει | έλα πάμε μαζί η ζωή μας περιμένει | θα βρεθεί και άνθρωπος για μας πάμε πριν νυχτώσει | η ζωή μας περνά και σε λίγο θα τελειώσει. | Άνοιξ' το κλουβί να φύγει το μικρό πουλί | μ’ αγαπάς και σ' αγαπάω τώρα πιο πολύ | πίσω μας το δάκρυ ας αφήσουμε | κλεισ' το ράδιο που παίζει κι ας μιλήσουμε.

11. Θα με δικάσει: Χορωδία (Χορωδιακό) [4]


♪ ♫ Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο στα videos
Ένας ψαλμός μνήμης, από την Σωτηρία Μπέλλου.
Όλος ο Δίσκος Ο Άη Λαός (1983) Official ♫ ♫ ♫



Konstantinos Konstantinidis: Σοφία Ντρέκου, Το λάϊκ δεν αρκεί γι αυτή τη δημοσίευση σου Σοφία μου. Όλα τα συναισθήματα ανάμεικτα στο δυνατό σου κείμενο. Η μεγάλη Σωτηρία Μπέλλου σε τραγούδια που δεν γνώριζα, με υπέροχη μουσική Λάγιου και εμπνευσμένη ποίηση Μπουρμπούλη. Συγκινήθηκα. Σε ευχαριστώ!!! · 18 Αυγούστου 2017

Πληροφορίες που ανακτήθηκαν από:

1. Ποίηση / στοχασμοί » Σοφία Ντρέκου
2. Απόσπασμα Τάσος Λειβαδίτης το «Μικρό Βιβλίο για Μεγάλα Όνειρα»
3. Διαμάντια στα σκουπίδια... diamantiastaskoupidia.blogspot.gr
4. Μουσικός τόνος / Επιμέλεια: Νίκος Ταξείδης, aristos1947.blogspot.gr
5. «Συλλογικά Μυθεύματα και Ευθύνες Μη Συλ-λογικές» Από την Γιούλη
Χατζηαλεξιάδη, Γενική Γιατρό επιμελήτρια A' στο Κ.Υ.Αίγινας.
6. Τα Βίντεο από www.YouTube, εταιρεία της Google.

Πηγή: Αέναη επΑνάσταση by Sophia Ntrekou.gr

Περισσότερα: Μικρά Ασία, Ιστορία, Μουσική

Βίντεο: Θα με δικάσει (Acapella). Από την παράσταση
«Τα διαλεγμένα» της Φωτεινής Βελεσιώτου στην Τεχνόπολη
του Δήμου Αθηναίων τον Σεπτέμβρη του 2015.



Σχετικά θέματα: