Ο Οδυσσέας Ελύτης θα μας κάνει την έκπληξη, ανατρέποντας τα μέχρι τώρα παραδοσιακώς αποδεκτά. Συνηθίζουμε να γιορτάζουμε το Πάσχα ως νίκη της ζωής, επειδή ο Ιησούς «θανάτω θάνατον πατήσας» Ανέστη. Αλλά ο ποιητής δουλεύει με κάτι παραπλήσιο, πλην όμως όχι και τόσο ευχάριστο φαινομενικώς.
Ψυχοσάββατο και σκέφτηκα να πούμε λίγα πράγματα για αυτή την περίφημη «μετά θάνατον ζωή». Σίγουρα για να μιλήσω γι' αυτά τα θέματα θα ήταν σωστό να χρησιμοποιήσω αγιογραφικά και πατερικά χωρία, ορολογίες και έννοιες. Όμως αυτά δεν είναι για το facebook και θα βαρύνει πολύ το κλίμα. Γι’ αυτό θα σας πω την ουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας περί του θέματος, αποφεύγοντας βαριές έννοιες και αναλύσεις.
Η Κύπρος και Άγιος Λάζαρος είναι στενά συνδεδεμένοι. Σύμφωνα με τη παράδοση ο Άγιος Λάζαρος μετά την ανάσταση του από τους νεκρούς που έκανε ο Ιησούς, και μετά από τη σταύρωση του Χριστού, έφυγε από τη Βηθανία, και ήρθε στη Κύπρο, όπου έγινε τελικά ο πρώτος επίσκοπος Κιτίου, της πόλης που αποκαλείται σήμερα Λάρνακα.
Νικηφόρος Βρεττάκος: «Κάθε Μεγάλη Παρασκευή συμμετέχω στο θείο δράμα, που το βλέπω σαν το καθολικό δράμα της ίδιας της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς αντιπροσωπεύει όλους όσοι πόνεσαν: τους μάρτυρες, τους αδικημένους, τους πεφορτισμένους.
Από τις ποιήτριες που ξεχωρίζω, είναι η Κική Δημουλά. Ιδιαίτερα για το σαρκαστικό παιχνίδι των λέξεων, το περίεργο πάντρεμα ουσιαστικών και επιθέτων, αλλά και για την επικριτική και ταυτόχρονα αναστοχαστική ματιά των στίχων της.
Στο πρώτο μας Πάσχα «κεκλεισμένων των θυρών», Σε θυμηθήκαμε αμέσως, Κύριε. Θυμηθήκαμε τα παραπονεμένα Σου λόγια: «Πάντες σκορπισθήσεσθε, εμέ λιπόντες». Για πρώτη φορά Σε προσέξαμε να διαβαίνεις τον τραχύ σου δρόμο μόνος. Και μόνος να πίνεις, σταλαματιά-σταλαματιά, και το ποτήριον του Πάθους Σου, από τον χείμαρρο των Κέδρων μέχρι τον φριχτό Γολγοθά.