Εργασία Σοφία Ντρέκου Αρθρογράφος
(Sophia Drekou, BSc in Psychology)
Κι ένα τέταρτο μητέρας
αρκεί για δέκα ζωές,
και πάλι κάτι θα περισσέψει.
και πάλι κάτι θα περισσέψει.
σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.
Μάνα, Μητέρα, Μαμά..., η μία και μοναδική στη γη. Υμνήθηκε και τραγουδήθηκε σε όλο τον κόσμο. Γράφτηκαν και γράφονται καθημερινά γι' αυτήν ποιήματα, τραγούδια, στίχοι. Ταυτίζεται με τη στοργή και την αγάπη, την προστασία και την φροντίδα για το σπλάχνο της, το παιδί της.
«Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία» έλεγε ο Φρόιντ.
Η Μέρα της Μητέρας παραμένει κυρίως γνωστή ως μια αφορμή για δώρα, εκδηλώσεις αγάπης και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Η αλήθεια όμως είναι πως η γιορτή αυτή έχει πολύ πιο μελαγχολικές ρίζες. Όλα ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1850, όταν... Διαβάστε περισσότερα »
Η μάνα μου - Ν. Καζαντζάκη
φώτο: 1905. Ο Νίκος Καζαντζάκης με τη μητέρα του Μαρία,
ανάμεσα στις αδελφές του Αναστασία και Ελένη, στο Ηράκλειο.
Η μάνα μου, μια άγια γυναίκα. Με υπομονή, μ’ αντοχή κι όλη τη γλύκα της γης απάνω της. Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι ήταν χωριάτες. Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους, τα χέρια τους, τα μυαλά τους γεμάτα χώματα.
Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύονταν όλες τις ελπίδες. Είχαν γίνει, πάππου προς πάππου, ένα μαζί της. Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια, τα κόκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα μεριά τους την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους…
Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να ‘ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μας μοσκομύριζε. Αγαπούσα πού τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα σώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μού διηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε ‘γω της στορούσα τους βίους των αγίων που ‘χα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου.
Δεν έφτανα τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της, της χάϊδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα: Μπήκαν στον παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι, σεριανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σαν να μου έλεγε: «Αλήθεια λες;» Και μου χαμογελούσε.
Και το καναρίνι, μέσα στο κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό του και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να ‘χε κατέβει από τον παράδεισο, σαν να ‘χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.
Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου, δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το σπλάχνο μου η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρουδιά τούτη και με το κελάηδημα του καναρινιού. [1]
1960 Ο Μάνος Χατζιδάκις με τη μητέρα του Αλίκη, ΕΔΩ
«Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ' αγαπάει», γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις στο κείμενο που συνοδεύει το ορχηστρικό του «Προσωπογραφία της μητέρας μου» στο «Χαμόγελο της Τζοκόντα». Και συνεχίζει » Διαβάστε περισσότερα »
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Πρὸς τὴν μητέρα μου
(1874, Λυρικὸ ποίημα ἀφιερωμένο στὴ μάνα του)
Μάννα μου, ἐγώ ᾽μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη,
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.
Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽ ἀγναντέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.
Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ μαύρη
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁπόλεος δὲν θά ᾽βρει.
Κι ἐκείνη μ᾽ ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη:
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.
Ιωάννης Πολέμης: Ο αποχαιρετισμός της μάννας
Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου. Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι, γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη. Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις. Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο, σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω. Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα, δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα. Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι, μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι. Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει, ὡστόσο Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω. Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι, νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.
κεντούσε τους αγρούς της άνοιξης
με τα ανοιχτά κατώφλια των άσπρων σπιτιών
με τα όνειρα των πελαργών στην αχυρένια στέγη
γραμμένη στη γλαυκή διαφάνεια
Εσύ δεν είχες έρθει ακόμη...Διαβάστε περισσότερα »
Η γυναίκα και η μητέρα
αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η γυναίκα γερνά, η μητέρα δεν γερνά.
Η γυναίκα σαν γυναίκα αλλάζει και γερνά,
η μητέρα σαν μητέρα δεν αλλάζει και δεν γερνά.
Η γυναίκα εκπροσωπεί την πτώση
του ανθρώπου στη φύση,
η μητέρα εκπροσωπεί την ύψωση
του ανθρώπου προς τον ουρανό.
Η μητέρα, η οποία δεν υπήρξε γυναίκα,
(σημ. η Παναγία) έλαβε δόξα και τιμή
πάνω από τους αγγέλους
ενώ η γυναίκα σαν γυναίκα
υπήρξε και παρέμεινε
σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Με τον δικό της ρόλο ως μητέρας,
η γυναίκα εξαγοράζει
τον δικό της ρόλο ως γυναίκας.
Στις 2 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο, όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες και οι Ελληνίδες απανταχού της Γης, τιμούμε την Μάνα όλων, την Παναγία στην πρώτη της εμφάνιση ως Μητέρα. Εορτάζουμε την Υπαπαντή του Χριστού, μία από τις 12 μεγάλες γιορτές (Δωδεκάορτον) της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Προς θεοδοχήν ας προστρέξουμε... Διαβάστε περισσότερα »
Φώτο National Geographic: Εργαζόμενη μητέρα μεταφέρει
το παιδί της σε ένα καλάθι πηγαίνοντας για την εργασία της
με τα πόδια στην πυκνή ομίχλη ξημερώματα στην Κίνα,
στην περιοχή Laocheng, που σημαίνει «παλιά πόλη».
Μετάφραση Σοφία Ντρέκου από National Geographic.
Η γεύση της μητέρας μου - Ν. Λυγερός
Στην αθωότητά μου του νεαρού κοριτσιού
χάιδευα τη νεαρή μου μητέρα
χωρίς να ξέρω πόσο καλή ήταν.
Έπρεπε να ζήσω την περίοδο
των στρογγυλών κοιλιών για να καταλάβω
το αδιανόητο και το ανείπωτο των ανθρώπων.
Η μητέρα μου ήταν τρυφερή σαν αρνάκι.
Τώρα μπορώ να το αποδείξω
χάρη στο δώρο του μικρού πατέρα.
Κι αν είμαι ακόμα ζωντανή
έστω κι αν έχω ήδη πεθάνει
από τώρα και στο εξής το οφείλω
στην τρυφερότητα της μητέρας μου.
Με δύναμη του λόγου πάλευε τη νύχτα
να μην σβήσει το κερί του Θεού.
Προσευχή έκανε στην Παναγιά
για την δημιουργία ενός νέου μύθου.
Η μάχη της ανάστασης
εναντίον της σταύρωσης.
εναντίον της σταύρωσης.
Ο μύθος με την δύναμή του λόγου
διασχίζει τον χρόνο.
διασχίζει τον χρόνο.
Μαμά, έχω πυρετό... μην φύγεις...
λάλησαν οι άνθρωποι...
λάλησαν οι άνθρωποι...
η σκέψη της αδικίας με πνίγει.
Έχω έναν κόμπο στο λαιμό
Έχω έναν κόμπο στο λαιμό
που δεν λέει να φύγει... πνίγομαι!
Θα 'ναι ο άνεμος της ερήμου που παλεύει
Περισσότερα: Μητέρα
Παραπομπές/Βιβλιογραφία:
• «Προσωπογραφία της μητέρας μου», το κείμενο του Μ. Χατζιδάκι εμπεριέχεται σε έναν από τα πιο εμπνευσμένους δίσκους της νεότερης μουσικής ιστορίας, το «Χαμόγελο της Τζοκόντα». Έργο 22 (1964), για ορχήστρα. Το έργο ηχογραφήθηκε στην Νέα Υόρκη το 1965.
• Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Στην Μητέρα του. Από το βιβλίο «Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Αλληλογραφία» (κριτική έκδοση). Φιλολογική Επιμέλεια: Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Εκδόσεις Δόμος, 1992.
• Γιάννης Ρίτσος, απόσπασμα απ’ την Συλλογή «Εμβατήριο του ωκεανού» Αθήνα, εκδόσεις Γκοβόστη, 1940. Γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στα 1939 - 1940.
• https://hamomilaki.blogspot.com / Το χαμομηλάκι
• By Brian Handwerk, for National Geographic. Mother's Day Turns 100: Its Surprisingly Dark History. Born of war, Mother's Day grew to horrify its own mother, whose fight to fix the holiday «cost her everything, financially and physically.»
• Μαμά, λάλησαν οι άνθρωποι... Σοφία Ντρέκου, εδώ: sophia-ntrekou.gr
• Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος, από το βιβλίο «Στοχασμοί περί καλού και κακού», εκδ. Εν Πλω, Οκτώβριος 2009, σ. 174
• Προς θεοδοχήν: π. Παντελεήμων Kρούσκος
• Βίντεο από το YouTube, εταιρεία της Google.
• Γιάννης Ρίτσος, απόσπασμα απ’ την Συλλογή «Εμβατήριο του ωκεανού» Αθήνα, εκδόσεις Γκοβόστη, 1940. Γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στα 1939 - 1940.
• https://hamomilaki.blogspot.com / Το χαμομηλάκι
• By Brian Handwerk, for National Geographic. Mother's Day Turns 100: Its Surprisingly Dark History. Born of war, Mother's Day grew to horrify its own mother, whose fight to fix the holiday «cost her everything, financially and physically.»
• Μαμά, λάλησαν οι άνθρωποι... Σοφία Ντρέκου, εδώ: sophia-ntrekou.gr
• Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος, από το βιβλίο «Στοχασμοί περί καλού και κακού», εκδ. Εν Πλω, Οκτώβριος 2009, σ. 174
• Προς θεοδοχήν: π. Παντελεήμων Kρούσκος
• Βίντεο από το YouTube, εταιρεία της Google.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας, εάν αντιγράφουν τα θέματα του ιστολογίου, να αναφέρουν τις πηγές, οι οποίες παρατίθενται, ως ελάχιστο σεβασμό στους συγγραφείς των θεμάτων. Το αν θέλουν να σεβαστούν και τούτο το ιστολόγιο ως πηγή τους, αυτό είναι θέμα αξιοπρέπειας.
♦ Αέναη επΑνάσταση 2 Φεβρουαρίου 2017: Η εορτή της Υπαπαντής: η Ορθόδοξη Γιορτή της Μητέρας. Στις 2 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο, ο ορθόδοξος ελληνισμός τιμά την Μάνα όλων, την Παναγία στην πρώτη της εμφάνιση ως Μητέρα, με την Υπαπαντή του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Ας τιμήσουμε την Κυρία Θεοτόκο και κοντά σ' Αυτήν όλες τις Ελληνίδες και ορθόδοξες Μητέρες απανταχού της γης. Χρόνια Πολλά! 2017 Φίλοι Ιεράς Μονής Δοχειαρίου-Αγίου Όρους
♦ Σοφία Ντρέκου 8 Μαΐου 2016 Genesis - Mama
♦ Mazlimi Maria 10 Μαΐου 2015
♦ Φωτογραφική Εγκυκλοπαίδεια 24 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 2 Φεβρουαρίου 2015
♦ Σύλληψη της Αγίας Άννης 9 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 11 Μαΐου 2014
♦ Σοφία Ντρέκου 9 Δεκεμβρίου 2014
♦ Σοφία Ντρέκου 8 Μαΐου 2016 Genesis - Mama
♦ Mazlimi Maria 10 Μαΐου 2015
♦ Φωτογραφική Εγκυκλοπαίδεια 24 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 2 Φεβρουαρίου 2015
♦ Σύλληψη της Αγίας Άννης 9 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 11 Μαΐου 2014
♦ Σοφία Ντρέκου 9 Δεκεμβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου