Ο εκ γενετής τυφλός ατενίζει τον Γολγοθά
Στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ. 9, 1-38), ο Χριστός, περνώντας μέσα από την Ιερουσαλήμ, συναντάει έναν εκ γενετής τυφλό. Ο Κύριος, έκανε πηλό, αφού έπτυσε στο χώμα, του άλειψε τα μάτια και τον έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Ποίημα του Ιωάννη Πολέμη. Ο πρώην τυφλός του Σιλωάμ
παρασυρμένος από το πλήθος βρέθηκε και είδε με τα
μάτια του τη σταύρωση του ευεργέτη και σωτήρα του.
Είναι ο τυφλός, αυτός που πριν από λίγο καιρό θεραπεύτηκε από τον Ιησού και ξαναβρήκε το φως του! Αυτός, που όταν συνειδητοποιεί ότι πάνω στο Σταυρό βρίσκεται ο ευεργέτης του, ο Θεάνθρωπος Κύριος, που του έδωσε ξανά τη ζωή, τη χαρά, την ελπίδα και το φως, θλίβεται και οδυνάται τόσο πολύ ώστε να Τον παρακαλά να τον τυφλώσει για να μην βλέπει αυτό το φρικτό θέαμα! Αν έτσι δεν ορίζεται η ευγνωμοσύνη, τότε πως;
Ὁ Τυφλὸς πρὸ τοῦ Σταυροῦ - Ιωάννης Πολέμης
- Τί εἶν’ ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;
- Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυὸ μαζὶ μὲ κάποιον πλᾶνο.
- Ποιοί νἆν οἱ δυό, ποὺ ἐκδικητὴς ὁ χάρος τοὺς προσμένει;
- Κλέφτες, φονιάδες, ἄρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
- Καὶ ποιός ὁ πλᾶνος ποὺ κι αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζί τους;
- Τοὺς Φαρισαίους ῥώτησε, εἶναι δουλειὰ δική τους!
-Θὰ πάω νὰ δῶ…
Εἶπα νὰ δῶ κι ἦρθαν στὸ νοῦ μου πάλι.
Τὰ χρόνια ποὺ ἤμουνα τυφλός. Τυφλός! Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι
δὲν ξέρετε πόσο ἡ ψυχὴ μέσα στὰ στήθη εἶν’ ἄδεια,
ὅταν μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα βαδίζει στὰ σκοτάδια!
Πῶς τὴ θυμοῦμαι τὴ στιγμὴ ποὺ ἐστάθη Αὐτὸς μπροστά μου
καὶ μ’ εὐσπλαγχνίσθη, κι ἔσκυψε, πῆρε πηλὸ ἀπὸ χάμου
κι ἀλείφοντας τὰ μάτια μου μὲ τὸν πηλὸ ἐκεῖνο,
μοῦ εἶπε νὰ πάω στοῦ Σιλωὰμ τὴ στέρνα νὰ τὰ πλύνω!
Ὅταν τὸν πρωτοακτίκρυσα τὸν Φωτοδότη ἐμπρός μου,
στὴν ὄψη Του εἶδα ὅλες μαζὶ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου!
Μοσχοβολοῦσε κι ἔλαμπε τὸ κάθε κίνημά Του…
Φῶς καὶ τὰ χείλη, κι ἡ φωνή, τὰ μάτια κι ἡ ματιά Του.
Στὰ χείλη Του ἡ παρηγοριά, στὰ μάτια Του ἡ ἐλπίδα.
Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τὰ δυό μου μάτια κι εἶδα
κάθε ποὺ ζεῖ καὶ ποὺ δὲν ζεῖ, κι εἶδα παντοῦ γραμμένη
τὴν ὄψη Του, λὲς κι ἤτανε καθρέπτης Του ἡ οἰκουμένη.
Φῶς ἡ ζωή, χαρὰ τὸ φῶς! Ἂς πάω νὰ δῶ τὸν πλᾶνο
ποὺ θὰ καρφώσουν στὸ Σταυρό. Κατὰ τὸ λόφο ἐπάνω
κόσμος, περιγελάσματα κι ὀχλοβοὴ κι ἀντάρα
χίλιες φωνὲς σὰν μιὰ φωνὴ κι ὅλες σὰν μιὰ κατάρα.
Ποῦ πάει; Σπρώχνει καὶ σπρώχνεται καὶ πνίγεται καὶ πνίγει,
καὶ σταματᾶ προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει
τρεῖς μαυροφόρες μοῦ κρατοῦν μιὰ λιγοθυμισμένη.
Θὲ νἆναι μάνα ἡ δύστυχη!
Ξάφνου, μὲ μιᾶς σωπαίνει τὸ πλῆθος ποὺ ἀνταριάζονταν.
- Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι πνιγμένοι μὲς στὰ βογγητά!
Ὑψώνονται οἱ δυὸ πρῶτοι σταυροί· κανεῖς δὲν στρέφεται.
- Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται!
Νά, καὶ τὸν τρίτον ὑψώνουν.
Πῶς; Σὺ ποὺ μοὔ' δωσες τὸ φῶς, ἐσένα πλᾶνο λένε;
Κι ἦταν γραφτὸ τὰ μάτια μου νὰ βλέπουν γιὰ νὰ κλαῖνε;
Τί νὰ τὰ κάνω καὶ τῆς γῆς καὶ τ’ οὐρανοῦ τὰ κάλλη;
Πάρε τὸ φῶς ποὺ μοὔ' δωσες καὶ τύφλωσέ με πάλι!
Σύντομη βιογραφία του ποιητή
Ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Ιωάννης Πολέμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1862. Η καταγωγή του δικαστή πατέρα του ήταν από την Άνδρο, ενώ η μητέρα του ήταν Αθηναία. Και δύο οικογένειες είχαν ρίζες βυζαντινές. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα 13 χρόνια του. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και για δύο χρόνια αισθητική και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι.
Εμφανίστηκε στα γράμματα στη δεκαετία του 1880. Έγραψε στη δημοτική.
Τα πρώτα ποιήματά του, ακολουθώντας την συνήθεια της εποχής, τα έγραψε στην καθαρεύουσα. Διετέλεσε υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας και Γενικός Γραμματέας (1915) της Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών συγγραφέων. Πέθανε από βρογχοπνευμονία τον Μάιο του 1924 στην Αθήνα.
Το μεγάλο σε έκταση ποιητικό έργο του, πολύ δημοφιλές στην εποχή του, χαρακτηρίζεται από απλότητα, τρυφερότητα, ευαισθησία, καλοσύνη και, ορισμένες φορές, από μελαγχολική διάθεση, στοιχεία άλλωστε που χαρακτήρισαν και την ίδια του τη ζωή.
Ο Ιωάννης Πολέμης εντάσσεται στη Νέα Αθηναϊκή Σχολή που αντιτάχτηκε στην υπερβολή και τον άκρατο ρομαντισμό, ενώ παράλληλα καθιέρωσε (όπως οι Παλαμάς, Δροσίνης) τη δημοτική γλώσσα στην ποίηση.
Κυριότερες ποιητικές συλλογές του: Αλάβαστρα, Σπασμένα μάρμαρα, Κειμήλια, Το παλιό βιολί.
Το 1918 τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα.
Προτομή του Ιωάννη Πολέμη (κήπος Ζαππείου, Αθήνα).
Έργο του γλύπτη Λουκά Δούκα (1890 – 1926). English:
Bust of Ioannis Polemis in Athens, Greece. Work by Loukas
Doukas (1890 – 1926), from el.wikipedia to Commons
Βιβλιογραφία:
• Νεοελληνικὰ Ἀναγνώσματα (Έκδοσις Α', 1957), Β' Γυμνασίου (Ο.Ε.Δ.Β.) Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων. Άπαντα Πολέμης (2 τόμοι).
• Ιωάννης Πολέμης, Άπαντα, Τα πρωτότυπα ποιητικά και θεατρικά έργα, Επιμέλεια Βαλέτας, Γεώργιος, 1907-1989, Δωρικός, Αθήνα 1970. Σειρά: Νεοελληνική βιβλιοθήκη (Δωρικός). Βιβλιοθήκη Τομέα Μεσαιωνικών και Νεοελληνικών Σπουδών.
Πηγή: Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
• Ιωάννης Πολέμης, Άπαντα, Τα πρωτότυπα ποιητικά και θεατρικά έργα, Επιμέλεια Βαλέτας, Γεώργιος, 1907-1989, Δωρικός, Αθήνα 1970. Σειρά: Νεοελληνική βιβλιοθήκη (Δωρικός). Βιβλιοθήκη Τομέα Μεσαιωνικών και Νεοελληνικών Σπουδών.
Πηγή: Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Σχετικά θέματα:
► Κυριακή του τυφλού: Deep Purple στο When a Blind Man Cries, όταν κλείσεις τα μάτια (videos αφιέρωμα)
► Ο Χριστός παρέχει το φως το αληθινό και προσφέρει έξοδο από τον ναρκισσισμό: ο διάλογος τού Χριστού με τον τυφλό - Κυριακή του τυφλού
► Κυριακή του Τυφλού: Τo θάρρος να αντικρίσει κανείς το φως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου