της Σοφίας Ντρέκου
Από τις ποιήτριες που ξεχωρίζω, είναι η Κική Δημουλά. Ιδιαίτερα για το σαρκαστικό παιχνίδι των λέξεων, το περίεργο πάντρεμα ουσιαστικών και επιθέτων, αλλά και για την επικριτική και ταυτόχρονα αναστοχαστική ματιά των στίχων της.
Ό,τι καλύτερο, σφριγηλότερο
και ανθρωπινότερο
έχει να παρουσιάσει
η νεότερη ελληνική ποίηση.
Γράφει κάπου για τη θλίψη των ημερών: