Έχει μια απερίγραπτα θεραπευτική δύναμη η όμορφη μουσική. Και τα τραγούδια και οι στίχοι τους, μπορούν σε μια στιγμή να γίνουν προσευχές, να μιλούν για τον Θεό! Είναι θέμα προαιρέσεως, καλού λογισμού, Χριστοκεντρικής προσέγγισης και βιωτής. Όλα, μα όλα για τον Χριστό μας!
Έχει μια σειρά η Βίβλος, βλέπετε ότι οι Πράξεις των Αποστόλων έρχονται μετά τα Ευαγγέλια. Που είναι λογικό, βέβαια, και μετά θα έρθει ο Απόστολος Παύλος, αλλά στις Πράξεις συγκεκριμένα μαθαίνουμε ότι πρέπει να λέμε το Πάτερ Ημών και νομίζουμε ότι αυτή η προσευχή είναι σαν όλες τις άλλες. Δεν είναι σαν όλες τις άλλες, οι άλλες είναι πιο μελετημένες σε σχέση με τη συνέχεια της εκκλησίας. Αυτό είναι η πηγή. Η πηγή παραμένει.
Ο Μωσαϊκός νόμος, διέταζε την περιτομή των αρσενικών παιδιών (Έξοδ. ΙΒ' 43-49), (Γεν. ΙΖ' 9-19), η οποία γινόταν κατά την ογδόη ημέρα από αυτή της γέννησης του παιδιού (Λευιτ. ΙΓ' 3). Η τελετή αυτή έπαιρνε μέρος μέσα σε κτίριο της Συναγωγής, το πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων.
Ο Όσιος Δαβίδ ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε στα
χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του ΙΑ’ (527 – 565 μ.Χ.).
Η ζωή του ήταν μια συνεχής φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη του Χριστού. Όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα, ο Δαβίδ μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και έγινε αναχωρητής. Για τρία ολόκληρα χρόνια, κατοικούσε επάνω σ’ ένα δένδρο.
Η πρώτη γραπτή περιγραφή του εθίμου του Κλήδονα, ανέρχεται στους βυζαντινούς χρόνους. Ειδικότερα, όπως αναφέρεται στο «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», του βυζαντινολόγου και μέλους της Ακαδημίας Αθηνών Φαίδωνα Κουκουλέ, στο κεφάλαιο για το 12ο αιώνα (τόμος Α2, σ. 170, Αθήνα, 1948), την παραμονή του Αγίου Ιωάννη, οι άνθρωποι συναθροίζονταν σε κάποιο σπίτι ή στη γειτονιά, όπου γινόταν τραπέζι σαν να επρόκειτο για γαμήλιο δείπνο. Εκεί παρευρισκόταν κάποιο νεαρό κορίτσι ντυμένο νύφη.