Κέντρο της δημόσιας λατρείας στο Βυζάντιο ήταν ο ναός. Εκεί συγκεντρώνονταν οι πιστοί για να εορτάσουν τα σημαντικότερα γεγονότα από τη ζωή του Χριστού και της Θεοτόκου, να τιμήσουν τη μνήμη των αγίων, να ακούσουν το ιερό κήρυγμα, να προσευχηθούν. Εκεί τελούνταν οι εκκλησιαστικές ακολουθίες, με κυριότερη τη θεία λειτουργία.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ξυπνάμε το πρωί άκεφοι, γιατί όλη τη νύχτα βλέπαμε στον ύπνο μας, έναν εφιάλτη.
Ένα όνειρο, που μπορεί να χαλάσει όλη μας την ημέρα, αλλά και να μας προβληματίσει, προσπαθώντας να το «αναλύσουμε». Ο Όσιος Παΐσιος, μάς συμβουλεύει να το ξεχάσουμε.
Έχει μια απερίγραπτα θεραπευτική δύναμη η όμορφη μουσική. Και τα τραγούδια και οι στίχοι τους, μπορούν σε μια στιγμή να γίνουν προσευχές, να μιλούν για τον Θεό! Είναι θέμα προαιρέσεως, καλού λογισμού, Χριστοκεντρικής προσέγγισης και βιωτής. Όλα, μα όλα για τον Χριστό μας!
Έχει μια σειρά η Βίβλος, βλέπετε ότι οι Πράξεις των Αποστόλων έρχονται μετά τα Ευαγγέλια. Που είναι λογικό, βέβαια, και μετά θα έρθει ο Απόστολος Παύλος, αλλά στις Πράξεις συγκεκριμένα μαθαίνουμε ότι πρέπει να λέμε το Πάτερ Ημών και νομίζουμε ότι αυτή η προσευχή είναι σαν όλες τις άλλες. Δεν είναι σαν όλες τις άλλες, οι άλλες είναι πιο μελετημένες σε σχέση με τη συνέχεια της εκκλησίας. Αυτό είναι η πηγή. Η πηγή παραμένει.
Ο Μωσαϊκός νόμος, διέταζε την περιτομή των αρσενικών παιδιών (Έξοδ. ΙΒ' 43-49), (Γεν. ΙΖ' 9-19), η οποία γινόταν κατά την ογδόη ημέρα από αυτή της γέννησης του παιδιού (Λευιτ. ΙΓ' 3). Η τελετή αυτή έπαιρνε μέρος μέσα σε κτίριο της Συναγωγής, το πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων.
Ο Όσιος Δαβίδ ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε στα
χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του ΙΑ’ (527 – 565 μ.Χ.).
Η ζωή του ήταν μια συνεχής φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη του Χριστού. Όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα, ο Δαβίδ μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και έγινε αναχωρητής. Για τρία ολόκληρα χρόνια, κατοικούσε επάνω σ’ ένα δένδρο.
Η πρώτη γραπτή περιγραφή του εθίμου του Κλήδονα, ανέρχεται στους βυζαντινούς χρόνους. Ειδικότερα, όπως αναφέρεται στο «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», του βυζαντινολόγου και μέλους της Ακαδημίας Αθηνών Φαίδωνα Κουκουλέ, στο κεφάλαιο για το 12ο αιώνα (τόμος Α2, σ. 170, Αθήνα, 1948), την παραμονή του Αγίου Ιωάννη, οι άνθρωποι συναθροίζονταν σε κάποιο σπίτι ή στη γειτονιά, όπου γινόταν τραπέζι σαν να επρόκειτο για γαμήλιο δείπνο. Εκεί παρευρισκόταν κάποιο νεαρό κορίτσι ντυμένο νύφη.
22 Φεβρουαρίου 2017 έφυγε ο Νίκος Κούνδουρος σε ηλικία 90 ετών, ένας από τους κορυφαίους Έλληνες Σκηνοθέτες και σεναριογράφους, θεωρούμενος ευρέως ως μία από τις σπουδαιότερες μορφές του ελληνικού κινηματογράφου. Σκηνοθέτησε την απαγορευμένη ταινία «1922» (1978) για την καταστροφή της Σμύρνης.
17 Ιουνίου 2018 υπογράφτηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Αν δεν είχαμε κάνει τα συλλαλητήρια, η Μακεδονία θα πήγαινε άκλαυτη. Κατάφεραν να ανορθώσουν το ηθικό του κόσμου και να τους θυμίζουν ότι δώσαμε έναν αγώνα.
Ο Τζόναθαν Τζάκσον είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Ιωσήφ ο Ησυχαστής» (Elder Joseph the hesychast). Είναι το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στη ζωή του Αγιορείτη ασκητή, Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή. (την βλέπετε ολόκληρη ΕΔΩ)
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη-ομολογία κι άλλο τόσο ενδιαφέρουσα προσέγγιση στην τέχνη της υποκριτικής.
Η προέλευση της φράσης είναι κάπως περίεργη με τη σημερινή της σημασία. Ήταν η εποχή, που ο Πόντιος Πιλάτος είχε παραδώσει στους Αρχιερείς τον Ιησού Χριστό, για να σταυρωθεί.
Ψυχοσάββατο και σκέφτηκα να πούμε λίγα πράγματα για αυτή την περίφημη «μετά θάνατον ζωή». Σίγουρα για να μιλήσω γι' αυτά τα θέματα θα ήταν σωστό να χρησιμοποιήσω αγιογραφικά και πατερικά χωρία, ορολογίες και έννοιες. Όμως αυτά δεν είναι για το facebook και θα βαρύνει πολύ το κλίμα. Γι’ αυτό θα σας πω την ουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας περί του θέματος, αποφεύγοντας βαριές έννοιες και αναλύσεις.