"«Οφείλουν όμως παράλληλα [σ.σ.: οι Ορθόδοξοι] να ενθυμούνται διαρκώς ότι μια ηθικώς συνεπής στάση απέναντι στην έκτρωση συνεπάγεται ταυτόχρονα και μια αμέριστη φροντίδα για τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων, πεινασμένων, ανεκπαίδευτων και ανεπιθύμητων παιδιών, τα οποία έρχονται στον κόσμο χωρίς καμιά διασφάλιση για αξιοπρεπή ζωή» («Ο ορθόδοξος γάμος», μτφ. εκδ. Ακρίτας, σελ. 170)."
Ένα από τα πιο πολυσυζητούμενα θέματα σε ορισμένους χριστιανικούς κύκλους, σε έντυπα θρησκευτικών αδελφοτήτων κ.ά. είναι οι αμβλώσεις- η ηθελημένη διακοπή μιας κύησης. Σε αντίθεση με άλλα ζητήματα που θέτουν παρόμοιοι κύκλοι και ανεξάρτητα από τα συμφραζόμενα ή πιθανές συμπαραδηλώσεις, το συγκεκριμένο θέμα είναι πράγματι καθ’ εαυτό ιδιαιτέρως σοβαρό και τίθεται από την εκκλησιαστική παράδοση σε ενιαία κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο προκύπτει από την κορυφαία Πατερική γραμματεία(λ.χ. 2ος κανόνας Μ. Βασιλείου) ή το λεγόμενο εκκλησιαστικό Κανονικό Δίκαιο (λ.χ. 91ος Κανόνας Στ’ Οικουμενικής Συνόδου).
Η διαφοροποίηση που μπορεί να υπάρξει (πρώιμο ή προχωρημένο στάδιο κύησης- «εκμεμορφωμένο» ή Social soup kitchen in Athens «ανεξεικόνιστο» έμβρυο) δεν επηρεάζει το γεγονός ότι θεωρείται η άμβλωση ως ηθελημένη διακοπή ανθρώπινης ζωής, δηλαδή κάτι εφάμιλλο του φόνου. Αυτή η θέση εδράζεται σε μια άλλη θεμελιώδη εκκλησιαστική θέση, ότι η ζωή ξεκινάει με την μορφοποίηση του ζυγωτού, δηλαδή κατά την αρχή της κυοφορίας.
Έκπληξη προκαλεί βέβαια το γεγονός ότι, αν και η αποστέρηση του δίκαιου μισθού του εργάτη θεωρείται ως πράξη εφάμιλλη (ή χειρότερη)του φόνου από τις Οικουμενικές Συνόδους και μεγάλους Πατέρες, αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τους εν λόγω ιεροκήρυκες και ρέκτες της Ορθοδοξίας.
Δεν είναι βέβαια μόνο αυτό που δεν απασχολεί τους ίδιους, αλλά και αυτό που αναφέρει χαρακτηριστικά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάπου: «ου το τεκνογονείν, αλλά το τεκνοτροφείν ποιεί τους γονέας». Ο αείμνηστος πρεσβύτερος Ιωάννης Μέγιεντορφ, σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους συγγραφείς του 20ου αιώνα, γράφει τα εξής:
«Οφείλουν όμως παράλληλα [σ.σ.: οι Ορθόδοξοι] να ενθυμούνται διαρκώς ότι μια ηθικώς συνεπής στάση απέναντι στην έκτρωση συνεπάγεται ταυτόχρονα και μια αμέριστη φροντίδα για τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων, πεινασμένων, ανεκπαίδευτων και ανεπιθύμητων παιδιών, τα οποία έρχονται στον κόσμο χωρίς καμιά διασφάλιση για αξιοπρεπή ζωή» («Ο ορθόδοξος γάμος», μτφ. εκδ. Ακρίτας, σελ. 170).
