† 13 Ιουλίου 1965 μετέστη ο ζωγράφος της πονεμένης Ρωμοσύνης για την Ρωμέϊκη Πολιτεία τ' ουρανού, ο λογοτέχνης, ζωγράφος και αγαπητός σε πολλούς/ές από εμάς, Φώτης Κόντογλου. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο.
Ο Χριστός στην παραβολή ονομάζεται Σαμαρείτης, δηλαδή ξένος, εχθρός. Αυτό γιατί όταν ο άνθρωπος εκδιώχθηκε, στην πραγματικότητα αποστάτησε από τον Παράδεισο, αντί να μετανοήσει έκανε τον Θεό εχθρό του, Τον μίσησε, τον σχημάτισε μέσα του σαν δυνάστη και τύραννο.
Τοιχογραφία από Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου, (από εδώ)
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Ένα δυνατό κείμενο αγαπητοί μου αναγνώστες, με ξεκάθαρη και ορθόδοξη δέουσα γλώσσα και γραφή. Ευχαριστούμε πολύ τον θεολόγο κ. Αντώνη Νάσιο, (ΜΑ. Θεολογίας), για την πρώτη δημοσίευση του κειμένου -Σοφία Ντρέκου 21 Ιανουαρίου 2014 στις 9:34 μ.μ.- «Η θεωρία του σπερματικού λόγου στη θεολογία του Ιουστίνου», στην Αέναη επΑνάσταση.
Ταύτην [δλδ. Χριστιανική πίστη] μόνην εὕρισκον
φιλοσοφίαν ἀσφαλῆ τε καὶ σύμφορον.
Ο χριστιανισμός είναι η μόνη αληθινή
και συμφέρουσα φιλοσοφία.
[Διάλογος προς Τρύφωνα, VIII:1]
Η θεωρία του σπερματικού λόγου στη θεολογία του Ιουστίνου
Σταυροπροσκυνήσεως: Είναι η ονομασία της τρίτης Κυριακής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά την οποία τιμάται ο Σταυρός, το σύμβολο της χριστιανικής πίστης. Πρόκειται για δεσποτική εορτή, η οποία έχει τις ρίζες της στην Παλαιστίνη, όταν την πρώτη Κυριακή μετά την 6η Μαρτίου εορταζόταν η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη.
αυτό το βιβλίο θα έχει μυηθεί σε μιάν απαγορευμένη γνώση.
Μια παιδική και μια εφηβική συντροφιά, αναζητούν ένα εξαφανισμένο παιδί. Το μόνο στοιχείο που διαθέτουν είναι οι αναφορές τους σε κάποιον «Μελένιο Δράκο», για τον οποίο μιλούσαν μετά μανίας πριν χαθούν. Κινητοποιούν όλα τα παιδιά της Αττικής, διαδίδοντας το μήνυμά τους και προφορικά, αλλά και μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, σύντομα αρχίζει μια έρευνα του παιδόκοσμου, που επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις, ακόμη και εκτός Ελλάδος.
Ένα ελεγείο, μπορείς να διαφωνείς στο γενικό πλαίσιο «θρησκεία, θρησκευόμενος, άθρησκος και άθεος» όμως αυτό που θα πάρεις είναι απάντηση, δίνει ζωή και αν θες και απαντήσεις, χωρίς κραυγές άναρθρες, χωρίς το μανδύα του δογματικού.
Το ίδιο το μήνυμα του Ευαγγελίου αποτελεί ελπίδα και χαρά για το παρόν και τα έσχατα του επιγείου βίου. Η Ανάσταση και η Ανάληψη του Κυρίου, η καταπάτηση δηλ. του θανάτου, σημαίνει επικράτηση της ζωηφόρου χαράς και της ελπίδας για το ανθρώπινο γένος ότι στα έσχατα μάς προσμένει ο Κύριος και ο Σωτήρας μας.
Στο βάθος της εικόνας φαίνεται το τείχος της Ιερουσαλήμ, γιατί ο Χριστός «ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε» (Εβρ. ιγ' 12). Στο κέντρο της σύνθεσης ο Χριστός γυμνός πάνω στο Σταυρό, φέρει μόνο « περίζωμα περὶ τὴν ὀσφύν », δηλ. ένα άσπρο, συνήθως, πανί τυλιγμένο στη μέση Του. Νεκρός, με κλειστούς οφθαλμούς και γυρτό ελαφρά το κεφάλι προς τα δεξιά.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας και η κορυφή των κορυφών κατά τον Κ.Π. Καβάφη, υπήρξε ο βαθύτερος μελετητής της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής. Κανείς δεν σατίρισε τόσο καυστικά, με τέτοια εκπληκτική περιγραφική γλαφυρότητα, την ευτέλεια του πολιτικού μας βίου, κανείς δεν πρόβαλε όσο αυτός τις παθογένειες του ελληνικού κράτους: τον δικομματισμό, την εξαγορά των ψήφων, τις πελατειακές σχέσεις, το ρουσφέτι, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά.
Ο Όσιος Δαβίδ ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε στα
χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του ΙΑ’ (527 – 565 μ.Χ.).
Η ζωή του ήταν μια συνεχής φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη του Χριστού. Όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα, ο Δαβίδ μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και έγινε αναχωρητής. Για τρία ολόκληρα χρόνια, κατοικούσε επάνω σ’ ένα δένδρο.