3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια ημέρα των ανάπηρων Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ)
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) καθιερώθηκε το 1992 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ και τιμάται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.
Ο διακεκριμένος φιλόσοφος και εμβληματικός διανοητής Χρήστος Γιανναράς, έφυγε από τη ζωή το απόγευμα του Σαββάτου 24 Αυγούστου, σε ηλικία 89 χρονών. Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή ο γιος του Σπύρος (Spyros Yannaras) μέσω ανάρτησής του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
Το έργο που αποτυπώθηκε από ομάδα τοπικών καλλιτεχνών. Ο Θανάσης Καραμπάλιος που έκανε και το σχέδιο αναφέρει τα εξής για την πρωτοβουλία: «Όταν πήγα πριν ένα μήνα στο μέρος που έγινε το δυστύχημα ήταν μια μέρα συννεφιασμένη και πήγαινε να βρέξει.
Νικηφόρος Βρεττάκος: «Κάθε Μεγάλη Παρασκευή συμμετέχω στο θείο δράμα, που το βλέπω σαν το καθολικό δράμα της ίδιας της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς αντιπροσωπεύει όλους όσοι πόνεσαν: τους μάρτυρες, τους αδικημένους, τους πεφορτισμένους.
Σπύρος Μουστακλής: ένας σύγχρονος άγνωστος ήρωας (ίσως, γιατί δεν ήταν κομματικός). Ένας ΗΡΩΑΣ που αγωνίσθηκε για τη δημοκρατία με πράξεις. Σύμβολο του αγώνα κατά της χούντας αλλά δυστυχώς ξεχασμένος.
και οι αθώοι. Ολόκληρο το θεατρικό κείμενο Ντον Ζουάν ή
η Πανδαισία του Αγάλματος και η φιλοσοφική δομή του.
Θεατρική παράσταση: Δομ Ζουάν ή ο Πέτρινος Δείπνος
Έρευνα, εργασία Σοφία Ντρέκου Αρθρογράφος
(Sophia Drekou, BSc in Psychology)
Ο Δον Ζουάν ή Δον Χουάν (doɴˈχwan), είναι ένας θρυλικός φανταστικός ελευθεριάζων ήρωας. Η πρώτη έκδοση γράφτηκε από τον Ισπανό δραματουργό Τίρσο δε Μολίνα (ψευδώνυμο του Γκαμπριέλ Τέγιεθ). Το θεατρικό του, El Burlador de Sevilla y combidado de piedra (Ο Απατεώνας της Σεβίλης και ο πέτρινος συνδαιτυμόνας), γράφτηκε τον δέκατο τέταρτο αιώνα και εκδόθηκε στην Ισπανία γύρω στο 1630. Το όνομα «Δον Ζουάν» αποτελεί συχνά μεταφορά για έναν άνδρα γυναικά.
Είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια το παρακάτω κείμενο. Με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι ο Τσαρούχης στα τελευταία του, έβαζε και του διάβαζαν κάθε πρωί την νεκρώσιμη ακολουθία, για να έχει μια χαρούμενη μέρα. Το γιατί το κατάλαβα (αν το κατάλαβα) αρκετά χρόνια αργότερα...
Η δασκάλα γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο.