Η Φιλοκαλία και το αδιανόητο τίποτα με εξηγήσεις υπερλόγων πραγμάτων (Video)

Η Φιλοκαλία και το αδιανόητο τίποτα: εξηγήσεις υπερλόγων πραγμάτων

Ο φιλοσοφίζων κ. Στέλιος Ράμφος
με εξηγήσεις υπερλόγων πραγμάτων

Ήρθαμε από το αδιανόητο τίποτα λοιπόν; 
Τα χελιδόνια όμως πάλι ξανάρχονται, 
οι μυγδαλιές έχουν ήδη ανθίσει και εφέτος, 
και όπως λέει ο ποιητής η μυγδαλιά άνθισε 
όταν της είπαν να μιλήσει για τον Θεό.

Ο φιλοσοφίζων κ. Ράμφος κάποτε, στο βιβλίο του «Το μυστικό του Ιησού» περηφανευόταν ότι μέσα στις τις ατέρμονες αναζητήσεις του έκανε στάση και στις πηγές τής ορθόδοξης πνευματικότητας, μεταξύ των οποίων και η Φιλοκαλική Παράδοση. Κι έγραψε ένα βιβλίο γεμάτο λογικές εξηγήσεις υπερλόγων πραγμάτων. Μετά συνέχισε να γράφει επί παντός του επιστητού.

Η επιλογή του κ. Ράμφου να ενωθούμε βαθιά και ψυχικά με την Ευρώπη και με τις πολιτικές, οικονομικές και αξιακές προτεραιότητές της, τον ωθεί σε μία ανάλυση που παραλείπει, ουσιώδη στοιχεία της πραγματικότητας, τόσο στην Δύση όσο και στην ορθόδοξη ανατολή. Ως αποτέλεσμα της σκέψεως του είναι να φαντάζει ως περισσότερο υπεύθυνος ο Άγιος  Γρηγόριος Παλαμάς, αλλά και η ορθοδοξία γενικά, για την σημερινή αθλιότητα, δηλαδή για τις συμμορίες που ως ακρίδες πέσανε στο κράτος, για τις αντιδημοκρατικές ελίτ που ευτέλισαν την δημοκρατία, παρά οι σημερινοί αυτουργοί, που και ο ανενημέρωτος Έλληνας πλέον τους γνωρίζει πλέον καλά ποιοι είναι.

Προφανώς στον άνθρωπο αυτόν και σε άλλους παρόμοιους στοχαστές, είναι αδύνατον να γίνει διαχωρισμός τής πνευματικής οδού προς την θέωση (κι η φιλοκαλία αυτόν τον δρόμο αποτυπώνει, στις συνθήκες βεβαίως τής εποχής των νηπτικών πατέρων) από το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι του παρόντος αιώνος. Δεν νομίζω άτι αξίζει να ασχολείται κανείς ιδιαίτερα.

Σοφία Ντρέκου

Η «Φιλοκαλία» και «Το αδιανόητο τίποτα» 


Όταν η Ελλάδα εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση η εφημερίδα «Le Monde» έγραφε: «Σήμερα εισήλθε στην Ευρωπαϊκή κοινότητα η χώρα της Φιλοκαλίας».

Η Φιλοκαλία είναι ένα βιβλίο πού πρωτοεκδόθηκε στη Βενετία το 1782. Πρόκειται για συγκέντρωση εκλεκτών Αγιοπατερικών κειμένων, για όσους αγαπούν την πνευματική ζωή, την ουσιαστική σχέση τους με τον ζώντα Θεό. Συγκεκριμένα κατά τον τίτλο του σημαντικού αυτού βιβλίου, που χαρακτήρισε μία εποχή και ένα τρόπο ζωής, αναφέρεται: «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών. Συνερανισθείσα παρά των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων ημών, εν ή δια της κατά την πράξιν και θεωρίαν Ηθικής φιλοσοφίας, ό νους καθαίρεται, φωτίζεται και τελειούται...»

