Στην ψυχανάλυση «καθρέπτης» είναι το βλέμμα του άλλου. Αυτό που άλλος θέλει από εμάς. Ασυνείδητη αποτύπωση μη δικών μας συμπεριφορών και αντιλήψεων. Το στάδιο του καθρέφτη αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη γενετική στιγμή και αποτελεί το ένα από τα δύο στάδια της ψυχικής εξέλιξης του ατόμου (το δεύτερο είναι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα [Oedipal complex]). [1]
Διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Άστυ» σε δύο συνέχειες, στις 15 και 16 Αυγούστου 1900. Σάτιρα και δράμα μαζί, μοναδικό στο είδος του, γιατί του λείπει ολότελα η αφήγηση και όλη η ιστορία εξελίσσεται μεσ’ από το κουτσομπολιό των γυναικών μιας γειτονιάς της Αθήνας για ένα νεαρό άνδρα, που αυτοκτόνησε από έρωτα.[1]
«Σα να παίζαμε κρυφτό μέσα στο φως... ξαφνικά σ' έχασα και δε σ' ακούγω βαθιά στον εαυτό σου κρυμμένος μη τολμώντας ν’ ανοίξεις μια τρύπα, να φανερωθείς κάνοντας την επικοινωνία μας δύσκολη, σα να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι, δεν ξέρω, να σου κλέψαν τα ρούχα χωρίς να φωνάξεις στους κλέφτες. Τώρα θα περιμένεις η νύχτα να σε σώσει, στα σκοτεινά ψηλαφώντας να βρεις την ψυχή σου. Δειλέ, αγαπούσες τον Καίσαρα, όχι τα όνειρα.»[1].