Στις πεζές ημέρες μας, το να γράφεις για ποίηση αποτελεί μάλλον μεγάλη παραφωνία. Όμως μια ποιήτρια από την Πολωνία, η Βισονάβα Σιμπόρσκα, λέει πως οι ποιητές θα έχουν πάντα πολλή δουλειά». Ένας άλλος ποιητής γράφει: «Το να είσαι ποιητής δεν είναι από τα καλύτερα επαγγέλματα». Η ποίηση όμως δεν είναι προσοδοφόρο επάγγελμα, αλλά ουσιαστικό λειτούργημα, θεία έμπνευση!
φωτογραφία: Γλυπτό «Στο παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» του Σλοβάκου Martin Hudáček που απεικονίζει, σύμφωνα πάντα με τον γλύπτη, μια γυναίκα που θρηνεί την έκτρωση της και το αγέννητο παιδί της σε νηπιακή ηλικία να την παρηγορεί, αγγίζοντας την απαλά στο κεφάλι και να της προσφέρει συγχώρεση.
Η όλη θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας δεν έχει σκοπό απλώς την ηθική και κοινωνική εξισορρόπηση του ανθρώπου, αλλά την επανασύνδεση των σχέσεών του με τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Αυτό γίνεται με την επούλωση της ψυχικής πληγής και την θεραπεία των παθών με τα μυστήρια και την ασκητική πράξη της Εκκλησίας.
Η Προηγιασμένη, στην αληθινή εσπερινή τέλεσή της, όχι μόνο εντάσσεται στο σύστημα των ακολουθιών της Τεσσαρακοστής, αλλά αποτελεί τον καρπό και τον στέφανο και τον άξονα γύρω από τον οποίο αυτή στρέφεται και το στόχο στον οποίο μας κατευθύνει.
Τόσο βαθιά ανθρώπινη ο θεολογία του διηγήματος, που τρομάζεις...! Και αναρωτιέσαι: πώς μου ξέφυγαν όλ' αυτά, γιατί δεν τα βλέπω ενώ είναι μπροστά μου; Γιατί έχω συνηθίσει τόσα χρόνια στη γκρίνια και τη μιζέρια; Ενώ το «φως» είναι μέσα μου, αρκεί να κοιτάξω κατάματα το αληθινό Φως, και να κάνω μια μικρή θυσία όπου μπορώ. Τρομάζει αυτή η θεολογία της αγάπης γιατί δεν μένει στην επιφάνεια της λάμψης, αλλά στο βάθος της εσωτερικής λάμψης που δημιουργεί το φως μέσα μας, αφού βέβαια καταλάβουμε τι σημαίνει να γεννηθεί η αγάπη δηλαδή Ο Χριστός!
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡ ΜΑΝΩΛΗ Διήγημα του π. Κων. Στρατηγόπουλου
Η θέωση είναι ο μόνος σκοπός για οτιδήποτε έχει δημιουργηθεί, καθώς κάθε κτίσμα συνίσταται ακριβώς από μια θεία κλήση, είτε είναι υλικό είτε πνευματικό, σωματικό η ψυχικό, ατομικό η κοινωνικό ή ακόμη, πολιτικό.