Μιλάμε λοιπόν για φιλοκαλική εποχή, φιλοκαλικούς πατέρες και φιλοκαλισμό. Οι συντάκτες του σπουδαίου βιβλίου και τότε κατηγορήθηκαν από ορισμένους ως σκοταδιστές και τούς προσήψαν το σκωπτικό προσωνύμιον Κολλυβάδες, για άλλη όμως αιτία.

Σήμερα, μετά από μελέτη, έκδοση κειμένων και εκτίμηση η επιστήμη αποφαίνεται ότι το έργο τους ήταν λίαν αξιόλογο κι έδωσε πνοή νέα στην ορθόδοξη πνευματική ζωή. Οι πρωτοστάτες τού κολλυβαδικού-φιλοκαλικού κινήματος στέφθηκαν υπό αγιωνυμίας και αυτό λέει πολλά.


Μετά από διακόσια χρόνια και πλέον έρχεται ο συγγραφέας Στέλιος Ράμφος, που πέρασε από διάφορα ιδεολογικά ρεύματα, ν' αμφισβητήσει τη φιλοκαλική προσφορά με το νέο του βιβλίο*: «Το αδιανόητο τίποτα. Φιλοκαλικά ριζώματα τού νεοελληνικού μηδενισμού»*. Ας σημειωθεί ότι κάποτε μας είχε συγκινήσει με γραφές του και είχαμε μακρές συζητήσεις στην ταπεινή μας Καλύβη, μαζί με τον Κώστα Ζουράρι.

Νομίζω ότι ο κ. Ράμφος το παρατραβάει το σχοινί στις ερμηνείες, σχολιασμούς και αναλύσεις του σε κείμενα πού πλησιάζονται μ' ένα εντελώς άλλο τρόπο. Εμμέσως πλην σαφώς μας λέει πώς το αντιδυτικό και γνήσια αναγεννητικό κίνημα των Ιεροπρεπών Κολλυβάδων, κατά τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, έφερε όλη την κακοδαιμονία στην Ελλάδα.


Οι φιλοκαλικοί πατέρες, Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο φωστήρας της Θεσσαλονίκης, ο νηπτικός Αγιορείτης, ο μέγας Θεολόγος, ο ησυχαστής και διδάχος, όπως και ο σοφώτατος και πολυγραφότατος, ασκητής τού Άθωνα, νεοησυχαστής Νικόδημος ο Αγιορείτης και οι σύν αυτώ μακάριοι άνδρες περιόρισαν την Εκκλησία, την έκλεισαν στο καβούκι της, την έβγαλαν εκτός Ιστορίας, ώστε να ταλαιπωρούμεθα έως σήμερα.

Το μόνο πού δεν λέει είναι ότι και η σημερινή οικονομική κρίση προέρχεται από την ακολούθηση του πνεύματος τού ησυχασμού.


Η προκλητική, βάναυση, αθεόφοβη, ωμή και υπερήφανη απαξίωση του Ιερού ησυχασμού, τού παλαμισμού, τού κολλυβαδισμού και φιλοκαλισμού αγγίζει η ξεπερνά τα όρια της αιρέσεως;


Μάλιστα βρέθηκε καθηγητής της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο κ. Πέτρος Βασιλειάδης, γνωστός για τις μοντέρνες ιδέες του, να χαρακτηρίσει «συγκλονιστικό» το βιβλίο τού κ. Σ. Ράμφου κατά του ησυχασμού.


Ότι ο ησυχασμός, λέει, βλέπει μόνο το χθες και όχι το αύριο και δημιουργεί διχασμό στην ψυχή. Ο κ. Π. Βασιλειάδης τονίζει τη ρήση τού κ. Σ. Ράμφου ότι οι μελετητές τής Φιλοκαλίας σήμερα μετεωρίζονται «ανάμεσα σε ουράνια προσδοκία και απογεμένη ιστορικότητα».


Είναι λυπηρό να γράφονται αυτά τόσο εύκολα και αυτές οι εντελώς προσωπικές ερμηνείες να επικροτούνται από Θεολόγους και να τις προσυπογράφουν ότι ή Σύνοδος του 1351 έθεσε οριστικά την Εκκλησία στο χρονοντούλαπο τής ιστορίας.


Η Ιστορία όμως, πιστεύω, θα προσπεράσει τέτοιες ιδέες. Ο κύριος της Ιστορίας είναι ο Χριστός και η Εκκλησία είναι το ζωντανό σώμα Του. Αυτός δίνει πνοή στην Εκκλησία και στον κόσμο. Οι ερμηνείες του βιβλίου είναι τόσο πρωτότυπες, όσο παράξενες και οι υψηλές πτήσεις του δημιουργούν Ισχυρές πτώσεις και οδηγούν σ' ένα αδιανόητο τίποτε...

Φιλοκαλία σημαίνει αγάπη του ωραίου.
Ο ωραίος είναι ο Χριστός.
Η σύνδεση με τον Χριστό ωραιοποιεί τη ζωή μας.
Η Φιλοκαλία μας λέει πώς θα επιτευχθεί αυτό.
Ο Ντοστογιέφσκι λέει η ωραιότητα θα σώσει τον κόσμο. 
Η ωραιότητα είναι ο Χριστός.

Ιδιαίτερα σήμερα σε μια εποχή εκκοσμικεύσεως και αποστασίας έχουμε μεγάλη την ανάγκη τού ησυχασμού, της μελέτης της Φιλοκαλίας, της συνδέσεως με τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Εφημερίδα Μακεδονία 26/9/10 

Ο κ. Πέτρος Βασιλειάδης επεξηγεί στην Αέναη επΑνάσταση:

Petros Vassiliadis

Petros Vassiliadis 10 Δεκεμβρίου 2013: Αγαπητή φίλη Sophia Siglitiki, επειδή στο προ τριετίας άρθρο του ο λόγιος μοναχός Μωυσής αναφέρει επικριτικά και το όνομά μου, σημειώνω τα εξής: Ο π. Μωυσής ΔΕΝ είχε διαβάσει το βιβλίο όταν έγραφε την επιφυλλίδα στην Μακεδονία, απλώς αντέδρασε στην βιβλιοκρισία που την προηγούμενη Κυριακή είχα γράψει στην Καθημερινή για το βιβλίο αυτό το Στ. Ράμφου. Αν το είχε διαβάσει δεν θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας «αμφισβητεί» την φιλοκαλική προσφορά. 

Ένα δεύτερο λάθος του στην ανάγνωση της δικής μου βιβλιογραφίας είναι ότι με ταυτίζει με τις απόψεις του Ράμφου. Εκεί εγώ απλώς "συγκλονίστηκα" από τις αναφορές του Ράμφου, που αποτελούν - όπως έγραφα - μέχρι σήμερα θέσφατα της Ορθόδοξης θεολογίας, και απλώς τα κατέγραψα. Ίσως θα έπρεπε να τα αποσιωπήσω για να μη σκανδαλίσω τον κατά τα άλλα σεβαστό αγιορείτη. Αλλά τότε θα ήμουν επιλήσμων της επιστημονικής μου ιδιότητας. Δεν έχω πρόχειρη την βιβλιοκρισία μου στην Καθημερινή της Κυριακής, αλλά μπορώ να σας διαφωτίσω, αλλά και τους αναγνώστες του πολύ ενδιαφέροντος ιστοχώρου σας, με πρόσφατο άρθρο μου «ΕΙΣ ΜΕΤΡΟΝ ΗΛΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (ΕΦ 4:17). To βιβλικό υπόβαθρο της χριστιανικής πνευματικότητας» (https://www.academia.edu), όπου στις σελ. 20-21 αναφέρομαι στο θέμα αυτό. 10 Δεκεμβρίου 2013

Petros Vassiliadis: Μόλις βρήκα και την βιβλιοκρισία μου και σας την κοινοποιώ: http://www.kathimerini.gr/404621/article/politismos/arxeio-politismoy/to-gene8lio-kefalaio-toy-neoy-ellhnismoy NEWS.KATHIMERINI.GR Το γενέθλιο κεφάλαιο του νέου ελληνισμού. 10 Δεκεμβρίου 2013 ·

Σοφία Ντρέκου: Σας ευχαριστώ πολύ κ. Βασιλειάδη. Θα τα μελετήσω εκτενώς ότι μου κοινοποιήσατε. Καλημέρα σας. 10 Δεκεμβρίου 2013

by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr

 

Δείτε ένα δείγμα από την «Φιλοκαλία» των Ιερών Νηπτικών γραμμένο το 1782: Όσιος Θαλάσσιος ο Λίβυος (Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών) 400 κεφάλαια περί αγάπης, εγκράτειας και της κατά νουν πολιτείας

Η Φιλοκαλία, ο μηδενισμός και η κρίση


Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων στους λαούς, η κύρια εργασία του διανοούμενου οφείλει να είναι η ανάδειξη εκείνων των στοιχείων του πολιτισμού και των παραδόσεων που μπορούν να βοηθήσουν στην ανάταξη της συλλογικής κατάθλιψης και την αναζωπύρωση των εστιών δημιουργικής δράσης.

Αυτό ακριβώς έκαναν αίφνης άνθρωποι σαν τον Χέγκελ ή τον Γιάσπερς σε αντίστοιχα πολύ δύσκολες στιγμές του έθνους τους. Άλλωστε το να κατηγορεί η Ινδία τον ινδουισμό ή το Ιράκ τον μουσουλμανισμό για τις κακοτυχίες τους, αυτό μόνο σε βαθύτερη παρακμή, λόγω απελπισίας, θα μπορούσε να οδηγήσει. Σε στιγμές κρίσης, λοιπόν, αναζητούμε καταρχήν τα στοιχεία εκείνα που επιτρέπουν την αναγέννηση και την ελπίδα. 

Άραγε αυτό είναι που κάνει ο Στέλιος Ράμφος με το τελευταίο του βιβλίο, όσο και με το μπαράζ των συνεντεύξεων που ακολούθησε;

Στην εικοσαετία που διδάσκω στην τριτοβάθμια θεολογική εκπαίδευση, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχω συναντήσει μόλις δυο ή τρεις ανθρώπους που έχουν διαβάσει ολόκληρη τη Φιλοκαλία. Το βιβλίο αυτό, που δημιουργήθηκε από μοναχούς για μοναχούς, εκδόθηκε μετά το ’60 στην Ελλάδα και διαβάστηκε γενικώς ελάχιστα. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως το περιεχόμενό του ελάχιστα ταυτίζεται με αυτό που προτείνει ο Ράμφος.

Καταρχήν η Φιλοκαλία δεν περιέχει μόνο μια ανθρωπολογία, αλλά σειρά ανθρωπολογιών, με σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, οι οποίες ανταποκρίνονται στη μακρά εξέλιξη δεκατεσσάρων αιώνων: είναι εντελώς διαφορετική η Πλατωνίζουσα και καθαρά νοησιαρχική ανθρωπολογία και γνωσιολογία του συγγραφέα των απόψεων του Αντωνίου ή του Ευαγρίου (Νείλος ο Ασκητής), από τη μυστηριοκεντρική ανθρωπολογία του Μάρκου του Ασκητή, ή τον εσωτερισμό του Μακαρίου, ή ακόμα, φυσικά, από τον μοντέρνο ψυχοσωματικό ολισμό του Μαξίμου του Ομολογητή και την ιερή σωματοκεντρικότητα του Γρηγορίου Παλαμά.

Είναι εντελώς παράδοξη άλλωστε η θέση του Ράμφου πως ο ανατολικός χριστιανισμός δεν διαθέτει καν ανθρωπολογία: η απόλυτη ισότητα και ακεραιότητα των δύο φύσεων του Χριστού στη Δ’ Οικουμενική Σύνοδο, καθώς και ο μακρύς αντι-μονοφυσιτικός αγώνας, που κατέληξε στη λαμπρή διατύπωση της απόλυτης ελευθερίας της ανθρώπινης βούλησης, για πρώτη φορά στην Ιστορία, στον Μάξιμο τον Ομολογητή και τη Στ’ Οικουμενική Σύνοδο, ενάντια στην παθητικότητα της βουδιστικής Ανατολής, θα αρκούσαν για να το αποδείξουν αυτό. Υπάρχει μια διαδικασία ωρίμανσης της ορθόδοξης ανθρωπολογίας, της οποίας τα ίχνη φαίνονται και στη Φιλοκαλία και προς την οποία σήμερα στρέφεται το ενδιαφέρον πολλών ειδικών στη Δύση.

Πέραν αυτών καμιά πρωτοκαθεδρία του αισθήματος δεν επιτρέπει η Φιλοκαλία. Τόσο το αίσθημα όσο και ο νους περιορίζονται, στη διαδικασία της προσευχής, τόσο όσο χρειάζεται για να αποφευχθεί η πιθανή ειδωλοποιητική τους λειτουργία – κυρίως μάλιστα του αισθήματος! Παραμένει βεβαίως παράδοξη η θέση του Ράμφου πως μηδενιστής είναι ο άνθρωπος του αισθήματος· κατά τον Χάιντεγκερ (στο έργο του για τον Νίτσε) αιτία του μηδενισμού είναι μάλλον, αντιθέτως, η αυτοτοποθέτηση του σκεπτόμενου υποκειμένου ως προϋπόθεση κάθε αντικειμενικής μεταφυσικής τού Είναι – και η βούληση για δύναμη που ακολουθεί.

Ο άνθρωπος του αισθήματος δεν είναι μηδενιστής, αντίθετα πιστεύει σε αξίες. Γίνεται μηδενιστής όμως όταν γίνει φίλαυτος, όταν χάσει δηλαδή την κοινότητα. Αλλά αυτός ο «θερμός» μηδενισμός θεραπεύεται μάλλον πιο εύκολα από τον «ψυχρό» μηδενισμό του λογικισμού.

Το μεγαλύτερο όμως σφάλμα είναι το να ταυτίζει κανείς τη Φιλοκαλία με τον ορθόδοξο χριστιανισμό εν γένει, ή ακόμα με τον τρόπο βίωσης της ευχαριστιακής κοινότητας από μέρους των πιστών ανά τους αιώνες. Υπάρχει σχέση αλλά όχι ταύτιση. Πέραν αυτού, άλλωστε, για να μείνουμε στο θέμα μας, η Ελλάδα κατά τον τελευταίο αιώνα υπέφερε πολύ περισσότερο από τον ηθικισμό, τον ευσεβισμό και τον νομικισμό που έφεραν κάποιες οργανώσεις, παρά από τη Φιλοκαλία, που αγνοεί όλα τα παραπάνω!

Ποια είναι τα στοιχεία της Φιλοκαλίας όμως που θα μπορούσαν να βοηθήσουν μια σύγχρονη ανθρωπολογία η οποία θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει και σε ιστορική ανάπτυξη; Αναφέρω μερικά επιγραμματικά: η έμφασή της στην ανάγκη ρεαλιστικής αυτογνωσίας (κάτι στο οποίο περιλαμβάνεται και το ασυνείδητο), η έμφαση στην ανάγκη κοινωνικοποίησης του φίλαυτου θελήματος, ο τελικός τονισμός της ψυχοσωματικής υφής του ανθρώπου και η ανάγκη ψυχοσωματικής μετοχής/συναλήθευσης του ανθρώπινου όλου, η αποφασιστική συναίρεση ατομισμού-κοινωνικότητας και συν-ευθύνης όλων για όλα και όλους. Δεν είναι καλύτερα να αρχίσουμε να συζητούμε αυτά παρά οτιδήποτε άλλο;

π. Νικόλαος είναι αναπληρωτής καθηγητής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, επισκ. καθ. στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Κέμπριτζ, επίκ. καθ. στο Παν/μιο Ουαλίας)

(Πηγή: Ελευθεροτυπία 3/7/2010. Αναδημοσίευση
από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Η Άλλη Όψις») 

Βίντεο: Το βιβλίο «Το αδιανόητο τίποτα» [Φιλοκαλικά ριζώματα του νεοελληνικού μηδενισμού] είναι Δοκίμιο φιλοσοφικής ανθρωπολογίας του Στέλιου Ράμφου από τις εκδόσεις Αρμός, 2010.

Η Βίκυ Φλέσσα φιλοξένησε στα Άκρα τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο που σχολίασε
και συζήτησε για το βιβλίο του «Το μυστικό του Ιησού», τα Θεοφάνεια του 2007.

ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΤΙΠΟΤΑ: Μας λένε ότι ο κόσμος έγινε από το μηδέν χωρίς την ύπαρξη του Δημιουργού που με τον Λόγο Του, δημιουργεί, συντηρεί και τρέφει τα σύμπαντα.

Ήρθαμε από το αδιανόητο τίποτα λοιπόν;

Τα χελιδόνια όμως παλι ξανάρχονται, οι μυγδαλιές έχουν ήδη ανθίσει και εφέτος, και όπως λέει ο ποιητής η μυγδαλιά άνθισε όταν της είπαν να μιλήσει για τον Θεό.

Τα σκιρτήματα του Θείου αγγίγματος εξακολουθούν να φλογίζουν ψυχές, που εγκαταλείπουν τα πάντα από ασίγαστο έρωτα, για να εντρυφήσουν απερίσπαστοι στην άχραντη ομορφιά της παρουσίας Του.

Η θέση των υπερμάχων του τίποτα στην θέση του Θεού, είναι επιστημονικά ατεκμηρίωτη, όπως πολύ όμορφα αναλύει τις σχετικές μηδενιστικές θεωρίες ο Διάσημος θεωρητικός φυσικός και μετέπειτα ιερέας, John Polkinghorne στο βιβλίο του «Πίστη και Επιστήµη».

Η ομορφιά δεν υπακούει σε καµία φυσική αναγκαιότητα, και άρα συνιστά την αποκάλυψη του θαύματος. «Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι θεοῦ, εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὸ βλεπόμενον γεγονέναι». Όλα έγιναν µε τον λόγο του Θεού και όσα βλέπουμε έχουν γίνει από την µη βλεπόμενη Άκτιστη δημιουργική Του ενέργεια και όχι από το αδιανόητο τίποτα. Nicholas Michaloliakos Ν.Ι.Μιχαλολιάκος 27 Φεβρουαρίου 2018

Κωνσταντῖνος Ταούλας: Ὁ φιλοσοφίζων μαϊδανός κ. Ράμφος κάποτε, στό βιβλίο του "Το μυστικό του Ιησού" περηφανευόταν ότι μέσα στίς τίς ἀτέρμονες ἀναζητήσεις του ἔκανε στάση καί στίς πηγές τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητα, μεταξύ τῶν ὁποίων και ἡ Φιλοκαλική Παράδοση. Κι ἔγραψε ἕνα βιβλίο γεμάτο λογικές ἐξηγήσεις ὑπερλόγων πραγμάτων. Μετά συνέχισε νά γράφει ἐπί παντός τοῦ ἐπιστητοῦ. Προφανῶς στόν ἄνθρωπο αὐτό καί σέ ἄλλους παρόμοιυς στοχαστές, εἶναι ἀδύνατον νά γίνει διαχωρισμός τῆς πνευματικῆς ὁδοῦ πρός τήν θέωση (κι ἡ φιλοκαλία αὐτόν τόν δρόμο ἀποτυπώνει, στίς συνθῆκες βεβαίως τῆς ἐποχῆς τῶν νηπτικῶν πατέρων) ἀπό τό ἱστορικό καί κοινωνικό γίγνεσθαι τοῦ παρόντος αἰῶνος. Δέν νομίζω ὅτι ἀξίζει νά ἀσχολεῖται κανείς ἰδιαίτερα. Ἀπό ὅ,τι ξέρω ὁ κ. Ράμφος ἔχει λύσει τό βιοτικό του πρόβλημα με μια πλούσια προῖκα και σκοτώνει τόν χρόνο του στοχαζόμενος! · 3 Νοεμβρίου 2014

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Στέλιος Ράμφος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πρωτότυπος στο διάβημα του.Αναπαράγει απλώς στα καθ'ημάς προτεστάντικες απόψεις,και εκσυγχρονιστικές που αποτέλεσαν ως γνωστόν στόχο των ρομαντικών.Συνεπώς ο Ράμφος αγνοεί την ευρωπαική ιστορία που τόσο θαυμάζει και αναπαράγει απλώς παρωχημένες ιδέες.Δεν συνεκτιμώ ότι παλιά ήταν νεορθόδοξος.Δεν ανήκε ποτέ σε εμάς.

Δημήτριος Γ. Δάβαρης

Sophia Drekou είπε...

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤ. ΡΑΜΦΟΥ
15.12.2013
Κάθε κοινωνική και πολιτική διεργασία βασίζεται στη στάση και την πράξη ανθρώπων, άρα ενέχει και ψυχολογική διάσταση. Ωστόσο, η αναγωγή τέτοιων διεργασιών σε ψυχολογικές μεταβλητές και μόνο είναι σφάλμα (αναγωγισμός), που συσκοτίζει τις κοινωνικο-πολιτικές ορίζουσες του φαινομένου. Παράδειγμα: Ο Σ. Ράμφος διαγιγνώσκει ότι οι Έλληνες πάσχουν από παράνοια, δείχνοντας πλήρη άγνοια των ψυχοπαθολογικών μηχανισμών της παράνοιας. Ενώ, ταυτόχρονα, λειτουργώντας ως καθεστωτικός διανοούμενος, συμβάλλει στον ευνουχισμό της πολιτικής ή μη σκέψης των Ελλήνων, οι οποίοι προφανώς είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα, αφού είναι παρανοϊκοί, άρα τρελοί και κακοί. Αμαρτωλοί που δίκαια ψήνονται στην κόλαση της φτωχοποίησης. Επικίνδυνοι λόγω παραφροσύνης. Και άξιοι να υπάρχουν όχι ως ελεύθεροι άνθρωποι και πολίτες, αλλά ως νεοραγιάδες που τους «κουράρουν» οι γνωστοί σωτήρες. (...)

Συνέντευξη του Ν. Σιδέρη στον Βασίλη Βενιζέλο ,εφημ. Η ΑΥΓΗ, 15-12-2013, σελ. 15. Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: http://www.avgi.gr/article/1501597/nikos-sideris-na-uperaspistoume-enan-dimokratiko-anthropismo

Ανώνυμος είπε...

Η ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ''ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ''.ΠΟΛΛΑ ΘΑ ΔΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ.ΠΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΝΟΗΤΕΣ ΟΤΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ '' ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ,ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΟΨΟΝΤΑΙ''. ΥΠΟΓΡΑΦΗ ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ''

Ανώνυμος είπε...

ΑΔΕΛΦΙΑ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΠΑΣΗΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ...ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΤΕΛΙΚΑ ΙΟΥΔΑΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΠΑΡΗΛΘΕ, ΤΟΝ ΚΑΡΛ ΠΟΠΠΕΡ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΤΕ ΠΡΩΤΑ ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΛΕΓΕ ΜΕ ΤΟΣΗ ΔΙΑΠΡΥΣΙΑ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΟΤΙ Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΜΟΥ....ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΞΕΤΕ ΣΤΟ ΑΛΒΘΜ ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΑΜΕ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ 'ΑΓΙΟ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ,ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΕΝΔΟΞΟΤΑΤΟ ΡΗΤΟΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΠΕΡΙΚΛΗ!!...ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ ΑΕΝΑΩΣ ΝΑ ΕΛΕΗΣΕΙ Ο ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΔΥΤΙΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΕΛΠΙΔΟΥ ΕΡΕΒΟΥΣ !!!