Αυτές τις σκέψεις έρχεται να ενισχύσει μια παγκόσμια και μεγάλης κλίμακας μελέτη του ιατρικού περιοδικού Lancet η οποία σχολιάζεται από το ξενόγλωσσο χριστιανικό περιοδικό “Relevant” πρόσφατα (25/05/2016). Κύρια ευρήματα της μελέτης σύμφωνα με το άρθρο αυτό είναι τα εξής:
α) «Οι νόμοι κατά της άμβλωσης δεν φαίνεται να ελαττώνουν τους αριθμούς των αμβλώσεων»: δηλαδή, οι χώρες στις οποίες είναι εκτός νόμου οι αμβλώσεις δεν παρουσιάζουν χαμηλότερα(ούτε υψηλότερα) ποσοστά σε αυτές, εφόσον, παρά τους νομικούς περιορισμούς, οι εγκυμοσύνες τερματίζονταν από τις ενδιαφερόμενες γυναίκες,
β) «Το χρήμα παίζει ένα μεγάλο ρόλο στα ποσοστά των αμβλώσεων»: στις χώρες του λεγόμενου ανεπτυγμένου κόσμου, τα ποσοστά τους μειώθηκαν κατά τα τελευταία 15 χρόνια από 25 σε 14 ανά χίλιες γυναίκες που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του “Relevant”, «κοιτάζοντας το χάσμα μεταξύ των ανεπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών, είναι σαφές ότι ένας από τους κύριους συντελεστές των αμβλώσεων είναι η έλλειψη χρημάτων. Δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς γιατί: αυτή πιθανότατα έχει ως συνέπεια τη μειωμένη πρόσβαση σε μέσα αντισύλληψης, τη φτωχή ή ανύπαρκτη εκπαίδευση, την έλλειψη υλικών μέσων ανατροφής του παιδιού και πολλά άλλα συνεπακόλουθα».
Το άρθρο αυτό καταλήγει με τη διαπίστωση ότι «ένα από τα καθαρότερα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτή τη μελέτη είναι ότι οι αμβλώσεις, σε πολλά επίπεδα, είναι θέμα φτώχειας». Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι και κάποιοι αστοχριστιανοί θα μπορέσουν κάποτε να αναπροσαρμόσουν τις απόψεις τους, αν αλήθεια ενδιαφέρονται για τις νέες ζωές.
ΔΕΙΤΕ: Αν δεν θες να γεννηθώ, φρόντισε να μην συλληφθώ
Σε ειδικές περιπτώσεις είναι αναγκαία.
Βιασμοί Ελληνοκυπρίων στην εισβολή
Κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974, Ελληνοκύπριες γυναίκες έπεσαν θύματα βιασμού από Τούρκους στρατιώτες. Ο αριθμός των βιασμών ήταν τόσο μεγάλος που ανάγκασε την συντηρητική Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου, προσωρινά, να επιτρέψει τις εκτρώσεις. Ο βιασμός χρησιμοποιήθηκε από τον Τουρκικό στρατό για να καθαρίσει περιοχές από αμάχους, αναγκάζοντάς τους να φύγουν.
Η Ευρωπαϊκή επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων με 12 ψήφους έναντι 1, αποδέχθηκε αποδείξεις από την Κυπριακή δημοκρατία, σχετικά με τους βιασμούς Ελληνοκυπρίων γυναικών από Τούρκους στρατιώτες και τα βασανιστήρια Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων κατά την διάρκεια της εισβολής.
Πηγή: Βιασμοί Ελληνοκυπρίων - Θηριωδίες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας - Εναντίον Ελληνοκυπρίων - Grewal, Inderpal (1994). Scattered Hegemonies: Postmodernity and Transnational Feminist Practices. University of Minnesota Press. σελ. 65. wikipedia
H Μαρία και η Άννα, δύο θύματα βιασμού το 1974 στην Κύπρο, αφηγούνται την ιστορία τους: «Κρυβόμασταν στο πατάρι του σπιτιού, αλλά μας έβρισκαν και μας τραβούσαν από τα μαλλιά. Συνέχισε αυτή η φρίκη μέχρι 2-3 μήνες. Επιάσαν με εμένα και άλλες κορούδες και μας πήραν μέσα στα χωράφια, θεοσκότεινα. Μας τραβούσε η μάνα μου, αλλά την κτυπούσαν με το κοντάκι. Με τράβηξαν με το ζόρι έξω μακριά. Έφευγε ο ένας, ερχόταν ο άλλος και εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό 14 χρονών. Έκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω. Άκουγα τις γυναίκες που σκέφτονταν να αφήσουν το γκάζι της κουζίνας ανοικτό για να αυτοκτονήσουμε, να γλυτώσουμε από αυτό το μαρτύριο»...
1974 Τουρκική εισβολή στην Κύπρο: Η ιστορική εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού δύο χρόνια μετά 1976 (video)
Οι μαρτυρίες γυναικών που βιάσθηκαν από
Τούρκους στρατιώτες στον Αττίλα 1974
Η εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Κύπρου δημοσιεύει ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ με μαρτυρίες γυναικών που είχαν βιασθεί από Τούρκους στρατιώτες του Αττίλα.
«Μαρτυρίες τουρκικής θηριωδίας- Συγκλονίζουν οι αποκαλύψεις βιασθεισών γυναικών από τους βάρβαρους Τούρκους εισβολείς-Υπό καθεστώς πλήρους εμπιστευτικότητας και διακριτικότητας, η Πολιτεία θα προχωρήσει στην παροχή της οφειλόμενης οικονομικής βοήθειας προς τις γυναίκες-θύματα βιασμών του ’74.
Για πρώτη φορά από το ΄74, η Πολιτεία έρχεται να αναγνωρίσει, έστω και αργά, το δράμα που περνούν οι γυναίκες-θύματα βιασμών της εισβολής και να δώσει την οφειλόμενη οικονομική βοήθεια. Η Υπουργός Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ζέτα Αιμιλιανίδου, με δηλώσεις της χθες στο ΚΥΠΕ, διαβεβαίωσε ότι όλες αυτές οι γυναίκες, αν αιτηθούν, θα τύχουν οικονομικής βοήθειας μέσα από μια διακριτική διαδικασία, λόγω της ευαισθησίας του θέματος.
Έφηβες, οι περισσότερες τότε, για δεκαετίες η πολιτεία και η κοινωνία τις έκαναν να ντρέπονται για μια ντροπή που δεν ήταν δική τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι οικογένειες των θυμάτων προσπάθησαν με κάθε τρόπο να κρύψουν αυτήν την «ντροπή» και το «στίγμα», στέλνοντάς τες στο εξωτερικό ή παντρεύοντάς τες με συνοπτικές διαδικασίες.
Κατάθεση ψυχής
Το ΚΥΠΕ εξασφάλισε μαρτυρίες από δύο γυναίκες που βιάστηκαν επανειλημμένα τότε, την Άννα από χωριό της επαρχίας Κερύνειας και τη Μαρία από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου. Ήταν και οι δυο δεκατεσσάρων χρόνων το ΄74, όταν κάποιοι τους άλλαξαν την οπτική και την προοπτική της ζωής και τους μαύρισαν για πάντα την ψυχή. Ο πατέρας της Μαρίας, κτηνοτρόφος, δεν ήθελε να εγκαταλείψει τα ζώα του όταν ξέσπασε το κακό, κι έτσι έμεινε όλη η οικογένεια εγκλωβισμένη. «Βγήκαμε στα περιβόλια, έξω από το χωριό. Ήμασταν εκεί κάπου εκατό άτομα, τέσσερις ημέρες κρυμμένοι. Η νύκτα γινόταν μέρα. Έριχναν φωτοβολίδες κι ήξεραν ότι ήμασταν κρυμμένοι. Ακούγαμε τα τανκς στον δρόμο που πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Μας έριξαν φυλλάδια από ελικόπτερο, με τη μισή Κύπρο ζωγραφισμένη άσπρη και την άλλη μισή κόκκινη, και μας έλεγαν να παραδοθούμε, αλλιώς θα μας σκοτώσουν. Μπήκαμε στο χωριό με τα χέρια ψηλά. Βλέπαμε ανθρώπους σκοτωμένους στον δρόμο. Μας μάζεψαν στην αυλή του σχολείου. Μας τραβούσαν απ’ εδώ και απ’ εκεί. Ξεχώρισαν άνδρες από γυναίκες, μωρά, τους ηλικιωμένους άνω των εξήντα, τους έβαλαν σε αίθουσες σχολείου. Σε δύο φορτηγά φόρτωσαν αιχμαλώτους. Τον πατέρα μου τον πήραν αιχμάλωτο».
Έκαναν το κέφι τους
«Εμένα, τη μητέρα μου και την αδελφή μου έξι χρονών με άλλες γυναίκες μας πήραν στα τελευταία σπίτια του χωριού. Από την πρώτη νύκτα ήρθαν να μας μετρήσουν. Έπιασαν με εμένα κι άλλες κορούδες και μας πήραν μέσα στα χωράφια θεοσκότεινα. Με τραβούσε η μάνα μου, αλλά την κτυπούσαν με το κοντάκι. Με τράβηξαν με το ζόρι, έξω μακριά. Έφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό δεκατεσσάρων χρονών. Έκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω. Άκουγα τις γυναίκες που σκέφτονταν να αφήσουν το γκάζι της κουζίνας ανοικτό για να αυτοκτονήσουμε, να γλυτώσουμε από αυτό το μαρτύριο. Κάθε νύκτα τα ίδια πράγματα. Κρυβόμαστε στο πατάρι του σπιτιού, αλλά μας έβρισκαν και μας τραβούσαν από τα μαλλιά. Συνέχισε αυτή η φρίκη μέχρι δύο-τρεις μήνες».
Ανθρώπινη αντιμετώπιση
Η Μαρία σήμερα είναι διαζευγμένη με τρία παιδιά, άρρωστη και με σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Σε κανένα δεν έχει πει ποτέ το τι πέρασε, ούτε ακόμη και στον ίδιο της τον πατέρα, που πέθανε πέρυσι χωρίς να γνωρίζει οτιδήποτε. «Ξεκίνησε η ζωή μου λάθος, χωρίς να φταίω. Όταν άκουσα ότι θα έβαζαν το θέμα στη Βουλή, είπα έστω κι αργά να μας δουν ως ανθρώπους, εμείς στιγματιστήκαμε. Έπρεπε από χρόνια να μας δει το κράτος, όχι τώρα. Μια ζωή είμαι διαλυμένη, δεν εργάζομαι τώρα. Από τα δεκατέσσερά μου υποφέρω. Να πιάνεις με βάρβαρο τρόπο μια κορούδα, να την παίρνεις στα χωράφια, να έρχεται ο ένας και ο άλλος, να γελούν μεταξύ τους και να τους βλέπεις, να φωνάζεις, να σε καίνε με τα τσιγάρα. Τα χέρια μου είναι σημαδεμένα από τα τσιγάρα τους που τα έσβηναν πάνω μου».
«Φοβάμαι ακόμη»
Παρόμοια και η ιστορία της Άννας. Ακόμα έχει το σημάδι στο στήθος από την ξιφολόγχη των Τούρκων. Μόνο που αυτή έφυγε στο εξωτερικό για να συνεχίσει τη ζωή της. «Μας βάλανε σε αίθουσα του σχολείου στη Βώνη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Εκεί έμπαιναν όποτε ήθελαν, διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να φαίνομαι γριά, αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Έβγαινα έξω μόνο όταν πήγαινα τουαλέτα. Ήμουν συνέχεια τυλιγμένη με ένα πάπλωμα και καθόντουσαν όλα τα πιτσιρίκια από πάνω μου για να μη με τραβάνε συνέχεια και να με βιάζουν οι Τούρκοι. Αυτό κράτησε τρεις μήνες, πριν έρθει ο Ερυθρός Σταυρός, στον οποίον πήγε ένας άνδρας που δραπέτευσε και τους ενημέρωσε ότι ήμασταν εγκλωβισμένοι. Ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα πράγματα μας έστελνε τότε και χάπια σε περίπτωση εγκυμοσύνης… Ένιωθα φόβο, μεγάλο φόβο, όπως και τώρα ακόμη… φοβάμαι».
Διαρκής εξευτελισμός
«Όταν θυμάμαι τι γινόταν με τους συγγενείς, νιώθω θυμό. Έλεγαν της μάνας μου – ‘να την πάρεις και να φύγεις από τη χώρα, γιατί έτσι που είναι τώρα δεν την θέλει κανένας’. Ήμουν η ντροπή της οικογένειας μετά τον βιασμό. Κι έτσι μας έχουνε κάνει κι έτσι έχουμε παραμείνει – ντροπή της οικογένειας. Και τώρα που μας έστειλαν μια επιστολή να προσκομίσουμε ιατρικά πιστοποιητικά για τον βιασμό μας, αυτό μας εξευτελίζει και πάλι από την αρχή. Το ότι έφυγα από την Κύπρο, μου έκανε καλό. Δεν έβλεπα αυτούς που με είχαν ως στίγμα της οικογένειας, δεν έβλεπα κανέναν από τους χωριανούς, που νόμιζα ότι όλοι ξέρανε για μένα. Παντρεύτηκα, έχω δύο παιδιά και δύο εγγόνια. Είμαι 55 χρονών και τον βιασμό δεν τον έχω ξεχάσει ποτέ μου».
Νόμος Παθόντων
«Η πολιτική μας είναι ότι αυτές οι γυναίκες καλύπτονται από τον Νόμο των Παθόντων και θα βοηθηθούν και με τον Νόμο, αλλά και με επιπρόσθετη βοήθεια. Σε καμιά περίπτωση δεν θα περάσουν ιατρική εξέταση. Θα γίνεται με πάσα διακριτικότητα και ευαισθησία. Υπάρχει Επιτροπή που θα εξετάσει τα γεγονότα χωρίς τη φυσική τους παρουσία», δηλώνει η Ζέτα Αιμιλιανίδου. Το όλο θέμα μπορεί να θεωρείται λήξαν, δήλωσε η Υπουργός. «Έχουμε προχωρήσει και εξετάσει περιπτώσεις που ήρθαν πρόσφατα. Η θέση μου είναι, και ήδη το έχω στείλει γραπτώς σε όλους τους εμπλεκομένους, ότι ως πολιτική είναι να βοηθήσουμε αυτές τις γυναίκες με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε». Η Υπουργός Εργασίας κάλεσε όλες τις γυναίκες-θύματα βιασμών του ΄74 να προσέλθουν και να αιτηθούν, δηλώνοντας ότι θα τηρηθεί πλήρης εμπιστευτικότητα και διακριτικότητα από την αρμόδια Επιτροπή, και πως δεν θα παραπεμφθούν σε οποιοδήποτε ιατροσυμβούλιο.
Να επουλωθούν οι πληγές
Η Πρόεδρος της Επιτροπής Προσφύγων-Εγκλωβισμένων-Αγνοουμένων-Παθόντων της Βουλής των Αντιπροσώπων Σκεύη Κουκουμά, που ανακίνησε το όλο θέμα, δήλωσε στο ΚΥΠΕ πως κάλεσε την Κυβέρνηση να ελέγξει ξανά ότι όλες αυτές οι επιστολές έχουν αποσυρθεί και ότι η διαδικασία θα προχωρήσει με απόλυτη εμπιστευτικότητα, γιατί αλλιώς τα θύματα θα αποθαρρυνθούν από το να ζητήσουν βοήθεια. «Ως ΑΚΕΛ και ΠΟΓΟ», δήλωσε η κ. Κουκουμά, «αποφασίσαμε να ανοίξουμε το θέμα, πάντα σε συνεννόηση με τα θύματα και με απόλυτη διακριτικότητα, επειδή θεωρούμε ότι η Πολιτεία είχε και έχει χρέος να επουλώσει, όσο είναι δυνατόν, αυτές τις πληγές, να στηρίξει με κάθε τρόπο αυτές τις γυναίκες, οι οποίες βίωσαν και βιώνουν τις συνέπειες αυτού του εφιάλτη μόνες τους, ως να ήταν ατομικό τους θέμα».
by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Περισσότερα Θέματα: Αμβλώσεις,
Κοινωνία, Χριστούγεννα, Γυναίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου